48 uur

Soms zijn er van die dagen die vanaf het begin tot het eind vol gepland zijn. Zoals vorig weekend. Mijn zus werd 60 jaar en omdat het leven gevierd moet worden besloot ze het dit keer maar eens groots aan te pakken. Tot onze grote vreugde hield ze het feestje op Camping Cupido, een camping op Terschelling die twee jaar terug het 60 jarig lustrum bereikt had.

Ons kent ons zou je haast kunnen zeggen!

Maar wij waren er erg blij mee want we hebben wat met die camping. Een beetje boel zelfs. Mijn vrouw heeft daar van kinds af aan altijd gekampeerd. Eerst in een tent, daarna in een caravan en weer later in een stacaravan. En in het begin van de jaren ’80 kreeg ik als eilandbewoner ook een klik met deze camping want mijn vrouw en ik kregen ‘verkering’.

Een logisch gevolg van een camping met zo’n naam, Cupido, de Godin van de Liefde.

Enkele maanden geleden viel bij ons de uitnodiging van zuslief op de mat. We boekten direct twee stacaravans voor ons gezin. Helaas kon de vriendin van mijn oudste zoon niet mee en mijn ‘bonus’ zoon kon pas vanaf zondagmorgen.

De weersvooruitzichten waren zodanig goed dat we zaterdagmorgen direct de eerste boot pakten, in de wetenschap dat die middag op het strand wel een powernapje gemaakt kon worden. Net na Groningen kregen we bericht dat mijn jongens uit Den Haag ook onderweg waren en ik slaakte even een zucht van verlichting want het was toch wel erg vroeg. Om tien uur stonden we op de haven van Terschelling en huurden we fietsen, waaronder twee tandems voor de jeugd..

Ja, iedereen had er zin in!

Na wat rondhangen bij de Brandaris en na het aanschaffen van een normale zwembroek voor mij, mijn vrouw had namelijk de ‘roze surfplankjes-zwembroek’ meegenomen, besloten we naar het strand van Paal 8 te fietsen. Heerlijk via de ‘Longway’, een prachtig fietspad door de bossen en duinen waar we volop konden genieten van de natuur en de stilte. Die stilte kreeg het behoorlijk te verduren want de jongens waren zó uitgelaten dat zang  en gelach de boventoon voerde. Eenmaal bij het strandpaviljoen werd het eerste biertje al gauw besteld en wist ik, als oudere, wijze man, dat  door de alcohol in combinatie met de warmte het inkakken niet lang meer op zich zou laten wachten.

En dat moest ik voor zijn want we moesten nog wat kilometertjes maken!

Tegen het middaguur zaten we weer op de fiets en de gang naar mijn geboortedorp, Midsland, was ingezet want daar moest ook nog wat gewinkeld worden. Vervolgens fietsten we langs mijn zus om haar even een verjaardagsknuffel te geven en daarna konden we inchecken op de camping. Na deze verplichtingen was er even een paar uur gelegenheid voor ontspanning. Wij hadden het strand in ons hoofd vanwege de bloedverstikkende hitte maar het kroost wilde liever in het Duinmeertje, gelegen naast de camping.

En zij waren in de meerderheid.

De jeugd ging alvast vooruit en nadat ik mijn nieuwe zwembroek aangedaan had en zonder schaamte naar buiten durfde, volgden wij. We besloten door het ondiepe deel van het meertje naar de overkant te lopen waar de jeugd vol smart op ons zaten te wachten en terwijl ik daarmee bezig was, wist ik wat er komen zou…

Daar kwamen de mannen ineens op mij afstormen!

Ooit liep ik de 5 kilometer in 17,5 minuut en daar plukte ik nu de vruchten nog van. Nou ja, het schilletje van de vruchten. Maar het was genoeg om de wal weer te bereiken zonder nat pak en teleurgesteld dropen de heren weer af naar hun handdoekjes. Even later kregen ze dan toch hun zin toen we met de bal het water ingingen. Een beetje gooien, een beetje duiken naar de bal en tussendoor een paar slagen zwemmen. Ze gebruikten nu een tactiek die ik niet zag aankomen. Dat kwam doordat ik geen bril op had en omdat ik recht tegen de zon inkeek: de bal werd hoog opgegooid, mijn richting op. Ik probeerde de bal te volgen en vervolgens lag ik onderuit na een pittige bodycheck van mijn middelste zoon. En daarna was het hek van de dam en kreeg ik de ene na de andere worsteling te verwerken, tot grote hilariteit van die gastjes natuurlijk want ja, dit moest weer eens even want :

‘We zien je niet zo vaak meer, Pa!’           

Die avond vierden we mijn zus haar verjaardag en het werd een verdomd leuk feestje! Zelfs haar volksdansclub had de moeite genomen om haar eens even goed in het zonnetje te zetten en konden wij allemaal genieten van trekzak muziek, dans en zang! De volgende dag zaten we om 9 uur buiten aan het ontbijt en was (bonus) zoon nummer vier ook gearriveerd. Na het ontbijt stond fietsten naar het huis van mijn ouders op het programma want daar zouden de rest van de familie zich ook nog even verzamelen om wat foto’s te maken. En daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van mijn ouders en de rest van de familie.

Op de een of andere manier gaat mij dat steeds moeilijker af…

Hierna werd het toch het strand en nadat ik ter water was gegaan werd ik opnieuw gebodycheckt en kreeg ik een flinke hap zout water naar binnen. Deze keer was het de zoon van mijn vrouw, die wilde zich ook even laten gelden en mijn jongens waren ervan onder de indruk. Maar nadat een van die gasten een kwal had gezien wisten ze niet hoe gauw ze uit het water moesten komen en besloten we maar om weer terug te gaan naar het Duinmeertje. Dat kwam ook wel goed uit want wij moesten de caravans nog even schoonmaken, de jeugd ging nog even zwemmen. Vlak voor vertrek naar de haven kregen mijn vrouw en ik nog even de gelegenheid om de oude eigenaresse van de camping een warme en welgemeende knuffel te brengen.

Ook dat afscheid ging ons steeds moeilijker af…

Tegen de avond zaten we weer op de boot terug, voldaan en tevreden over een heerlijk weekend met ons (samengestelde) gezin. Het toetje van dit weekend was tevens de kers op de taart want we hebben de gehele reis op het dek kunnen zitten, genietend van de Waddenzee met al haar schoonheid. En we beseften dat na jaren de rust terug was in ons gezin, dat de jongens het hartstikke goed doen en steeds meer hun eigen weg aan het bewandelen zijn.

Ondanks dat we ze nooit een airco meegegeven hebben naar school…