“Hé, hoi! Hoe gaat het?” riep een dame (nou ja, dame..) voor mij waarna ik automatisch mijn hoofd draaide naar de persoon waaraan de vraag gesteld werd, een ietwat stoffige oudere man. Hij stond enkele meters verderop in het straatje van het winkelcentrum en verwachtingsvol keken wij terwijl we langzaam doorliepen (ik was nu ook nieuwsgierig!), naar de aangesprokene:
“Euh..Hoi..Ja, ..Niet goed!”
Duidelijk antwoord. Origineel antwoord. Meestal gaat het toch goed met ons? Nu verwachtte ik een botsing met de dame want zij moest nu wel stoppen of van haar pad af en de man tegemoet treden. Ik had zelf al de neiging de man tegemoet te treden want ja, wat zou er aan de hand zijn? Maar nee, ik hield mij in, we leven immers in een land van ‘bemoei je met je eigen zaken’.
Ik hield iets in zodat er niets was wat haar belemmerde. Het zouden voor haar hooguit zes stappen naar rechts zijn, één of misschien twee winkels die dag minder kunnen bezoeken en de lunch (een stevige denk ik als ik haar zo zag..) zal iets later plaatsvinden. Haar zoon keek haar vragend aan, hij zag, net als ik, de aarzeling. Ze hielden de pas in en ik was haar nu zo dicht benaderd dat ik haar kon ruiken.. Ik besloot de afslag te nemen naar het bord van Kapperij de Roos en de geur van de dame werd ingehaald door de geur van vers gewassen haren en kappersproducten. Een verademing.
Toch bleef ik de dame in de gaten houden. Ze stond nu haast stil en keek aarzelend naar de man, een man die duidelijk behoefte had aan een gesprekje, aan een beetje aandacht op de zaterdagmorgen. Misschien was hij ook nog eens alleen, was er al geen familie meer in het spel en sprak hij hooguit een keer per week met de buurvrouw als ze toevallig samen net de deur uitgingen. Of zijn er wel kinderen maar die waren te druk met hun eigen leven, of erger, wilden geen contact meer met hem… Misschien had hij al dagen, weken, maanden niemand meer gesproken. Ja, misschien wel de dokter, maar die wees hem alleen maar op zijn ziekte of dat hij eens met een maatschappelijk werker moest gaan praten. Misschien..Misschien..
Het was ook voor hem weekend. Toch?
De dame zette aan om een stap te nemen. Bleef ze in het zelfde spoor of week ze af om de man aan te horen, een hart onder de riem te steken of gewoon even de aandacht te geven waar hij eigenlijk om schreeuwde, anders zeg je niet midden in een winkelcentrum dat het niet goed met je gaat.
Zij lachte de man toe en riep terug: “Ha, oh..oké!” En bleef haar weg vervolgen.
Ik zag haar zoon haar aankijken, een flauwe glimlach rond zijn mond en de vraagtekens in zijn ogen schreeuwden: “Mam..wat doe je?!” Ze zweeg en vervolgens verdwenen ze uit mijn zicht, twee mensen in verwarring achter latend.
