De soep wordt nooit zo heet gegeten, als zij wordt opgediend. Dit prachtige spreekwoord blijft haar waarde houden. Ook in 2018. Want we leven in het ‘Waan van de Dag’ tijdperk. Zo zie ik de laatste dagen berichten op Facebook profielen verschijnen waarin men aangeeft aanstaande vrijdagavond om acht uur twee minuten stil te zijn.
Vrijdag is het 4 mei. Vrijdag is het Dodenherdenking, dat is het al een jaartje of drieënzeventig.
Daarom begreep ik die posts niet, althans, niet direct. Want je moet wel heel simpel van geest zijn als je niet weet dat we op 4 mei de doden herdenken; jongens, meisjes, mannen en vrouwen die ooit gevochten hebben voor onze vrijheid. We gedenken door er twee minuten bij stil te staan. Honderdtwintig seconden. Dat is niets op een heel uur, een hele dag, een week, een maand, een jaar of drieënzeventig jaren.
Het is niets op al die, te vroeg uit het leven weggerukte levens…
Wij weten dat. Allemaal. Nou.. bijna allemaal. Want zoals we de laatste jaren wel vaker meemaken zijn er altijd een paar mensen, ik herhaal, een páár mensen die zich gaan vervelen. Die weten niet meer hoe ze moeten omgaan met vrijheid en gaan dan dingen verzinnen. Ze vertellen dat aan hun naasten en die luisteren er naar want ze willen geen discussie, laat staan een ruzie. Want verder is het wel een aardige gozer of meissie, we hebben allemaal wel iets waar een ander zich aan ergert.
Toch?
We accepteren elkaar zoals we zijn. En wordt er eens eentje boos omdat de ander aan het doorslaan is dan trap je wel even op de rem, dat hoort een vriendschap te kunnen hebben. Toch gaat het de laatste jaren steeds vaker mis. En het gaat mis zodra we niet meer naar elkaar luisteren. En als je je niet gehoord voelt dan zoek je elders, dan zoek je een podium en kom je uiteindelijk tot de conclusie dat er maar één gelijk heeft.
En dat ben jij!
Vroeger moest je dan behoorlijk werk verrichten wilde je dat men naar je ging luisteren. Eerst met handgeschreven statements, later middels typemachines en nog veel later met computers. Maar nog was het flink aanpoten want al dat geschrevene moest wel gelezen worden natuurlijk.
En toen kwam het internet.
De wereld ligt ineens aan je voeten. Heb je een mening dan zet je het gewoon op het Wereldwijde Web. Natuurlijk blijft het altijd zoeken naar broeders en zusters die dezelfde mening delen. Voor de duidelijkheid: Jouw mening! En op een gegeven moment ga je roeptoeteren. Steeds harder en steeds gerichter. Want het gaat om jouw mening en die mening zou iedereen moeten delen, toch? Maar echte volgers krijg je nog niet waardoor de frustratie oploopt. Want je krijgt geen aandacht! En als je geen aandacht krijgt ga je zeuren, stampvoeten en dwars gedrag vertonen.
Dan ineens is er die ingeving!
Je bedenkt iets waarvan je weet: ik krijg dan aandacht! Als ik dit naar buiten breng dan heb ik het hele land tegen mij maar dat kan mij niet schelen, ik wil aandacht! En dan doe je een oproep op Facebook, en die oproep luidt: #Geen 4 mei voor mij! En vervolgens schrijf je er wat onzin bij en ja hoor, de media pakken het op en de rest gaat vanzelf.
Je hebt je aandacht!
Zo gaat het de laatste jaren steeds vaker. Bedenk maar iets totaal tegendraads en je krijgt de volle aandacht van alle media, van Hart van Nederland tot aan het NOS Journaal, het maakt niet uit. Zelfs als eenling krijg je tegenwoordig de aandacht! Je moet, uiteraard, wel alert zijn om op het juiste moment toe te slaan. En dan het liefst op een zo groot als mogelijk podium, kijk maar naar de Suzuki die zijn neus tegen de Naald in Apeldoorn zette. Of kleinere podia als we kijken naar een recenter voorbeeld, toen het licht op een vuurtoren het een nachtje begaf. Dag in dag uit vliegen de hashtags ons om de oren, allemaal op jacht naar aandacht. Allemaal verwarde mensen die kennelijk te weinig liefde hebben gehad, mensen die niet met vrijheid om kunnen gaan….
Vanzelfsprekend ben ik vrijdagavond om acht uur twee minuten stil! Dat heb ik meegekregen van mijn ouders, daar heb ik begrip voor dankzij de leraren waarvan ik onderwijs heb mogen genieten en dat voer ik uit omdat dat het minste is wat je kan doen voor de nabestaanden. Maar toch doe ik een oproep. Een oproep naar de media. Of ze gewoon weer over het ‘gewone’ nieuws willen berichten en niet over miezerige mannetjes of vrouwtjes met kronkels in de kop.
Die mensen horen wel aandacht te krijgen hoor. Van psychiaters.
