Als geboren Fries (Harlingen) werd ik van de week wel even behoorlijk zenuwachtig na het kijken van de algemene beschouwingen. Het ging over de motie van wantrouwen waar Wilders mee op de proppen kwam. Hij wil geen dubbele nationaliteiten in de Kamer. Gaap.
Maar moet ik nu gaan oppassen?
Want eigenlijk heb ik ook twee nationaliteiten (als het aan de Friezen had gelegen). Nu werk ik niet in de 2e Kamer en heb ik een Friese gevoelswaarde van 10 dagen (zolang lag ik na mijn geboorte in het Harlinger ziekenhuis) maar ik voel mij wel aangesproken, ik voel mij in mijn eer aangetast en op mijn pik getrapt. Sterker, ik voel mij een minderheid. En als minderheid ben je tegenwoordig in dit land de pineut. Want je mag niks van de ‘massa’, behalve dan je aanpassen aan hun levenswijze en gedragingen.
Nou, daar ben je mooi klaar mee!
Ach ja, die Geert. Hij weet donders goed dat zijn populariteit tanende is. Vooral sinds FvD hem rechts aan het inhalen is. Die lui willen hetzelfde alleen proberen ze wat intellectueler over te komen. Door zo nu en dan met wat Latijnse namen te strooien, een baard te laten staan of een piano te bespelen.
C’est le ton qui fait la musique!
‘Verandering is de wet van het leven. En degenen die alleen kijken naar het verleden of het heden zullen zeker de toekomst missen’. Aldus J.F. Kennedy. Nou heeft de PVV, samen met de SGP, het toch nog voor elkaar gekregen dat de Nederlandse vlag in de Kamer opgehangen mag worden. Daarbij opgeteld het verplicht zingen van het Wilhelmus bij het ontbijt zijn dat toch wel rake klappen waar men nog lang over zal napraten.
De sleet zit er gewoon in. Net als bij het (Nederlands) mannenvoetbal. De koek is op, de peper is uit de zonnebank gebruinde reetjes en dat komt allemaal door haantjesgedrag. De voetballers van tegenwoordig verdienen zo ontzettend veel geld dat ze het niet meer kunnen opbrengen om er nog wat voor te doen. Ja, een onderbroekenlijn opzetten of ze krijgen regelmatig zendtijd bij bepaalde tv/radioprogramma’s om te vertellen over hun nieuwste tattoo of de geboorte van hun liefdesbaby. Zelfs bij het ‘RTL7, Meer voor mannen’ programma Voetbal Inside zit de sleet er in en lijkt het meer op dronkenlappen gekakel dan een inhoudelijk sportprogramma. En nee, klopt, ze zeggen ook dat het kantine gelul is maar ondertussen nemen ze het zelf wel heel erg serieus omdat ze er een goede boterham aan verdienen. Maar ik vind er niks meer aan, ze ondermijnen de intelligentie van de gemiddelde man en bevestigen elke uitzending alle clichés over de man.
Daar zijn wij, de moderne man, mooi klaar mee.
Ons haantjesgedrag is de ondergang van ons man-zijn als wij niet tijdig het tij keren. Want vrouwen doen niet aan haantjesgedrag en daarom doen ze het zo goed op de … voetbalvelden! Bij hun zitten de stadions wel vol en is de aanstelleritis- cultuur omdat er een tikkie uitgedeeld wordt ver te zoeken. Hier zie je een prachtig voorbeeld dat de tijd onderhevig is aan veranderingen. Jaren geleden, toen ik nog op de Lagere School zat, deed onze school elk jaar mee aan het schoolvoetbal toernooi. Dit was een jongens ding, de meisjes moedigden ons aan met al hun schoonheid en enthousiasme en kalverliefdes ontsproten zich in de bebossingen achter de doelen. Hier waren de rollen duidelijk en helder: wij de haantjes, zij de kippetjes.
Tot er op een kwade dag een nieuwe meester verscheen, Meester Tans.
Of eigenlijk kan ik, met de kennis van nu, beter zeggen: Tot er op een mooie dag een nieuwe meester verscheen, Meester Tans. Deze lange, hippe vogel die aan Doctor Who deed denken ging veranderingen brengen. Hij ging een steen verleggen in ons zo rustige, voortkabbelende beekje, of beter gezegd, hij gooide er een trottoirtegel in! Want bij de eerste oproep om op het sportveld bij elkaar te komen voor de selectietrainingen Schoolvoetbal deelde hij ons mede dat ook de meisjes mee mochten doen! Zo dan! Dat hakte er in! Meisjes mee laten doen met voetballen!
Zo zout hadden wij het nog niet gegeten en daarom vertelden wij dat ook allemaal, met rode konen, s’ avonds bij het avondeten. Nu brak de pleuris uit. Want onze ouders, met name de vaders natuurlijk, vielen van hun stoel af na het horen van dit verschrikkelijke nieuws. Als zoon was dat natuurlijk wel gaaf om te zien, voor het eerst was Pa niet boos op jou maar op een volwassene, een meester notabene!
Het werd een hele strijd maar uiteindelijk won Meester Tans. Want Mieke mocht meedoen en, als ik het mij nog goed herinner, Tamara, Ineke en Wilma ook. Eigenlijk waren zij (en Meester Tans) de grondleggers van het huidige niveau van het damesvoetbal. En zo zien we maar weer het gelijk van het feit dat we onderhevig zijn aan veranderingen. Dat blijft zich ontwikkelen.
Behalve….
Vorige week, na de storm, waren de ramen bij ons zo vies dat ik spontaan mijn geliefde aanbood ze te wassen. Ik vroeg waar mijn eigen, professionele ramenlap-set was bestaande uit een inwasser, een trekker, een spons en een emmer. Deze bleek nog bij haar vader te liggen maar dat was geen probleem want zij had ook een setje, van ene Hara, een schoonmaakhulp voor de moderne vrouw en ooit aangeschaft op zo’n party bij ons thuis. In plaats van een diepe zucht pakte ik dit aan en kreeg toen uitleg waarna na elk woord mij de moed in de schoenen zakte:
“Je maakt de inwasser nat, dan verdeel je drie (!) druppels uit dit blauwe flesje over de inwasser, wrijf er vervolgens even overheen en daarna kan je beginnen.”
Na tien minuten ramenlappen waren de ramen een brij van strepen en gooide ik de boel in de gootsteen, pakte de auto en reed naar mijn schoonvader, riep hem razend toe dat ik vrouwen niet begrijp en nam mijn eigen, vertrouwde setje mee. Eenmaal thuis vulde ik mijn emmertje, deed er een beetje dreft bij en vijf minuten later waren de ramen brandschoon!
Ramenlappen is dus niet aan veranderingen onderhevig! De rest van de dag liep ik als een trotse haan door het huis!
