Roerig! We zijn het nieuwe jaar roerig begonnen. Ik kan er geen ander woord voor bedenken.
‘Het regent harder dan ik hebben kan.’
Zong Blöf ooit. Dat gevoel. Steeds vaker betrap ik mij erop dat ik tussen de oren wat onrust bemerk. Dan ontvang ik enkele signalen uit mijn grijze massa waarmee gezegd wordt dat het teveel is. Zo las ik een NOS-interview met drie coronapatiënten. Een jaar na hun IC opname. Het was natuurlijk fake nieuws (!) en het waren natuurlijk allemaal acteurs(!), maar het waren wel verdomd goede acteurs want ze kregen mij aan het huilen. Wat een ellende. Mensen die volop in het leven stonden en nu nog steeds bezig om weer enigszins te herstellen van alle lichamelijke ongemakken die het virus hun gegeven heeft.
‘Joh, het is maar een griepje’ zeggen sommigen dan.
Maar ook de toestanden in dat tv-programma waar ikzelf nooit naar keek deden wat met mij. The Voice. Ik keek daar nooit naar omdat ik mij dood erger aan de reclames tussendoor. En de aanwezigheid van dat andere ‘fenomeen’, Bekende Nederlanders. Dat er deelnemers tussen zaten die heel goed zingen kunnen staat buiten kijf. Ik zal de laatste zijn die dat wil ontkennen. Maar goed, nu werden mij enkele beelden van dit programma opgedrongen. Ik kon Zappen wat ik wilde maar alle mediakanalen berichtten erover.
Begrijpelijk, want het ging om een dikke, etterende en stinkende wond.
De een na de andere ‘ster’ viel van zijn voetstuk. Het seksisme werd opnieuw blootgelegd en past, niet verwonderlijk, naadloos in het rijtje racisme, narcisme, egoïsme, sadisme, terrorisme en extremisme. Stuk voor stuk niet uit te roeien kwaad welke telkens weer de kop weet op te steken. Hoe graag we er ook vanaf willen, het lukt maar niet. Misschien door je te verplaatsen in het slachtoffer. Want het zou jezelf maar eens overkomen. Of je dochter. Of je zoon. Of wie dan ook. En ook hier komen dan weer de bekende argumenten ter verdediging van de aanranders naar voren die kant of wal raken.
‘Joh, het is maar een grapje’ zeggen sommigen dan.
Ik kan mij een artikel herinneren van de jongeren site Sikkom. Een jonge studente plaatst een oproep op Facebook want ze was op zoek naar een kamer. De reacties eronder ga ik hier niet herhalen maar ze passen goed in het rijtje van de dingen die bij The Voice gebeurd zijn. En nog erger, Sikkom heeft de betrokken accounts even bekeken en zij kwamen tot de conclusie dat deze ‘heren’ vaders waren van dochters.
De ranzigheid tiert welig in ons beschaafde landje.
Dit betrof een jonge meid maar het overkomt alle leeftijden. Zo sprak ik ooit een dame van middelbare leeftijd die in de avonduren in haar eentje ging wandelen. Ze heeft dat maar een paar keer gedaan want ze kreeg de ene na de andere suggestieve opmerking naar haar hoofd geslingerd. En niet door puberende gastjes maar door gewone volwassen mannetjes.
Straatintimidatie noemen ze dat op zijn Rotterdams.
Daar waren het voornamelijk jonge, nieuwe Medelanders en heel het land sprak er schande van. Maar mannen, laten we nu eens eerlijk zijn. Kijk eens in de spiegel! En kom dan tot de conclusie dat het niets te maken heeft met waar je vandaan komt. Nee, het heeft te maken met fatsoen! En wellicht met tekortkomingen thuis. Of wellicht heb je geen vrouw thuis en zit daar de frustratie. Dat kan. Maar dat geeft geen vrijbrief om vrouwen ‘in ’t wild’ zomaar aan te spreken met suggestieve opmerkingen.
Want dan ben je wat mij betreft een miezerig kereltje.
Ik heb het hier nu over mannen die vrouwen lastigvallen maar het geldt natuurlijk voor elke sekse. Overal loert het seksisme om de hoek om met haar klauwen een prooi te verschalken alleen ben ik bang dat wij mannen daarin vooraan lopen. Het zal vast te maken hebben met onze oer- voorouders. Toen waren de mannen nog jagers. Maar die tijd ligt ver achter ons en nu zijn we op zoek naar de ultieme samenleving waarin we pas dickpics c.q. cuntpics sturen na wederzijdse toestemming.
Voor de liefhebbers dan wel te verstaan.
Natuurlijk is er ook de categorie ‘mannen onder elkaar’. Daar bespreken mannen dingen die ze leuk vinden. En lekker. En dan heb ik het niet over eten. Jeroen van Merwijk schreef daar een liedje over: ‘Dat vinden jongens leuk,’ te vinden op Spotify en YouTube. Een mooi stukje zelfreflectie al zeg ik het zelf. En ja, er is natuurlijk ook een categorie ‘vrouwen onder elkaar.’
Die hebben het ook niet alleen over haken of de nieuwste outfit.
Maar dat moet kunnen en dat maakt het leven ook leuk. Maar alles moet niet verleukt worden, een ander probleem waar ik onrustig in mijn hoofd van word. Zo hoorde ik van de week dat minister van Justitie, Dilan Yesilgöz een gesprek wil met de carnavals burgemeesters.
Carnavals burgemeesters?
Ik had daar nog nooit van gehoord. Maar na nader onderzoek gaat het gewoon om de burgemeesters die een gemeente vertegenwoordigen waar carnaval gevierd wordt! Want dat bekt veel lekkerder dan ‘gewoon’ burgemeester. En als het lekker bekt dan verkoopt het ook beter, zo denken de kranten ook tegenwoordig.
We zijn aan het ver-Eftelingen lijkt het wel.
Het lijkt wel of we ons tegenwoordig drukker maken over een afgebroken spookslot dan over wat er allemaal om ons heen gebeurt. Maar misschien is dat ook wel weer logisch. Dat we zo een beetje kunnen vluchten uit de werkelijkheid. Want die werkelijkheid kan nog wel eens naar de kop stijgen met alle gevolgen van dien. Hoe vaak hoor je niet dat mensen niet meer naar het nieuws kijken omdat het allemaal ellende is? Dat snap ik wel maar je kop in het zand steken lost helemaal niets op.
En RTL Boulevard of Shownieuws is ook geen toegevoegde waarde.
Roerige tijden zijn het. Gelukkig kunnen we weer even landen dankzij de natuur want die blijft ‘normaal’ doen.
Even de emmer legen. Vogels tellen!
