Waanzin, oftewel het ontbreken van gezond verstand

Wat is dat toch dat bedrijven tegenwoordig willen weten of de levering of de aankoop van iets goed gegaan is. Of je tevreden bent. Of je er goede ervaringen aan overgehouden hebt. Of de persoon die je aan de lijn had je goed te woord heeft gestaan. Of dat je niet bent blijven zitten met vragen die misschien toch wel gesteld hadden moeten worden. En of je een cijfer zou willen geven. Of zou je het willen duiden door het bedrijf te kwalificeren met een ster, misschien wel vijf sterren?

Want als je dat zou invullen kan het desbetreffende bedrijf zichzelf misschien wel verbeteren!

Zeuren om een schouderklopje, in een soort drang naar bevestiging of aandacht. Of is het gewoon marketing, een maniertje om binnen de radar te blijven van de klant? Maar wie heeft deze gekkigheid eigenlijk verzonnen? Is dat iemand geweest die tijdens de opvoeding alleen maar complimentjes ontvangen heeft?

Hebben we daarom ‘De Dag van de Complimenten’ ingesteld?

Voor de goede orde, er is niks mis mee om iemand een compliment te geven. En er is ook niks mee om een compliment te krijgen! Beter gezegd dan ongezegd! Maar het moet niet ‘een motje’ worden waaraan elke spontaniteit aan ontbreekt. En falen mag!

Dat is echt niet iets traumatisch.

Want dan kan het spreekwoord ‘Met vallen en opstaan leert men lopen’ ook in de prullenbak. Dat is voor losers, weg ermee! Terwijl we juist groeien door het maken van fouten. Kiki Toll, dat meisje uit het tv-programma ‘Over mijn lijk’, zei daar het volgende over op haar sterfbed:

“En als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van.”

Wat een wijze meid! Maar waarschijnlijk komt dat wel omdat zij de dood in de ogen keek. Zij besefte haar sterfelijkheid, dat niets maar dan ook niets vanzelfsprekend is. Zij besefte dat je beter wat van het leven kon maken dan het af te breken. Positief staan in het leven brengt meer op dan altijd maar weer die negatieve kanten aan te wijzen. In mijn ogen is dat misschien wel de weg naar een perfecte maatschappij. Maar dwing het niet af met mailtjes om een bevestiging te krijgen of je het goed gedaan hebt. Dat is niet realistisch. Dat is een sprookje.

Ik geloof niet in sprookjes.

Net zoals ik niet geloof dat een religie iets toe kan voegen aan een perfecte levensstijl. Kijk naar Urk. Of kijk naar Spakenburg, waar de jeugd ook aan het doorslaan is. Behalve op zondag want dan eren ze de Almachtige die hen een Eeuwig Leven belooft, onder invloed van producten die in de krochten van onze wereld geproduceerd worden en met duizenden kilo’s tegelijk in de havens van Rotterdam en Antwerpen binnenkomen.

Kennelijk is er vraag naar….

Hel versus Hemel. Over de hel gesproken, die is tot grote ontsteltenis van de wereld losgebroken in Oekraïne. Door een land waar wél een dictator heerst. Ik benoem dat hier zo expliciet want er is een groepje mensen in óns land die vinden dat wij in een dictatuur leven. Daarom stel ik voor dat die mensen in de vorm van een uitwisselingproject eens een weekje in Rusland mogen rondlopen. Dan kunnen ze ’s avonds kijken naar de televisie met al het moois wat de Staatsomroep te bieden heeft.

Helaas zal er geen uitzending zijn van Ongehoord Rusland te zien zijn…

Uiteraard kunnen ze daar ook Feesboeken alleen pas wel op wat je erop zet want anders is de kans groot dat je internet ineens een flink stuk trager zal gaan. Oh ja, en ga vooral niet naar buiten om een stukje te demonstreren zoals je nu wekelijks in Nederland doet. Zet dat maar even op een laag pitje, wil je geen verlenging krijgen van je verblijf aldaar.

Oorlog is niet meer van deze tijd.

Alleen zijn dictators daar nog steeds niet achter. Die denken dat je gewoon een blik burgers opentrekt en die in een camouflagepak naar het front stuurt, terwijl je weet wat de gevolgen zijn. Gevolgen zoals PTSS, zwaar verminkt of erger, de dood vinden, ergens in een Godvergeten hoek. Gevolgen waar wij steeds meer achter komen in onze hang naar een perfecte wereld maar bij Poetin is dat kwartje nog niet gevallen.

Het gezond verstand op deze planeet weet dat allang.

En daarom is het zo belangrijk dat deze meerderheid zich laat blijven horen. En dan heb ik het dus niet over extreme gedachtegangen zoals we, helaas, ook in ons land horen. Van personen die zich extreem gedragen in de politiek maar ook in de samenleving. Personen waar je niet mee in discussie kan gaan omdat ze maar één ‘waarheid’ kennen en dat is hun eigen waarheid. En spreek ze niet tegen want dan worden ze agressief, met alle gevolgen van dien.

Tot in de rechtszaal, dan huilen ze krokodillentranen.

Misschien blijkt dan wel dat ze als kind te weinig complimentjes gehad te hebben. Dat geloof ik oprecht want niet elk kind groeit op in een fijne en veilige omgeving. En de feiten worden ook onderkend door onze eigen overheid. Die geven zelfs aan dat ruim vier op de tien Nederlanders te maken krijgen met psychische problemen. Daarom is het belangrijk dat we in die zorg gaan investeren en niet bezuinigen.

Ondertussen zien we dat het gezond verstand zich overal uitspreekt tegen de oorlog:

De UEFA zal geen Champions League finale laten spelen in Sint-Petersburg. Het Eurovisie Songfestival wil geen Russische deelname. Het Rotterdams Philharmonisch orkest schort de samenwerking op met de Russische dirigent vanwege zijn sympathie met Poetin. De Zwitserse banken weigeren nieuwe rekeningen te openen van Russen en Russische bedrijven. Het Pools nationaal voetbalteam weigert de kwalificatiewedstrijd tegen Rusland te spelen. Russische artiesten in alle categorieën spreken zich uit tegen de oorlog.

De Oekraïense grenswachten op Slangeneiland deden het ultieme. Deze dertien Helden offerden hun leven als antwoord tegen de agressor op de vraag of ze zich over wilden geven.

‘Krijg de klere!’

Zij leven als helden voort. De daders hun leven lang met een schuldgevoel.