Het doel heiligt de middelen

Sinds onze vakantie achter de rug is, we kijken nu alweer uit naar volgend jaar, blijft het toch lekker door zomeren en is het vooral prima fietsweer! Niet de afgelopen week hoor, toen was het zelfs hier niet om te harden en verlangde ik naar verkoelende raketjes, voetenbadjes en zo min mogelijk kleding om het lijf. Die raketjes en voetenbadjes hielpen inderdaad, maar zo min mogelijk kleding beperk ik tot een korte broek mét shirt. Ik vertik het om ook dat shirt uit te doen, want dat durf ik mijn medemens niet aan te doen. Dat weet ik van mezelf, maar soms laat je het even los, dan stijg ik boven mijn ijdelheid uit en trek dan toch dat shirt uit.

Zoals die ene keer in onze vakantie.

Dat was begin juli, toen stond zo’n beetje heel het land in Code Rood en dachten wij ons ‘op ons eiland’ gelukkig te prijzen, dat we aan die kant van het water zaten. Want het waait nagenoeg altijd op een eiland en als je dan lekker gaat fietsen kun je je laven aan de frisheid van die wind. Nou, dat viel vies tegen.

De wind leek wel een föhn!

“Joh, trek dat shirt toch uit!” zei vrouwlief, lief als ze is en gewend aan mij als ze is. Zij kent mij binnenstebuiten en accepteert dat ook nog eens allemaal. Zo weet ze bijvoorbeeld dat ik van zoetigheid hou en daarom had ze vorige week een Sneeuwster gemaakt, je weet wel, dat zijn die taarten die je vroeger op zaterdagavond bij de koffie kreeg terwijl de Wie-kent-Kwis of de André van Duin-show begonnen was. Nu is ze zelf aan het consuminderen sinds ze bij haar de galblaas eruit getrokken hebben en vanaf toen ging ze meer bewegen waardoor ze lekker op gezond gewicht gekomen is. Dus minder zoete ondeugende dingen bij de thee of de koffie. Maar bakken wil ze nog wel. En je raadt het al wie het dan mag opeten!

Ik, zei het afval- en verwerkingsbedrijf in mij, want weggooien doen we niet!

Zij nam een klein stukje, om te proeven. Net zoals Janny van Heel Holland Bakt altijd doet: met een vorkje een stukje taart prikken en in de mond stoppen, tijdens het kauwen de hand ervoor houden, pinkje omhoog en dan haar oordeel vellen. Nou, ze keurde het goed en maakte direct aantekeningen in haar bakboek zodat ze dit stukje Goddelijkheid nog eens maken kon. Het biscuit beslag had zich goed gehouden in de oven en de vulling deed de rest. Dat was namelijk slagroom met advocaat, je weet wel, dat drankje wat de oudjes altijd zo lekker vinden. Nu ben ik niet zo oud, maar ik lus het wel, kreun zelfs een beetje wanneer ik een hapje neem en ja, alsof er een engeltje over je tong piest, zó lekker!

Bedoelen ze dat soms met Golden Shower?

De taart werd in de koelkast gezet en ik kreeg elke dag een stukkie, totdat het op was. Toen begon ik ook te protesteren dat ze mij aan het vetmesten was, dat ze een zogenaamde feeder is. De volgende dag kreeg ik daarom een ‘dikkestieve’ (zie: TikTokTammo) bij de koffie, zo’n gortdroog volkorenkoekje omdat die een hoge Nutri-score hebben. Nou, na die Sneeuwster was dit alsof ik ineens in de bajes zat.

Op water & brood!

Maar ik trok dus mijn shirt uit en waande mij min of meer veilig op de fietsroute die wij befietsten. Zo druk was het ook weer niet op het eiland terwijl we toch al heel wat volle boten leeg hadden zien lopen met toeristen. Ik krijg soms ook steeds meer het idee dat het gros van de moderne badgasten zich van terras naar terras slepen in plaats van lekker te gaan wandelen of te gaan fietsen. Daarbij zie je ook dat steeds meer eilandbezoekers de auto meenemen en daar dan het eiland mee verkennen; Via de Hoofdweg van West naar Oosterend en van Oosterend weer naar West.

Met zo nu en dan een schijnbeweging door over de Badweg van het eiland te rijden.

We kwamen een handjevol genieters tegen en bij elke passage dacht ik toch enige afschuw in de ogen te zien. En omdat ik ook wel eens onzeker ben, maakte ik op dat die mensen schrokken van mijn ontblote bovenlijf. Na vier kilometer was ik die blikken zat en hees ik mij weer in de polo waarna mijn zelfvertrouwen weer stabiel werd.

En stond ik weer met beide benen op de grond.

Maar het is over het algemeen prima fietsweer. Na onze vakantie hebben we dat dan ook regelmatig gedaan wanneer we samen vrij waren. Zo fietsten we vorige week zaterdag naar Hoogezand, vanaf Winschoten langs het Diep om twee stenen vogeltjes bij het graf te zetten van tante Reina, de tante van mijn vrouw die ons vier jaar geleden ontvallen is. Zij was de moeder van Tjitska.

Mijn vrouw haar nicht uit Australië.

Tante Reina kon altijd zo lekker enthousiast worden van mensen om haar heen. Tegen mijn vrouw zei ze dan altijd als we op bezoek waren: “Och mien vogeltje, wat fijn dat ik je hier weer even bent.” Volgens mij zei ze dat tegen iedereen, maar dat mag de pret niet drukken. In datzelfde jaar kregen we van vriend Tinus twee stenen vogeltjes. Die had hij weer gekregen van een kennis en nu wil het toeval dat die kennis in vroegere jaren samengewerkt had met mijn vrouw. Tijdens het tweede bakje koffie bedachten we om dan die vogeltjes bij te zetten bij het graf van tante Reina. Bij ons vliegen er nog genoeg vogeltjes rond het huis.

Zo was de cirkel weer rond!

Maar ja, het leven draaide ondertussen driftig door en de vogeltjes bleven op de plek liggen waar wij ze opgeborgen hadden. Tot vorige week, toen vonden we het allebei hoog tijd om ermee aan de slag te gaan en omdat we al over fietsroutes aan het nadenken waren, werd het Hoogezand. Met een heerlijk zonnetje en een stevige bries fietsten we die dag heen, plaatsten we de vogeltjes, dronken wat bij ome Harry tante Reina (!)zusje van vrouwlief haar moeder) en kwamen we die avond moe maar voldaan weer thuis.

De mensen van voorbij en het nu, we blijven elkaar bezig houden!