Nadat ik de pan op het vuur gezet had om een restje zuurkool op te bakken, flikkerden buiten de een na de andere groene parkiet uit de lucht. Mijn eerste gedachte was dat ik nu op moest gaan letten want er dreigde gevaar! Dat wist ik nog van mijn geschiedenislessen op de Lagere School, daar leerde ik dat mijnwerkers altijd parkieten in een kooitje in de buurt hadden staan. Want die parkieten vielen spontaan dood neer als er levensgevaarlijke gassen vrijkwamen waarna de mijnwerker wist: Wegwezen!
Onderschat ik de parkiet? Of, met andere woorden, onderschat ik de natuur? Onderschatten wij de natuur? Ja, dat doen we. We proberen wel iets aan het milieu te doen, bijvoorbeeld door het afval een beetje te scheiden en schonere auto’s aan te schaffen. Later blijkt dan dat het afval uiteindelijk weer op één hoop ligt en dat die schonere auto’s gemanipuleerd worden, met andere woorden, we worden in de maling genomen. Niks rustig slapen, laat staan gezond weer op. Wij willen wel maar die lui die de (financiële) touwtjes in handen hebben willen niet. We moeten ook minder suiker naar binnen werken en ondertussen stoppen ze het zelf overal in, echt overal in. Zelfs in de potjes van Hak! Je moet dus niet de groenten van Hak hebben…. De sperzieboontjes kijken mij sindsdien treurig aan vanachter hun glazen wand, je ziet dat ze al die zoetigheid ook niet lekker vinden en zo waren we ook nooit opgevoed door sperziePapa en sperzieMama.
En dat in een tijd dat ‘zitten’ het nieuwe roken wordt. Was ik net gestopt met roken, loop (of beter gezegd ‘zit’) ik weer tegen een nieuw probleem aan. Want ik beweeg te weinig, sleep mij van stoel naar bank en van bank naar stoel. Natuurlijk vecht ik ertegen door zoveel als mogelijk de fiets te pakken of te gaan lopen maar of het helpt…merk er weinig van. Het is natuurlijk ook de tijd van het jaar. Januari. Februari…Depressieve maanden, ik heb er niks mee. Daarbij opgeteld de ontwikkelingen in de wereld, bijvoorbeeld in de ‘Verenigde’ Staten maar ook de ontwikkelingen in ons eigen landje maken alles nóg zwaarder. Want we weten inmiddels dat zelfs de aller slechtste scenario’s werkelijkheid kunnen worden, zie het Oekraïne referendum, zie de Brexit, zie de nieuwe president van de VS….Die persvoorlichter van Trump, Sean Spicer, doet mij trouwens aan iemand denken, namelijk aan Al Sahaf, die persvoorlichter van Irak tijdens de Golfoorlog. Die ontkende ook alles…
En zie onze eigen verkiezingen straks in maart…. We hebben de keuze uit maar liefst 28 politieke partijen waardoor het nóg moeilijker zal worden de juiste keuze te maken. Het waren er in eerste instantie 81 maar die hebben het, gelukkig, niet allemaal gered. Als dat wel zo was geweest had ik ook een partij opgericht: De Partij Tegen de Splinter-en Populistische Partijen! Trouwens, in de crisisjaren ’30 waren er 54 partijen aangemeld bij de Kiesraad. Toen waren er 100 zetels te verdelen (nu 150). Toen werden er groepen weggezet en nu weer. Toen brak er oorlog uit…Nee, ik ga nu te kort door de bocht, we zijn veel wijzer toch?
Over wijzer gesproken, ik heb de stemwijzer geraadpleegd maar het beantwoorden van de (slechts) 30 stellingen hebben mij nog niet kunnen overtuigen. Voor mij blijft het spannend tot in het stemhokje. En na de keuze zal een onzekere tijd aanbreken. Onzeker ja, want heb ik dan wel de goede keuze gemaakt? Komen door mijn stem andere partijen waar ik absoluut niet op zou stemmen, niet aan de macht? Ik heb wel eens eerder ‘strategisch’ gestemd en kwam daarna bedrogen uit.
Zal ik een parkiet meenemen in het stemhokje?
De Hema rookworst ziet er lekker uit en ik zet mijn nieuwe koksmes, bij elkaar gelikt met Appie Heijn zegeltjes, in de worst. Eigenlijk direct erna voel ik een enorme pijnscheut in mijn vinger, die vinger die ik vergeten was weg te halen om de worst op zijn plaats te houden. De snijplank kreeg er spontaan een rode blos van…
Zo zie je maar weer. Het gevaar in de wereld is dichterbij dan we denken/of wat ons voorgehouden wordt door een paar grote schreeuwers: het zit in ons eten, in onze pannen en onze messen. Dus ook maar voortaan een parkiet op het aanrecht!
En dan noem ik hem/haar Geert of Greet!
