Mijn vaders vader, mijn opa dus, zou vandaag 116 jaar geworden zijn. Je begrijpt dat ik in de verleden tijd schrijf want hij is al jaren niet meer onder ons. Gisteren ben ik, herstel, mócht ik weer een jaartje ouder worden.
Er staan nu maar liefst 53 jaren op mijne teller!
Het leven moet je vieren zeggen ze wel eens maar ik had mijn geliefde al medegedeeld geen drukte van mijn verjaardag te willen maken. We hebben een behoorlijk heftige periode achter de rug en mijn schoonvader zit ook behoorlijk in de lappenmand en daarom zouden we mijn verjaardag sober vieren, het jaar is nog lang genoeg om leuke dingen te doen. En we waren weer lekker samen na twee weken gescheiden zijn van bed, bad en brood.
Toch wilde ze persé een taart bakken en ik mocht kiezen. Het werd de ouderwetse appeltaart (dus niet die van Rudolf of van de winnaar van Heel Holland Bakt!), ik vond dat het jaar maar eens gezond beginnen moest! Zaterdag ging ze die maken en ik ging aan de slag om het een en ander aan salades te maken voor de Nieuwjaarsborrel die we die avond bij mijn nieuwe werkgever hadden. Dat had ik aangeboden aangezien ik in een ver verleden het mooie vak van kok mocht uitoefenen. Maar ook omdat dit bedrijf groot gebleven is door hart voor de klanten te hebben en klein gebleven doordat we niet de pretentie hebben kapsones te krijgen. Niks geen gedoe met managers die na een zoveelste workshop of rollenspel de mensen op de werkvloer de les willen lezen…
Een heerlijk vooruitzicht!
Op mijn verjaardag schrokken wij om 10 uur wakker. Nou ja, dat viel ook wel weer mee, er zouden hooguit wat telefoontjes komen van familie en vrienden dus de schrik was onterecht. Ik trok rustig mijn joggingbroek, t-shirt en vest aan, poetste mijn tanden en startte vervolgens de beneden etage op: gordijnen open, koffieapparaat aanzetten, laptop aanzetten, koffiekopje onder het koffieapparaat zetten waarna het gekrijs van de koffiebonen mij wisten te vertellen dat ik zo aan een heerlijk vers bakkie kon lebberen en tot slot haalde ik een paar boterhammen uit de vriezer voor het ontbijt. Het verjaardag ontbijt! Nou, daar mocht ook wel een eitje bij. Ondertussen was mijn geliefde begonnen met haar ochtendritueel, douchen en aankleden en zette ik alvast het theewater op zodat we gelijk aan konden vallen aan het ontbijt.
Een dag zoals alle andere dagen.
Toch voelde ik regelmatig mijn gsm trillen: Facebook had kennelijk de wereld om mij heen kenbaar gemaakt dat ik vandaag jarig ben. Wijs als ik ben, hoe ouder je wordt hoe wijzer, liet ik het trillen links liggen en ging gewoon door met mijn bezigheden.
Totdat ik ineens getik op de ramen hoorde…
Nu was ik wel nieuwsgierig. Was het de Staatsloterij die ons de gewonnen Mini kwam brengen? Dat kon eigenlijk niet want ons Oudejaars lot, volgens traditie gekregen van mijn schoonvader, was nét niet het winnende volgens de lotchecker van deze oplichters…euh…van deze loterij. Driekwart van de deelnemers was daarover zwaar gepikeerd, sterker, ontzettend boos over geworden las ik in diverse media.
Het jaar begon dus weer goed! Iedereen was weer boos. Nadat we even samen gekomen waren dankzij Tijn kreeg Turkije alweer een aanslag te verwerken, werd Wendy boos op Youp en waren een heleboel mensen pissed-off omdat ze niet zeker wisten of ze nu wel of niet een prijs gewonnen hadden (kans om wat te winnen is 1 op 4,4 miljoen..)
Nu was ik zelf ook boos maar dat was vanwege de berichten over hoe jong en oud(!) brandweer, politie en ambulancepersoneel aanvielen. In mijn boosheid hierover bedacht ik ook direct de oplossing: de namen noteren en doorgeven aan al deze instanties. Zodra zij zich in de komende jaren over een slachtoffer buigen van een ongeluk of andersoortig netelige situatie en vragen naar haar of zijn naam, eerst effe die naam checken in de ‘ik-viel-hulpverleners-aan’ checker. Bij een positieve uitslag de patiënt gewoon laten liggen, de spullen weer inpakken, opstaan en terugrijden naar de kazerne.
Ik keek recht in de ogen van mijn vader! Ik wreef mijzelf nog eens in de ogen want ja, mijn vader woont hier dik 4 uur reizen vandaan, een prima reden om een verjaardag even te vieren via een telefoontje of een Appje. Hij tikte nog eens op het raam en toen drong het pas echt tot mij door. Terwijl ik naar de voordeur rende riep ik nog gauw even naar boven: “Wist jij hiervan af?”
Toen ik de voordeur wijd open gezet had keek ik recht in drie lachende, zingende gezichten: Pa, Ma en Zus!
‘Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria!’ klonk het driestemmig. Dit was toch wel erg leuk! Naast de spontaniteit om zo’n lange reis te maken om hun jongste zoon te verrassen genoot ik uiteraard ook van het gezang want dat kunnen ze wel, zingen. Na binnenkomst stormde ik naar boven om mijzelf toch maar even wat feestelijker aan te kleden en niet veel later voegde ik mij toe aan het gezelschap, inmiddels uitgebreid met mijn schoonvader, mijn geliefde haar beste vriendin met zoonlief en mijn jonge oude vriend Jan uit Akkrum. Deze laatste is nog maar 52 jaar, vandaar dat ik hem nog categoriseer als ‘jong’.
Even later zaten we gezellig aan de koffie met een overheerlijk stuk appeltaart. Met verse slagroom, je wordt maar een keer in je leven 53 nietwaar. En natuurlijk werden er herinneringen opgehaald van 53 jaar geleden. Dat mijn moeder drie dagen voor mijn geboorte met mijn vader nog even het Arjen’s duin beklom en daarna een standje kreeg van de Baakster (kraamverpleegster) ‘Tante’ Rim. En dat de vliezen braken maar ik er maar niet uit wilde komen. “Ja Mam, ik heb het langst bij je gezeten hè, en daarom hou je het meest van mij!”
Voorgaande anekdote komt bij ons in de familie steeds weer terug, in de trant van: ‘Opa, vertel nog eens van vroeger, van die goeie ouwe tijd..’ Maar er kwamen nu nog wat details bij, of beter gezegd, een zeer belangrijk, groot detail:
“Ja,” zei mijn vader, “en het duurde toen nog drie dagen. Dokter Mathijssen raadpleegde nog even zijn collega dokter Smit want volgens Mathijssen lag de baby behoorlijk dwars en hij dacht aan een keizersnede. De andere dokter onderzocht mijn moeder ook want die had kleinere handen en ook hij kwam tot dezelfde conclusie: Met spoed naar de Wal!”
We woonden immers op een eiland. Na overleg bleek dat de helikopter niet mocht vliegen want het was te mistig. De reddingboot mocht ook niet uitvaren want ze hadden nog geen radar aan boord. Mijn vader heeft toen Rederij Doeksen gebeld en die zeiden direct dat sleepboot De Holland (wel met radar) deze klus wel klaren kon en niet veel later zaten mijn moeder, mijn vader, dokter Mathijssen en Tante Rim aan boord.
Enkele uren later kwam ik ter wereld. Een nonnetje, ik ben geboren in het Katholieke Sint Joseph ziekenhuis te Harlingen, kwam even later met mij op haar arm mijn vader vertellen dat hij er een zoon bij gekregen had. Waarop mijn vader droog antwoordde dat hij allang wist dat het een zoon zou zijn. Dat was natuurlijk raar. Want in 1964 werden er nog geen echo’s gemaakt, laat staan pret-echo’s! “Hoe weet u dat dan?” vroeg de gelovige non ongelovig.
“Omdat in de afgelopen week twee dokters tijdens hun onderzoeken bij mijn vrouw heel duidelijk het scrotum voelde zitten!”
Jullie begrijpen dat mijn ego gestreeld was en dat ik, een dag na mijn 53ste verjaardag, mijzelf nog nooit zo mannelijk gevoeld heb in al die 53 jaren!
P.S. Dank jullie wel voor alle felicitaties , goede wensen en mooie foto’s die ik gisteren via Smoeltjesbouk (Facebook), telefoon en via de mail heb mogen ontvangen.
