Verbouwereerd zat ik achter mijn bureau met de telefoon in de hand. Even daarvoor had ik een dame van het energiebedrijf aan de lijn en dat moest ik even verwerken.. Een stortvloed aan woorden kreeg ik over mij heen. Níet te verstaan! Het enige wat ik verstond was iets over een afspraak in het huis. Het klopte wel dat het energiebedrijf contact met mij zou zoeken want ik had om een offerte gevraagd, maar hier kon ik niks mee. Zeer waarschijnlijk had ze een standaard tekst voor d’r liggen en, verveeld omdat ze liever een ander beroep had uitgeoefend, las ze die tekst monotoon en in razend tempo voor.. Ik voelde dat deze dame totaal geen zin had om haar werk behoorlijk uit te voeren, laat staan iets te verkopen aan mij. Ik ben dan zo’n consument die zich omdraait en gewoon naar de concurrent loopt, zelfs als deze duurder is. Denk ook niet dat als ze thuiskomt dat haar partner vraagt of ze lekker gewerkt heeft… Die heeft dat al lang geleden opgegeven of erger, heeft zijn/haar biezen allang gepakt! Ik zeg: ontslaan dat mens!
Dat ik bij dat bedrijf om een offerte vroeg was trouwens omdat je dan een pen kreeg. Ik ben namelijk een pen-fetisjist. Enkele weken geleden moest ik weer naar de cursus herhaling BHV (Bedrijfs Hulp Verlening) en het hoogtepunt, voor mij althans, is toch de uitreiking van de pen. Geen bijzondere pen hoor, gewoon zo’n bedrijfspennetje met ’n logootje erop. Maar toch geeft die pen mij meer voldoening dan de pop die ik reanimeer of de Lotusvrijwilliger die ik zo snel mogelijk naar een veiliger plek begeleiden moet.
Die pen prijkt nu in de pennenhouder die mijn middelste zoon ooit van hout gemaakt had. Een volgende kans op een pen bood zich twee weken geleden aan. Ik was voor de derde keer bij een bedrijf welke hypotheken regelen. Voor mij lagen stapels papieren en die moest ik ondertekenen met een paraaf en sommigen met een handtekening. Aangezien ik geen paraaf voor handen had bleef het bij handtekeningen maar dit even terzijde. De dame aan de overzijde van het bureau gaf mij haar pen, ook een bedrijfspen, en ik kon aan de slag. Terwijl ik de slagen maakte genoot ik van de pen en zachtjes begon de hoop te groeien op een nieuwe aanwinst… Toen ik klaar was en we de papieren nog eens doorgenomen hadden op correctheid van mij handtekeningen, werd de conclusie door ons allebei getrokken: die papieren moesten in een nette dossiermap. Daar zag ik mijn kans. De pen nog stijf in mijn vuisten geklemd. Ik kreeg vervolgens een dossiermap ‘van de zaak’ en begon de belangrijke papieren in te voeren waarbij ik de pen even opzij legde.
Fout!
Voordat ik (en zij ook wellicht) er erg in had, pakte ze de pen en maakte ze nog even een notitie voor mij want ik moest nog een notaris aanschrijven… Even later stond ik mét map maar zónder pen weer buiten…
Toch kreeg ik een week later wederom een kans. Een grote kans want ik moest een voorlopig koopcontract tekenen. De makelaar, ook een dame, gaf mij al snel de indruk dat dit een heuglijke gebeurtenis moest zijn want ze was super vrolijk en vriendelijk en had het over ‘een bijzondere dag’.
Om vijf over half vijf, deze tijd noteerde ze zelf, begon ik met tekenen. “Maar even wachten, dat doen we met een speciale pen!” Enthousiast veerde ik op en zij ook maar dat was omdat ze de pen even beneden, in het souterrain, ophalen moest. Direct zag ik zilver- of goudkleurige pennen voor me, het liefst van een van de volgende merken: Cross, Diplomat, Lamy, Mont Blanc, Parker, Pelikan, Sailor, Sheaffer of Waterman. Binnen een minuut was ze weer terug en van binnen kookte ik bijna over van extase..
“Ach, wat jammer nou, ze zijn op!” Mijn gevoelens erna waren met geen pen te beschrijven…
