Terwijl ik van mijn kerstbrood zit te genieten (“Hé, blauwe bigarreaux..bestaan die?”), lees ik dat er schimmel op de kerstbroden van de Spar zit….en denk ik terug aan de kerstdagen die ik als kind mee maakte.
Hoogtepunt van die kerstdagen was toch het moment ná het kruisje slaan aan het einde van de Nachtmis. Want dan werd het gezellig! De ouderen, net als ons gekleed op hun Paas…euh..Kerst-best, begonnen met elkaar te kletsen en wij gebruikten de kerk als speelruimte voor een spelletje tikkertje of andere renspelletjes. Dat werd niet altijd gewaardeerd maar ach, na ruim een uur stil zitten was het ook wel een logisch gevolg en normaal lagen wij natuurlijk al lang in bed.
Dan lag je te dromen over zaken die je bezig hield als jonkie; school, voetballen, het onbereikbare meisje uit je klas of de ruzie die je achter de rug had met broer of zus..
Na de nachtmis was de pret nog niet afgelopen. Want thuis wachtte er ook nog een feestje, namelijk een mooi gedekte tafel met allerlei etenswaren die wij normaal niet zo vaak zagen. Ja, op zondag lag er wel eens een vleeswarensoort op tafel maar verder geen gekkigheid zoals we vandaag de dag gewend zijn.
Zo was er altijd die Kersttulband (met rode en groene bigarreaux) en was de boter echte boter en geen margarine van … de Spar. En er was hagelslag. Ook van de Spar. Normaal gesproken was het bij ons thuis de gewoonte om eerst een boterham met hartig te nemen zoals kaas of kaas en op zondag dus een plak ham of cervelaatworst. En die boterham moest bruin zijn of, als je een dubbele nam dan mocht je ook een witte gebruiken. Voorgaande producten kocht mijn moeder op tijd in want Koopzondagen bestonden niet en tijdens de Kerstdagen was niks open, zelfs de benzinepomp was dicht.
Ja jongelui, zo ging dat vroeger.
Wij hadden geen kerstboom. En stel dat we die wel hadden dan lagen er in ieder geval geen pakjes onder want daar deden wij niet aan. Pakjes kregen we van Sinterklaas en van de Kerstman hadden wij nog nooit gehoord. Wel hadden we een kerststal met daarin de gebruikelijke hoofdpersonen van het Kerstverhaal, van gips volgens mij. Op de bodem lag mos, onder andere het zogenaamde Rendiermos wat nu nog steeds op Terschelling te vinden is, en veenmos. Zo leek het net of de ezel en os in het weiland stonden.
De stal zoog mij naar binnen en raakte mijn fantasie. Elk jaar weer en vooral als het donker werd . Want dan ging er een lampje aan achterin de stal en die verlichtte dit wereldse tafereeltje en kregen de inwonende figuren en mysterieus iets… En was het goed.
Dit was Kerst 1964, 1965, 1966 etcetera. Het liedje ‘Flappie’ van Youp was in wording en wij aten gewoon elk jaar een konijn. Met doperwtjes. Dat konijn kwam gewoon uit de natuur, geschoten of aangereden en soms stuitte je kiezen op een hageltje of een stukje asfalt.
Ook die kerstdiners waren bijzonder en mijn vader leukte het op met het draaien van kerstplaten op zijn pick-up: ´Stille Nacht´, ´De herdertjes lagen bij nachte´ of mijn favoriet, ´Er is een kindeke geboren op aard´.
Weinig kan dus ook mooi zijn. Fijne Kerstdagen!
