Onlangs moest mijn jongste zoon meedoen met het Schoolvoetbaltoernooi. Was dit een variant van de Koningsspelen? Nee, het fenomeen schoolvoetbal bestaat al jaren en ooit was ik zelf onderdeel van het toernooi. Wij speelden tegen de Prinses Margriet-school, CBS de Vossersschool en CBS ’t Jok. Meer smaken waren er niet op Terschelling.
Weken ervoor werden de spandoeken gemaakt én er werden afspraken gemaakt met de school om te trainen. Op die eerste trainingen kwamen massaal schoolgenoten af, dus ook de wat mindere goden onder ons die eigenlijk niets met het spelletje hadden maar ‘het wel eens wilden proberen’. Morrend lieten wij, de vedetten, dat maar toe want we wisten toch wel dat de echte voetballers geselecteerd zouden worden.
Even was er zelfs sprake van een rel omdat een nieuwe Meester met het idee kwam om ook meisjes mee te laten doen. Het werd het gesprek van de dag op school, op het schoolplein en thuis aan tafel bij onze opvoeders: ‘Zijn ze nou helemaal van God los?!’ ‘Die leraar met zijn lange hippie haren zou hier wel eens de boel veranderen..’
Uiteindelijk mocht Mieke meedoen en het brandje bluste zichzelf want Mieke kon echt goed voetballen!
Mijn zoon zat in een poule van vier en de winnaar van de poule mocht naar de volgende ronde. Ik zag geen meisjes in voetbaltenue (wij waren toen dus onze tijd ver vooruit) maar wel met spandoeken aan de kant staan.
Gillend, joelend, dansend en zingend stonden zij hun klas..euh..groepsgenoten bij en de mannen in het veld zag je groeien. Er liepen tussen al die meiden ook enkele jongentjes, de mindere voetbalgoden zeg maar. Toch hadden deze jongentjes het niet slecht want ze kregen volop aandacht van de meisjes, aandacht waar ze doorgaans misschien wel om moeten smeken, aandacht die ze één keer per jaar krijgen tijdens het schoolvoetbal…
Nu rolden ze gezamenlijk in het gras naast de zijlijn van het voetbalveld. Of ze speelden tikkertje of sloofden zich op andere manieren uit. Aandoenlijk tafereel, de onschuld straalde er vanaf..
Nu ook weer spandoeken waarop in rijm vorm hún school toch wel als de aller-aller beste werd aangeschreven. Chauvinisme in de dop. Mijn zoon’s team waren gekleed in een t-shirt van de school (de dag erna wel weer inleveren hoor..), twee andere teams waren compleet aangekleed door hun school en één team moest het doen zonder kledij van de school, dat werd een allegaartje van shirts en broeken en de meesten hadden niet eens voetbalschoenen aan. Was hier de recessie dan eindelijk eens echt te zien? Of had deze school gewoon andere prioriteiten, gingen ze niet op schoolreis naar Terschelling maar naar Amerika?
En dan verloren ze ook nog eens alles…
Was dit is een zaak voor de Kindertelefoon? Nee, want ze hadden lol en plezier met elkaar en hun Meester was trots op ze. Schoolvoetbal zoals het hoort!
