Het Carnaval is begonnen zie ik op het Nieuws en opnieuw verbaas ik mij erover. Mijn Noordelijke nuchterheid kan er geen polonaise van maken. Het Nieuws heeft beelden uit een bejaardenhuis. We zien de oudjes zitten zoals oudjes kunnen zitten achter hun tafeltje in een bejaardenhuis: beetje treurig voor hun uit starend. Al deze mensen die meer dan genoeg hebben meegemaakt; oorlogen, overstromingen, crisissen, de overgang van handmatig iets maken naar industriële productie, de overgang van tolerantie naar intolerantie, de afbreuk van allerlei (ooit zwaar bevochten) rechten, de afbreuk van fatsoen, de omslag van gemeenschapszin naar individualisme en de teloorgang van familiebedrijven (bijvoorbeeld Vroom & Dreesman) doordat externe partijen en hun aandeelhouders snel en veel, véél geld willen verdienen.
Tussen al deze nog nauwelijks verplaatsende geschiedenisencyclopedieën lopen lieden in vrolijk gekleurde kleding met vrolijk gekleurde pruiken irritant vrolijk te doen.
Irritant?
Ja, zo komt dat op mij over hè. En als ik die bejaarde hoofdjes zie, denk ik dat zij er net zo over denken. Ze willen liever rust om zich heen. Of gewoon bezocht worden door kinderen of kleinkinderen. En dan kunnen vertellen over vroeger zonder steeds dat geloer op die telefoons. Of samen in fotoalbums kijken (na uitgelegd te hebben wat fotoalbums zijn..) En vragen stellen over hoe het gaat op het werk of op school. En hoe het toch kan dat men zo klaagt over van alles en nog wat terwijl het toch best wel goed gaat in dit landje. Jullie hebben toch alles wat je hartje begeert?
En waarom moet de Kinderombudsman, Marc Dulleart, nou precies weg? Zelfs de reporter van Het Jeugdjournaal kreeg geen antwoord van de Nationale Ombudsman, Reinier van Zutphen. Deze VVD’er wist niet hoe gauw hij zijn auto (een dikke Mercedessssss) moest kruipen toen het Jeugdjournaal hem wilde vragen waarom Dulleart moet wijken.
Mooi voorbeeld van eerder genoemde afbreuk van fatsoen, in de wandelgangen ook wel normen en waarden genoemd.
En er was iets met de maan. Dat hoorde ik op de radio… “Mam, dat is niet dé maan maar Maan, de winnares van The Voice..” “Zij voelde zich wat achtergesteld door de reactie van Jurylid Anouk… die had haar niet gefeliciteerd of zo…En dan wordt er weer zo’n dingetje van gemaakt bij die ‘nieuwsrubrieken’ van SBS en RTL enzo…Want die leven van dit soort geneuzel….En half Nederland verslind dit soort onzin…”
“Wie noemt zijn dochter nu Maan?” antwoord de in de war geraakte bejaarde…
De Carnavaleske creaturen pakken de broze armen van de bejaarden en trekken ze, ongevraagd, omhoog, heen en weer op de maat van de muziek die hun hoorapparaten overuren laten draaien. De titels duiden een hoog niveau: ‘Snollebollekes’, ‘Ik wil met jou een selfie’, ‘Feesten voor het Vaderland’, ‘Broek uit op je hoofd’, ‘Wie heeft mij vannacht naar huis gebracht’, ‘Zij is bi,bi,bi’, ‘Lalala enzo’ en tot slot ‘Ik koester je oester’.
Medelijden. De oude generatie laat met zich sollen en je ziet ze denken: euthanasie is zo gek nog niet… Onlangs las ik over een oudere dame van 89 jaar dat het van haar niet meer hoeft. Als ze gaat lezen krijgt ze last van d’r ogen, pianospelen (ooit haar lust en haar leven) kan ze niet meer vanwege de artrose in haar vingers, net zoals breien of haken.
Natuurlijk bedoelen de Carnavalsvierders het goed, een beetje vrolijkheid brengen bij de oudjes en ondertussen zelf ook even aan de sleur van het dagelijkse leven ontsnappen. Dat doen ze omdat ze dat zo hebben meegekregen van hun voorvaderen en de leuke herinneringen neem je de rest van je leven mee. Totdat je het gaat vergeten, door ouderdom bijvoorbeeld en krijg je situaties zoals hierboven geschetst.
Maar ja, zoals ik al zei, ik sta daar wat nuchterder in.
Fijne Carnaval!
