Het zat er aan te komen. Al maanden waren we aan het sparen en op een gegeven moment komt dan die dag. Want dan is het doel bereikt. De gedachte alleen al, dat die dag zou komen, deed mij het dun uit de broek lopen….
Natuurlijk was het sparen leuk en het gaf ook enorm veel voldoening om bij de kassa het zo effe in een split second af te tikken, (of teleurstelling omdat je het gespaarde bedrag ineens ingeleverd moet worden…) maar in mijn geval had het doel een staartje en in dat staartje zat nu juist het probleem.
Want we moesten ervoor naar de Groninger vestiging van die Zweed, Ingvar Kamprad Elmtaryd Agunnaryd, kort door de bocht ook wel Ikea genoemd…
Mijn geliefde had namelijk bedacht dat wij een wandmeubel nodig hadden. En haar oog was gevallen op een Zweeds model, Billy of Birk of Thore of Hasse…whatever..Ik hield mij gedeisd als ze weer op de Ikea- website zat te koekeloeren om uit te vogelen hoe de kast eruit zal komen te zien. Mijn mening was van minimale waarde want mijn geliefde had allang de keuze gemaakt, dat vormt zich in haar hoofd en over het algemeen ben ik het daar gewoon mee eens. Niet omdat ik een volgzaam type ben hoor, maar meer omdat mijn interesses elders liggen dan hoe de bank moet staan en welke kleur vaas er voor de ramen moet.
Op een mooie vrijdag kwam het onderwerp ‘kast’ weer ter sprake. Er was voldoende gespaard zei mijn geliefde en voordat ik er erg in had stemde ik ermee in om dan maar direct naar de Ikea te gaan. Niet om direct te kopen maar meer om het meubel wat te verkennen zeg maar. Tenminste, dat was mijn idee omdat ik mij voorgenomen had de zaterdag en de zondag wat schrijfwerk te verrichten. Een stief half uurtje later waren we er en ik dirigeerde mijn geliefde direct, met lichte dwang naar de kasten afdeling. Dus we lieten de leuke Sommar vaasjes, de handige (niet!) Bevara zakklemmen (Zakklemmen? Ja, zakklemmen!) en de Kvistbro bijzettafeltjes links liggen.
Geloof me, dat scheelde een hoop tijd!
Binnen vijf minuten hadden we onze kast gevonden en moesten we alleen nog kleur bekennen. Het werd zwartbruin. Vervolgens konden we op een computer de kast samenstellen want dan weet je hoe duur het wordt en welke onderdelen je nodig hebt. Van poten tot en met deurbeslag, alles moest jezelf samenstellen zodat jouw wensen ten optimale benut zouden worden. Pffffff…Ik werd al moe als ik eraan dacht. Kennelijk had mijn geliefde mij door toen ze achter de computer zat want ik gaf niet veel sjoege om haar mee te helpen. En dat bevestigde ze door ineens op te staan en even verderop een medewerker aan te spreken of hij ons kon helpen. Nou dat kon hij, mij totaal negerend omdat hij allang gezien had dat er bij mij niets te halen was, en even daarna klikte hij er op los en zag ik hoe er op het scherm een wandmeubel verscheen. Mijn geliefde was zeer onder de indruk van deze bebaarde, stoere Zweedse Handyman en ik stond er wat verloren bij, probeerde zo nu en dan ook wat te zeggen maar voelde aan alle haren op mijn hoofd dat er totaal niet naar mij geluisterd werd.
Verdomme, waarom heb ik nou niet de genen van mijn vader meegekregen. Die heeft twee rechterhanden en bouwde daar huizen mee alsof het Lego was. Maar ik heb daar niks van meegekregen, zelfs geen pink! En ik had ook geen Lego als kind…
“En alles is op voorraad!” wist de Zweed te vertellen en mijn geliefde kon zich nog net inhouden en een omhelzing te voorkomen. “Daar gaat mijn vrije weekend..” verzuchtte ik maar er was toch niemand die luisterde. Niet veel later werden de benodigdheden ook nog even geprint en hoefden we alleen nog maar het magazijn in om alles bij elkaar te zoeken. Zó handig, achter elk voorwerp stond het stelling en vaknummer dus binnen no time stond het spul op de kar. Even later lag alles in de auto en reden we terug naar huis. Ik was mentaal nu zo ver dat ik ervoor zou gaan. Als een echte man zei ik haar dat we de volgende dag op tijd uit bed zouden gaan en dat we samen, ja samen, de aanval zouden openen op de handleiding van BESTÅ, dat was de naam van de kast. “En als ik wat fout doe dan doe ik dat niet expres en dan noemen we het gewoon een vergissing!” dekte ik mij in. “En als we elkaar aanspreken dan doen we dat zo rustig als mogelijk en niet met een bepaalde toon..”
Mij geliefde ging direct met alle voorwaarden akkoord en ik begon vol zelfvertrouwen de auto uit te pakken en zette direct alles gesorteerd op een plek in de huiskamer waar het niet in de weg zou staan.
De volgende dag begonnen we stipt om 9 uur en we werkten geduldig de plaatjes van de handleiding af. Ook gooiden we direct al het karton naar buiten zodat dit niet in de weg zou gaan liggen tijdens onze werkzaamheden. Mijn geliefde wilde eerst het ‘beslag’ nog keurig natellen en sorteren maar daar stak ik een stokje voor: “Het klopt toch nooit en je houdt altijd beslag over!” zei ik terwijl ik terugdacht aan de door mij in elkaar gezette meubeltjes in de afgelopen jaren. Want ons huis is onderhand behoorlijk Zweeds ingericht dus ik ben een ‘kenner’. Of ik een ‘kunner’ ben bestaan er in mijn omgeving nog best wel wat twijfels.
De dag verliep verbazingwekkend goed. Zo nu en dan een kleine oprisping maar die werd snel weggelachen of weggekust. Ik kreeg er zelfs lol in en mijn geliefde ook. Een dikke twaalf uur later stond de kast en ja, Vader Veldhuizen, de kast stond als een huis! Trots als een aap met zeven staarten vierden wij onze inzet van die dag tot diep in de nacht. En in de week erna herstelde ik nog even het Ikea TV meubeltje waar een plank verkeerd om in zat en ik zette nog even een ladekast in elkaar, helemaal alleen (!) en nagenoeg zonder handleiding.
Maar het aller, aller mooiste was toch wel de wetenschap dat ik nu voorlopig even niets meer hoef te bouwen. Waarom niet?
Omdat het spaarpotje leeg is!
