We zijn uitgelikt. Na jaren en jaren is het over en uit. Dat zal niet makkelijk gaan want we likten ons rijk. Sommigen likten alleen, anderen deden het met de partner of de hele familie en er waren zelfs mensen die het in groepsverband deden. Als je dan toch op zoek zou moeten gaan naar de Nederlandse identiteit dan kwam je wat het likken toch wel heel dichtbij.
Dan had je de Nederlandse identiteit beet bij de kop!
Net op het moment dat ik dit nieuwsbericht met mijn vrouw wilde delen, voelde ik dat het alweer misgegaan was. Beteuterd keek ik naar mijn buik en zag daar een paar kruimels aardappel liggen op mijn overhemd. Op zich was dat nog niet zo erg maar ja, de jus, die maakt vlekken…
“Nee, hè Ar, hoe krijg je het toch voor elkaar?”
Ik keek nu nóg beteuterder want ze had het gezien en ik wist nu wat er komen zou. “Ga nou dichter bij de tafel zitten en leg die telefoon weg!”
“Ja, ja, ik weet het! Maar ik lees net een bericht en daar zal jij wel blij van worden denk ik.” Dit was natuurlijk tactiek van mij want dit onderwerp moest zo gauw mogelijk van tafel want het is een terugkerend probleem. Al jaren knoei ik eten, op het laminaat of erger, op mijn kleding. En vaak heb ik die kleding net uit de kast gehaald waar het fris en schoongewassen op mij wacht, allemaal uit liefde voor mij want mijn lieve vrouw wil dat ik er tiptop bij loop.
En dan zit ze niet te wachten op geknoei met eten op haar Meesterwerkjes….
In het begin van onze relatie gooide ik het nog op mijn genen. Mijn vader heeft namelijk last van dezelfde kwaal. Toen lachten we erom. Maar die tijd is voorbij. Nu probeert zij mij alsnog op te voeden. “Je moet meebewegen. Dichter bij de tafel zitten en dan niet de vork naar je mond brengen maar de mond naar de vork. Dat kon ik heus wel alleen vergeet ik dat steeds, dan zit ik alweer met mijn kop ergens anders of ik zit, zoals hiervoor beschreven, tijdens het eten op mijn telefoon te kijken.
Tja, dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden.
Nu houdt mijn vrouw van eigen initiatief nemen dus ik stond direct op, liep naar de kraan, pakte de punt van de theedoek, deed daar een beetje afwasmiddel op en maakte het puntje nat. Vervolgens drukte ik het op de vlek en begon zachtjes te wrijven terwijl de dame aan de eettafel hoofdschuddend verder at. Opnieuw probeerde ik het gesprek te openen over het nieuwsbericht wat ik voor het ontstaan van de vlek aan haar wilde vertellen.
“Je hoeft niet meer te likken, schat!”
Nu had ik haar aandacht maar nog niet van harte. Toch besloot ik nu door te drukken. “Jij spaart toch zegels bij de supermarkt?” Ze knikte, maar ze gunde mij geen blik waardig. Want ze wist dat ze dat overhemd welke ik nu driftig aan het opwrijven was, die middag nog gewassen en gestreken had. Ze had duidelijk geen zin in zoete broodjes maar ik zette nu alle zeilen bij:
“Jouw supermarkt gaat eindelijk over op digitaal sparen!”
“De zegels worden gewoon bijgeschreven op je bonuskaart.” vervolgde ik. Nu had ik haar aandacht! Want ik hoorde haar al langer klagen over die stomme zegeltjes. En ik klaagde dan rustig met haar mee want ik heb zegeltjes plakken al jaren terug de rug toegekeerd. Maar dat was omdat ik solidair was met de kassa- medewerker. Ik erger mij al jaren aan de manier van hoe die jongens en meiden moeten werken: “Wilt u koopzegels? Wilt u zegeltjes voor de pluche beesten? Wilt u zegeltjes voor de messen-set? Wilt u zegeltjes voor de handige opbergbakjes? Wilt u zegeltjes voor de Jan de Bouvrie placemats?
Wilt u ….et cetera, et cetera….
Vreselijk! Het zou mij niet eens verbazen als we over een tijdje te horen krijgen dat de gemiddelde kassa medewerker psychische hulp moet inroepen. En geloof mij, het zit diep bij die meiden en jongens. Ik heb zelfs al een keer gehoord dat iemand tijdens het bedrijven van de liefde het hele riedeltje van hierboven eruit gooide toen het hoogtepunt naderde… Het is dat dit stel daarna direct in therapie gegaan is want de lol die ze altijd hadden tussen de met zegels gespaarde lakens was toch even voor een paar maanden weg.
Zo zie je maar weer waar al die onzin naar toe kan leiden…
Maar het ging mij ook om de smaak van die zegeltjes. Ooit likte ik er op los om de benzine zegels op te kunnen plakken maar had daarna de hele avond het gevoel dat ik een stuk rubber in mijn mond had in plaats van een tong. Ze smaakten ook anders dan de zegels van de Koningin, die waren best lekker. Hoe die van de koning smaken weet ik niet want ik stuur al lang geen brieven of kaarten meer.
Ze komen toch niet aan…
Mijn vrouw daarentegen maakte er altijd een hele ceremonie van. Dan maakte ze zichzelf een cappuccino, pakte vervolgens de zegels uit het zegeltjes-opvang-bakje, zette via Spotify Julio Iglesias op en ging dan aan de keukentafel lekker zitten likken. En daarna kwam het plakken, precies tussen de lijntjes en rechtop! En dan, wanneer er genoeg boekjes vol waren kwam het heugelijke moment van inleveren. Wij hebben inmiddels al het een en ander bij elkaar gespaard: de beroemde en beruchte messenset, een prachtig mooie houten snijplank, diverse pannen en de wijnglazen waarvan de suggestie gewekt werd dat het om kristal ging.
Eigenlijk moeten die supermarkten het gewoon omdraaien. Wanneer je als klant zegeltjes wilt dan vraag je er zelf maar om! Ons land is een pamperlandje aan het worden. En we moesten toch meer participeren? Nou, laten we dan beginnen bij de zegels. Dat is beter voor de klant want die kiest dan ervoor om wel of niet dat hele riedeltje aan te horen.
En belangrijker, het is beter voor het liefdesleven van de kassa medewerkers!
