Het leven leest zich als een boek. Zo zie ik dat. Het ene boek zal wat saaier zijn dan de andere, het andere boek laat zich lezen als een thriller, roman, comedy of als drama.
Of als fictie. Dat zijn de fantasten onder ons, mensen die van alles een eigen werkelijkheid maken die mooier is dan de werkelijkheid. Maar dit even terzijde.
Hoofdstuk na hoofdstuk passeren en de rode draad ben je zelf. Zoals de meeste 50 plussers heb ik al aardig wat hoofdstukken achter de rug. Zo begon het eerste hoofdstuk op Terschelling, daarna volgden respectievelijk de hoofdstukken Den Haag, Stompwijk, Den Haag, Leidschendam en nu sinds begin juni ben ik begonnen aan het hoofdstuk Winschoten, Groningen.
Die hoofdstukken zijn natuurlijk allemaal met elkaar verbonden. Zo is het eerste hoofdstuk, de periode Terschelling, onlosmakelijk verbonden met het huidige hoofdstuk: de stap om te gaan samenwonen met mijn geliefde. Want in hoofdstuk één leerden wij elkaar op Terschelling kennen, zij als ‘badgast’ en ik als eilander. We werden verliefd en hadden twee jaar ‘verkering’. We reisden die jaren heen en weer tussen Terschelling en Scheemda en genoten van die spaarzame momenten samen. Tussendoor belden we eens per week (vanwege de kosten..) en schreven we elkaar brieven waarin we onze belevenissen vertelden en deelden we het verdriet van het missen…
Facetime, Skype, WhatsApp of een eigen mobiel was nog een ver –van- ons- bed –show.
En toen schreven we drama. Het ging ‘uit’. Het sprookje was uit tussen Romeo en Julia, de harde werkelijkheid van het leven haalde ons in en ieder ging zijn eigen weg. Kapot was ik er van en alleen met mijn verdriet liep ik langs de vloedlijn van het Noordzee strand, boos op alles en iedereen want ik wist dat dit niet zomaar kalverliefde was…
Maar het leven ging door en ook dit kreeg een ‘plekje’, maar het bleef sluimeren.
Ruim dertig jaar en vele hoofdstukken later beginnen we aan een nieuw hoofdstuk. We vonden elkaar weer. Het was geen jeugdliefde, nee, het was echte liefde en dat sterkte ons. Natuurlijk waren de opvolgende jaren heftig maar ze waren ook weer mooi omdat we elkaar kracht gaven om door te zetten. En wij niet alleen aan elkaar, ook de mensen om ons heen braken door hun plafond en steunden ons waar nodig. En dan onze kinderen. Verschillende karakters die dankzij wederzijds begrip, praten en nog meer praten, uiteindelijk onze situatie accepteerden waarna de rust de tijd kreeg en zich kon nestelen in ons verhaal, ons boek.
Nu, halverwege het jaar 2017, werk ik nog twee dagen in Den Haag en de overige dagen in Groningen. Mijn nieuwe werkgever gunt mij, een 50 plusser die maar steeds afgewezen werd, een nieuwe kans en die pak ik met beide handen aan. Zijn enthousiasme voor zijn bedrijf heeft mij doen ontwaken, mijn gespreide bedje in Den Haag zal ik langzamerhand achterlaten want soms moet je uit je comfortzone stappen.
En geloof me, dat werkt verdomd verfrissend!
Mijn flat staat te koop en zodra deze verkocht is mag ik gebruik maken van de gastvrijheid van een goede vriend in Stompwijk. En zodra mijn werkzaamheden in Groningen echt op gang komen zal de toekomst zich helemaal gaan richten op het Noorden. En dat zijn weer allemaal nieuwe hoofdstukken voor mijn boek! Hoofdstukken welke wij als samengesteld gezin de komende dagen, weken, maanden en jaren zo goed als mogelijk proberen in te kleuren. Door samen te genieten, te gunnen en te plezieren.
Want daar draait het immers om in het leven.
