Terwijl de ene na de andere ‘eerste-golf-lockdownbaby’ geboren wordt en wellicht de ‘derde golf’ lockdownbaby’s in de maak zijn, tikken we de laatste weken van het jaar aan. Over het algemeen lijkt alles te gaan zoals voorgaande jaren, niks nieuws onder de zon zou je zeggen. Overal schieten de kerstbomen uit de grond en tuinen veranderen in lichtbakken waar menig piloot van in de war zou kunnen raken wanneer hij op zoek is naar de landingsbaan.
Gelukkig zijn er niet zoveel vliegbewegingen momenteel…..
Daarnaast weet je ook dat we in de laatste maand van het jaar beland zijn door al die (opgedrongen) kerst-reclames Reclames waarin we allemaal hele blije mensen zien in prachtige kleding, aan prachtige gedekte tafels met daarop prachtige gerechten die elk dieet even vergeten doen. En reclames waarin de ene na de andere loterij ons door de strot geduwd wordt.
En dat alles overgoten met een sausje van Bekende Nederlanders.
Wat betreft de ‘discussies’ over de decemberfeestjes die we de laatste jaren steeds vaker (en steeds agressiever) voeren met elkaar, lijkt ook dit jaar weer net als andere jaren. Nog voordat de pepernoten in de schappen lagen rolden we alweer over elkaar heen. We zijn echt een ontzettend klagerig volkje geworden. En, heel eerlijk, ik laat mij ook wel eens meevoeren. En wanneer het verstand dan na wat relativeren weer de overhand kreeg, schaamde ik mij kapot.
Maar toch gaat het dit jaar allemaal anders.
Zo was er al geen Sinterklaas-intocht en er was ook geen normale pakjesavond dit jaar vanwege de beperkingen.
Alsof we wisten wat we nu, sinds gisteren, weten….
Nadat de Sint weer weg was met zijn Pieten schakelden we nog wel automatisch over richting de kerstdagen maar in plaats van er leuk en gezellig naar toe te leven, won de discussie over hoe we deze dagen in moeten vullen. Of beter gezegd, met wie? Want hoe fijn was het toch altijd om mensen in mooie kleding, prachtig gekapte kapsels en vrolijke, pratende gezichten aan een lange, mooi gedekte tafel te zien zitten? Net als in al die steeds herhalende reclames die we elke dag verteren moeten voordat we weer verder kunnen kijken naar die film, serie, quiz, voetbalwedstrijd, praatprogramma of talentjacht.
De discussie won, versterkt door het verlangen naar de ‘normale’ ergernissen rond deze tijd.
Bijvoorbeeld de ergernis van het regelen. Van het op tijd de boodschappen binnen halen maar ook het voeren van de gebruikelijke veldslag alvorens je iedereen aan tafel hebt zitten. Want dat hoort er gewoon bij, schoonmoeders die over moeders heen rollen of dochters en zonen die in spagaat gezet worden tussen ouders en bonus ouders, puur omdat hun vader en moeder gescheiden maar toch blijven eisen dat ze aan de Kerstdis zitten. Ik ben voorstander van ‘Niks moet, alles Mag’ en vrede op aarde en alles daarbuiten.
Dus ook voor de Aliens onder ons.
Maar dit jaar gaat het anders. Deze kerst zal voor menigeen een unieke beleving worden want je bent weer overgeleverd aan het minimale. Of je moet er gewoon lak aan hebben en lekker elkaar gaan besmetten aan de gourmettafel. Maar de meesten onder ons gaan voor het verstand want dat is nodig om weer licht te zien aan het einde van de tunnel waarin we zitten. Ik wil hierbij benadrukken dat ik hier niet het licht bedoel waarmee we onze huizen, straten en tuinen mee verlichten.
Dat is van een totaal andere orde.
Ik hou wel van al die lichies hoor want ik heb een hekel aan deze donkere dagen. En door de lockdown lijk ik er zelfs gevoeliger voor te zijn. Maar toch is onze voortuin slechts verlicht met een van lampjes voorziene buxusplantje, de enige overgebleven buxus die de buxusmot-pandemie overleefd heeft. Even dacht ik van de week nog lampies bij te halen maar alle winkels met niet essentiële producten moesten dicht.
Dus daar ging mijn gedroomde landingsbaan in de duisternis…
Er is wel een kerstboom geland in ons huis. Deze keer geen ‘levende’ en groene maar een kunstige zwarte. Enkele jaren geleden hadden we ook een kunst kerstboom maar die werd te groot bevonden en kwam op Marktplaats te staan. Er kwam een echte boom voor terug, gekocht bij de bouwmarkt want je kreeg er een Dolce Gusto bij. Ik snapte er helemaal niks van en doorredenerend kwam ik erachter dat het in onze welvaart echt steeds gekker aan het worden is. Dat er een dag komt dat wanneer je een volkorenbrood haalt, de bakker je wijst op de kerstboom die je erbij krijgt. “Inpakken of zo meenemen?”
Wanneer gaan we nou eens kappen met dat kappen?
Het is de onderwaardering van de natuur om zo je boompjes te moeten slijten, puur en allen voor een paar weekjes vermaak. Dus gewoon allemaal aan de kunstboom, die gaan generaties mee en het is ook beter voor de stikstofreductie. De kerstboompjes die daardoor achterblijven in het grote enge dierenbos kunnen zich eindelijk definitief gaan wortelen en groeien als de bonenstaak van Sjakie.
‘The sky is the limit!’
Maar dit jaar zal het echt anders zijn en dat moeten we even een plaatsje geven. Mij troost de gedachte dat volgende week op deze dag de kerstdagen alweer achter de rug zijn. Dan liggen we wat uit te buiken op de bank of we maken een frisse kiloknaller-verwerkende wandeling. Nu zal het wat de kilo’s betreft bij ons wel meevallen want wij eten met zijn tweetjes dus dan hoef ik mij ook niet uit te sloven.
Het enige sloven wat ik doe, doe ik aan.
Want als ik zonder keukensloof ga koken dan ontstaat er ruzie in deze twee dagen van opgelegde vrede want mijn tafelgenote heeft een hekel aan vlekjes in mijn zondagse kleding. Daarom trek ik met liefde mijn schort aan en kook de kerststerren in de borden. En zo zetten we de einsprint in waardoor dit jaar snel achter de rug is.
Niet té snel want we moeten de eindstreep wel heelhuids halen natuurlijk. En daarna proosten we niet op deze maar op de kerstdagen van 2021.
En op de gezondheid van al onze geliefden!
Proost!
