De kerk was omsingeld en achter de diverse bosjes lagen ze verscholen, het geweer of pistool in de aanslag.. Vanuit mijn keukenraam zag ik dit tafereel voor mij afspelen en ik liet de afwasborstel langzaam zakken in het sop… Het gevecht was in volle gang en al gauw zag ik de een na de ander gewond of dood ter aarde vallen. En vervolgens, na een tel of tien, weer opstaan!
De Leidschendamse jeugd in mijn wijk is oorlogje (of cowboytje..) aan het spelen. Misschien wel in het kader van het nieuwe project van Natuurmonumenten, Oerrr, waarmee ze willen bereiken dat de jeugd meer buiten gaat spelen.
Een jaar of veertig terug wist ik niet beter. Ook wij gebruikten de kerk als slagveld en daarnaast nog de Landerumer heide, het Stryper Kerkhof of de omgeving van de kleuterschool. Schitterende Terschellinger decor’s. Dagen achtereen was ik daar te vinden met mijn vrienden, getooid met cowboyhoed of militaire pet van de dump, met een geweer of pistool in de aanslag. Menig slag werd gestreden waarin gewonnen en verloren werd. Ontelbare keren viel ik dood ter aarde en net zoveel keer stond ik weer op waarna de strijd, na hergroepering, weer verder kon gaan. Daarnaast werden er hutten gebouwd, in bomen geklommen en fikkies gestookt. We wisten niet beter maar het besef van geluk kwam pas later…
Rond mijn twintigste werd het wat serieuzer. De militaire dienstplicht riep en veertien maanden lang liep ik in het groen en schoten wij met scherp tijdens de schietseries op een afgebakende baan. Het besef dat tien tellen je dood houden niet de realiteit was werd er goed ingepeperd. Wanneer we dan ‘buiten’ mochten spelen, met losse flodders, kwam het kind in ons wel weer boven en genoten we van de acties in bos en op de hei.
Mijn kinderen speelden ook vaak buiten. Ook oorlogje of cowboytje. Mijn plunjebaal werd geplunderd en het was dan ook niet gek dat er ineens jongere versies van Huzaar Veldhuizen uit de bosjes in de straat tevoorschijn sprongen. Met geweer of pistool in de aanslag waarna je met de handen omhoog verder mocht lopen. Soms kwam dan weer dat ventje van toen in mij boven en dook ik slinks weg door een (in mijn hoofd dan..) super snelle manoeuvre en kreeg ik bewonderde blikken van de jeugd. Daags erna moest ik dat dan weer bekopen met ernstige rugklachten…
Maar dat nam ik op de koop toe, het gevoel weer even kind te zijn is en blijft onbeschrijflijk!
