Hou vol!

Eigenlijk wilde ik het hebben over de jongeren onder ons die in een voor hen, onbegrijpelijke fase terechtgekomen zijn. Een fase waar ze nog niet eerder mee te maken gehad hebben in hun jonge leven en waar ze een behoorlijke dreun van gekregen hebben. Ondanks dat ze heus wel weten dat ze nog een lange toekomst in het verschiet hebben liggen.

Dit is slechts een fractie van heel leven.

Maar ik moest mijn plannen wijzigen want sinds de invoering van de avondklok gebeurde er ineens van alles om ons heen waar íedereen even een behoorlijke optater van kreeg. Want 0,05 procent van diezelfde jongeren waren namelijk driftig bezig met hun toekomst, namelijk om die toekomst voor zichzelf met ontzettend veel agressie áf te breken!

0,05 procent! Dat zijn maar 2500 jongeren…

Die cijfers zijn nog hoog geschat. De reden van hun agressie richting het gezag én media was de beperking in hun bewegingsvrijheid en hun eigen tekortkomingen, opgefokt door enkele politieke populisten, treurige wappies en extreem christelijke gemeenten zoals bijvoorbeeld Urk. Vooral die wappies zijn een raar fenomeen. Het lijkt wel of die mensen eindelijk een podium gevonden lijken te hebben, om hun eigen treurige leven een beetje cachet te geven.

Geen wonder dat de geestelijke zorg onder druk staat…

Ik ben net 57 jaar en voor mij is dit ook de eerste keer dat ik beperkt word in mijn bewegingsvrijheid. De autoloze zondagen in 1973 tel ik niet mee want dat was juist méér bewegingsvrijheid: je mocht ineens fietsen en rolschaatsen op de autowegen!

Waarmee ik maar zeggen wil dat ik al ruim 55 jaar vrijheid heb genoten. Dat gun ik de jeugd ook natuurlijk. Alleen kan dat nu even niet omdat we in gevecht zijn met een onzichtbare vijand. Een vijand die niet alleen Nederland de oorlog verklaard heeft maar de hele wereld. En wereldwijd is men het gevecht aangegaan met hulpmiddelen zoals (soms nóg strengere) lockdowns en avondklokken.

En dat is dus niet de strijd aangaan met ziekenhuizen, winkels of gemeengoed in stad of dorp!

Helaas is het niet de eerste pandemie die ons de vrijheid ontnomen heeft. Al eeuwenlang hebben we te maken gehad met allerlei dodelijke virussen zoals de Pest, de Pokken en de Tyfus. Of recenter, het Mers en Ebola virus. Het is helaas van alle tijden en ja, het is verdomd klote dat je het net moet treffen als kind, als puber of als jongvolwassene. Want op die leeftijd hoor je niet opgesloten te zitten maar moet je het leven ontdekken, plezier maken. Dan moet je van je vrijheden kunnen genieten, vrijheden die ooit door je voorouders bevochten zijn.

Letterlijk bevochten zijn!

Zij kregen toen ook te maken met een avondklok, met dien verstande dat als je toch naar buiten ging, je overhoopgeschoten werd. En oh ja, dat duurde niet een paar weken maar een jaartje of vijf. Dat is ook de reden dat we elk jaar dat gevecht voor onze vrijheid herdenken. Op 4 mei al die mensen die vermoord zijn door de vijand en op 5 mei vieren we de Bevrijding. Dat doen we uit respect, omdat we donders goed beseffen dat de offers die er gebracht werden enorm groot waren, soms groter dan ons verstandelijk vermogen dragen kon…

Dus 0,05 procent van de jongeren: Gedraag je, ga naar je kamer en houd je muil!

Zo, dat moest er even uit. Nu schakel ik toch even door naar het feit dat de jeugd de toekomst heeft. Dat zijn die andere 4.975.000! Die moeten we nu wel in de gaten blijven houden want de huidige omstandigheden zijn niet goed voor ze. We moeten goed naar ze luisteren en het gesprek gaande houden, begrip tonen. Want het is niet niks, alle dagen bij huis, het ouderlijk gezag in je nek hijgend en onderwijs volgend via een schermpje. En vooral dat laatste, zonder klasgenoten om je heen, zonder gekkigheid met de leraar of lerares, zonder gezamenlijk rondhangen in de pauzes, zonder schoolfeestjes, zonder ontluikende liefdes, zonder structuur…

Hou vol!

Hou daarom vol, zoals de 23-jarige Michiel schreef in de vers gevallen sneeuw op de Grote Markt in Groningen. En ik sluit mij aan bij een briefschrijver in de krant. Die stelde voor om alle schoolgaande jongeren gewoon het jaar overnieuw te laten doen. Dat scheelt ze een hoop stress en het maakt de kans kleiner dat ze later niet gevangen worden in een burn-out of in een quarterlive crisis. En ja, dan komen ze wat later van school maar wat maakt dat ene jaartje nou uit op dat hele leven wat nog voor ze ligt? Geef ze een extra jaar, laat ze alles beleven zoals ze beleven horen, in klassen, tijdens colleges en schoolfeesten. Geef ze opnieuw de kans hoe het is om brugpieper te zijn of Eerstejaars student. Of hoe het is om te beginnen aan je eerste baantje of je eerste stage.

Skip dat verdomde Covid19 jaar!

Ik heb echt met ze te doen. Maar ook met hun opvoeders. Want de structuur is weg, de dagelijkse sleur wordt waarachtig domweg gemist! Om kwart over acht s ’morgens gaat pas de wekker want waarom zou je eerder je bed uitgaan? Je hoeft immers niet naar school of je staat niet op tijd omdat je een voetbal- of danswedstrijd hebt.

Het is zo herkenbaar. Ik snap het.

Je hoeft immers niet naar school. Als je maar klaar zit zodra de online lessen beginnen. Ik heb moeders gesproken die mij vertelden dat hun kroost gewoon in bed blijven liggen. De eerste week van de lockdown stapten ze nog wel fris uit bed om hun kunstjes te laten zien aan meester of juf maar dat werd na een week al minder. En dan zijn er nog die hormonen in je lijf die ook hun aandacht eisen maar je kan er niets mee.

Wij weten dat want wij zijn ook jong geweest!

Maar jongens, het komt goed. Zoals altijd komt het goed en sta je weer te veel te drinken op feestjes, weet je weer wat een kater is die de volgende dag naast je bed zit, voel je weer het verdriet van een afgekapte liefde of voel je juist weer die vlinders. Of je loopt weer winkel in en uit met je beste vriendin en pakt daarna nog een terrasje in de zon en erger je je weer aan die leraren, aan het verplichte vroege opstaan of aan dat eeuwige gezeur van je ouders.

Maar het komt wél goed!