Het viel de eerste dagen nog wel mee maar we zijn nu zes dagen verder en nu kan ik wel zeggen dat het toch raar was. Want mijn lief en ik zijn voor het eerst in vijf jaar ruim een week van elkaar gescheiden.
Van tafel en bed.
Ze is namelijk een weekje naar de zon, met een vriendin. Ze wilde met mij, maar ik ben niet zo van de ‘even een weekje naar de zon’ of ‘even een weekje vitamine D aanvullen’. Naast dat het daar heel warm is, breekt het zweet mij al uit dat ik daar dan een week aan de rand van een zwembad moet liggen of op een strandje met kiezelstenen. Plus de daarbij de vaak aanwezige Engelsen, Duitsers of, voorheen, Russen.
Dat is een vooroordeel, maar heb wel vaak verhalen gehoord die dat vooroordeel bevestigen.
Ze moesten wel vliegen, eigenlijk het enige smetje op dit weekje zonnepret. Maar om dat te compenseren doe ik deze week alles met de fiets, zelfs tijdens de storm Ciarán, en gebruik ik de auto alleen om naar mijn werk te gaan. Maar ze is dus weg. En daardoor is het best stil in huis. Waarschijnlijk zit ik daarom al de hele week met dat liedje van Blöf in mijn hoofd, Liefs uit Londen: ‘Gisteren uit Lissabon, ik mis je en een zoen, vandaag uit Praag een kattebel want er is zoveel te doen.’
En krijg foto’s van blote benen en voeten met roodgelakte nageltjes aan de rand van het zwembad.
Of een filmpje van de hotelkamer, een foto waarop in de verte een paar verdorde bergen (schijnen) te staan en mijn lief die over de rand van het zwembad mij lachend aankijkt. Wel allemaal met veel hartjes en kusmondjes in de App hoor, want ondanks de afstand blijft ze van mij houden.
En ik van haar natuurlijk!
Nu maakt zij ook niet een wereldreis zoals de dame waar de band Blöf over zong, ze zit alleen maar tussen de kanaries op het eiland Fuerteventura. Ik had daar natuurlijk weer eens nooit van gehoord, zo wereldvreemd ben ik en daar ben ik mij ook terdege bewust van. En ik ben ook zeer waarschijnlijk een van de weinigen. Want zodra mensen vragen waar de dames naartoe zijn en ik geef ze antwoord, is er direct herkenning: “Oh ja, Fuerteventura, Canarische Eilanden!” Maar ik lijd er niet onder hoor, ben een gelukkig mens. En ik zie het ook niet als een gebrek aan mijn opvoeding, de vakanties naar Coevorden en de fietstochten naar Schoonebeek om de Jaknikkers te bezichtigen staan mij nog helder voor de geest.
Ik kwam niks tekort.
Maar deze vakantie is haar gegund. Want onze ‘grote vakantie’ afgelopen jaar moesten wij noodgedwongen doorbrengen in eigen huis in plaats van in de caravan op Terschelling. Want haar vader ging met de dag achteruit en omdat zij hem al jaren bijstond in verzorging en andere zaken, kon zij het niet over haar hart verkrijgen drie weken weg te gaan. En ondanks dat Terschelling gewoon bij Nederland hoort, net even te ver weg is als er wat loos zou zijn.
Het leven bestaat uit keuzes maken en dit was er duidelijk één van!
Mij maakte het niet zoveel uit, ik kon nu mooi klusjes doen die eigenlijk al te vaak uitgesteld waren. En ik was eind mei nog op het eiland geweest in verband met het overlijden van mijn moeder, ik had dus mijn vitamine T alweer volop binnengekregen want al met al hebben wij bijna twee weken in het ouderlijk huis mogen verblijven!
Elk nadeel hep zijn voordeel!
We losten het op met fietstochtjes in de buurt of soms iets verder als het met haar vader wat beter ging, of in ieder geval stabiel was. Maar al die omstandigheden trokken een flinke wissel op haar, vooral omdat ze wist dat het einde naderde, het boek bijna uit is en dat er dan geen ouders meer zijn. Dan rest haar enkel nog om terug te bladeren en de hoofdstukken te lezen toen haar ouders nog leefden. Dat wanneer ze ergens mee zat even bij hen terecht kon. Of dat ze belangrijke gebeurtenissen in haar persoonlijke leven kon delen met hun, of bespreken, want het is altijd fijn om bij moeilijke keuzes advies te vragen aan je ouders. En dat ze dingen gaat missen, ook de dingen waar ze zich dood aan kon ergeren, want ouders hebben nu eenmaal ook hun tekortkomingen.
Dat even terug naar de basis gaan, dat heeft elk mens nodig.
Ook voor mij hoor, maar ik bevind mij in de uitermate luxe positie dat ik mijn vader nog heb, een man die nog midden in het leven staat en ook oog heeft voor het gemis van zijn schoondochter. En de hond van mijn schoonvader die nu bij ons woont, zo blijft er voor mijn lief toch nog iets tastbaars van haar ouders. Daarom is het fijn dat ze nu toch even kan genieten van een welverdiende vakantie, toevallig net in de week dat haar ouders 60 jaar getrouwd zouden zijn en haar moeder 80 jaar geworden zou zijn.
Helaas kunnen we dit alleen maar herdenken.
Een week van tafel en bed gescheiden na vijf jaar, ach, het kan minder. Want er zijn genoeg communicatie mogelijkheden zoals face-timen of Appen. Ik hoor of lees de hele week al woorden zoals ‘Heerlijk!’ – ‘Ik kom echt tot rust.’ – ‘Genieten!’ – ‘Zalig!’ – ‘Dit was inderdaad niks voor jou geweest.’
Of ‘Red jij je wel?’
Nou, daar kan ik kort over zijn want ik ben een grote jongen. Ik red mij wel. Maandag heb ik vrij en vlieg ik even door het huis zodat alles weer spic en span is als zij thuiskomt. Of beter gezegd, zoals zij het achtergelaten heeft. En dan ga ik braaf op de bank zitten, zet voor ons beiden een Crompouce klaar en het koffieapparaat op stand-by.
De hond mag op schoot.
Nog even doorbijten.
Want even tussen ons gezegd en geschreven, ik begon al te praten met de hond!
