Op dag af is het vandaag 24 jaar geleden dat mijn (eerste) nichtje geboren werd. Bianca. Ik werd voor de derde keer ‘Oom’ en was daar enorm trots op als 26 jarige. Daarbij kon ik haar ook nog eens bijschrijven bij de door mijzelf opgerichte OZS.
OZS? De Oom Zegger-schap Stichting om precies te zijn. Als Voorzitter van deze stichting had ik het behoorlijk druk want er kwamen steeds meer leden bij. Druk omdat vrienden en kennissen om mij heen ook de leeftijd bereikt hadden om deze titel, deze ere- titel, te mogen dragen. Want zowel links- als rechtsom werd het kroost geboren en mijn boekje waarin ik het allemaal bijhield werd steeds voller en voller.
Als lid had je wel verplichtingen. Bijvoorbeeld dat je altijd kleingeld bij je moest hebben voor het geval er een ijsje gekocht moest worden of de regel dat je regelmatig een sigaartje moest roken want Ooms ‘ruiken nu eenmaal naar sigaren’ (dat was eigen ervaring).
Maar dit even terzijde. Of als inleiding, het is maar hoe je het bekijkt. Toch moest dat even want ‘als Oom van’ moet ik natuurlijk iets van mij laten horen. Want vandaag is mijn nichtje jarig, dochter van mijn geliefde zus Marian en zwager Vincent. Bianca werd geboren op 3 oktober 1990 en groot was de verrassing dat het een meisje was. Daar had ik als Oom nog geen ervaring mee. Als baby was het wellicht een schatje, sorry hoor maar wij mannen zijn niet zo van het kleine grut. Nee, wij willen met ze schommelen, stoeien, gekke liedjes met ze zingen of hoog optillen waarna het gillen kon beginnen. Dus dat eerste jaartje, misschien zelfs twee jaartjes, slaan we maar over.
Toen Bianca begon te praten werd het allemaal leuker en leuker. Vooral haar hese stem triggerde mij en als ze haar naam zei verstond ik meestal ‘Bianta’ in plaats van Biancá. Weer wat later, net na de peutertijd, zag ik iets van een eigen willetje ontwikkelen in haar en persoonlijk vond ik dat altijd wel heel grappig. Ik kan mij nog herinneren dat wanneer ze een dwarse bui had gewoon letterlijk op haar rug ging liggen en het op een schreeuwen zette. Op zich normaal gedrag en het is te dragen, alleen niet midden in een winkel! Je moest van goede huize komen om haar dan weer in de benen te krijgen. Maar als Oom sta je er altijd net effe wat verder van af en zag je er de lol wel van in (en kreeg ik een kwaaie blik van mijn geliefde zus toegeworpen..).
In de volgende fase zit ze ineens op school en zie je haar groeien. Met haar mooie lach, haar prachtige donkerbruine ogen en haar zwarte lange haren doorliep ze de Basisschool met veel plezier en als ik haar dan sprak bespraken we onze favoriete meesters en juffen. Na de Basisschool kwam de MAVO en bespraken we weer de leraren en kwamen wij, Oom en nicht, tot de conclusie dat we dezelfde leraren leuk vonden. En dat we dezelfde leraren niet leuk vonden!
De jaren erna verkaste ze van haar geboorte eiland Terschelling naar de grote stad, Leeuwarden. Dat is het moment van uitvliegen waardoor het contact wat minder werd. Maar dat contact werd weer wat hechter toen Hyves en Facebook door mij ontdekt werden…
En Bianca was weer te volgen! En hoe! Want als er iemand gebruik maakt van de sociale media dan is het mijn nicht(je) Bianca wel.
Mijn nichtje Bianca is jarig, 24 lentes jong. Soms een hittepetitje, soms wat dwars maar het meest een mooie jonge vrouw die weet wat ze wil. En daarnaast een vrouw die rechtop in de maatschappij staat met een open mind, die het vreemde niet weert maar er dan juist op af stapt. Kleintjes worden groot en ik, een Oom van middelbare leeftijd, kijk met trots naar haar en geniet van haar capriolen.
Lieve Bianca, van harte gefeliciteerd met je 24ste verjaardag. We kunnen het niet bij je vieren want we zitten in het Hoge Noorden maar hopelijk maakt dit eerbetoon aan jou dat een beetje goed.
En o ja, er was nog een regel bij de OZS, een regel die je als Oom ooit een keer aan de Oomzegger moest zeggen als het tijdstip daar was:
Blijf jezelf, volg je hart, geniet van het leven want dat gaat al zo hard!
