Pura Vida, een verslag.

Het Spaanse ‘Pura Vida’ vertaald zich letterlijk als ‘Pure Leven’. Maar het is ook een soort van groet, een levenswijze, zowel voor je geliefden als voor jezelf. Hoe je het beste uit het leven haalt, genieten van de mooie dingen die er al ‘gewoon’ zijn en die gecreëerd worden door de mens.

Je wenst elkaar Pura Vida.

Afgelopen zaterdag gingen wij weer naar Blauwe Stad om daar de elfde editie van Pura Vida mee te mogen maken, het evenement waar het Noord Nederlands Orkest ons al jaren in hogere sferen gebracht heeft. Thema’s als onder andere Abba, filmmuziek of het alom geliefde Groningse lied werden al goed ontvangen.

Vorig jaar waren wij getuige van de tiende editie en het thema was dan ook jubileumwaardig, een tribute to The Rolling Stones. Tim Akkerman, Erik Corton en Tim Knol waren hier speciaal voor uitgenodigd en geloof me, het werd een memorabele avond met een spectaculair slot in de vorm van een ruim vijf minuten durend vuurwerk waar ze in Scheveningen een puntje aan kunnen zuigen.

Het leuke van Pura Vida is dat het gratis is. Voor mij hoeft dat niet hoor, ik heb voor iets moois altijd wel geld over maar hiermee creëren ze dat het toegankelijk is voor iedereen. Het kost je slechts een knaak voor een klapstoeltje of helemaal niks want je kan ook zelf een stoel meenemen. Net zoals een hapje en een drankje, alles mag en je bent verplicht tot niets. Ja, enthousiast zijn over het wat er geboden wordt maar dat is niet zo moeilijk want het is een fantastisch, indrukwekkend schouwspel.

Pura Vida leeft. Overal om ons heen hoorden we dat men er ook naar toe ging. Ik werd er zenuwachtig van. “We eten om vijf uur hoor, dan kunnen we zes uur op de fiets zitten.” Mijn geliefde en haar vriendin zouden mee eten en de zus van die vriendin. Gezellig, hoe meer mensen aan tafel hoe gezelliger vinden wij.

Deze zaterdag stond dus op ‘tijd’. ‘s Morgens begon ik al achter die ‘tijd’ aan te lopen omdat ik dacht kwart over negen bij de kapper te moeten zijn. Tijdens mijn fietsritje kreeg ik al een appje van mijn geliefde of ik al onderweg was naar de kapper… Zij was namelijk gebeld met de vraag waar ik bleef omdat ik er kwart vóór negen al had moeten zijn. Ik vervloekte mijzelf om zoveel stommiteit!

Een slecht begin van de dag, vooral omdat ik een eerdere afspraak met de kapper pardoes vergeten was. Gelukkig was mijn kapster, Nirmen, niet boos op mij en schonk ze mij zelfs nog een bakje koffie in waardoor ik even kon landen. Een klein half uurtje later stond ik weer op straat met een keurig kort koppie waarna ik snel naar huis fietste want ja, we stonden immers op ‘tijd’.

Eenmaal thuis gekomen begon ik daarom direct met het marineren van de kip voor het avondeten: Pandang rijst met een mix van kip, courgette, paprika, sugarbeans ui, taugé en kastanjechampignons. De gesneden kip marineerde ik met kipkruiden, sherry, sojasaus en gember. Zóóó lekker! En een klein pepertje.

Het is immers Pura Vida time!

Hierna snel nog even naar de opticien voor het kiezen van het juiste montuur voor een nieuwe bril, vervolgens nog even wat wijn inslaan en tegen vier uur stond ik in de keuken om de maaltijd voor te bereiden. De dames waren inmiddels ook gearriveerd en binnen no time klonken er opgewonden stemmen aan mijn kookeiland over kleding, schoenen, de laatste roddels en over wat de avond ons brengen zou.

Om precies vijf uur stond het eten klaar maar ik moest het nog even in de wacht zetten… Nog niet alle nagels waren gelakt…

Om kwart voor zes zette ik de toetjes op tafel, een glaasje gevuld met geplette Bastogne koeken, mascarpone, aardbeienjam, verse aardbeien en half geslagen slagroom met sinaasappellikeur. Pure Vida!

Exact om zes uur zaten we op de fiets en om half zeven waren we ter plaatse en zagen we een prachtig decor aan het Oldambt meer: het inmiddels bekende, immense podium voor het Noord Nederlands Orkest cs., de tribunes voor de VIP’s, de mensen van de beveiliging, de koffie- en dranktentjes en de stoeltjesuitgifte punten. En een heleboel mensen! Even later zaten we op onze stoelen en kletsten we ons met allerlei bekenden naar half acht waarna het spektakel kon beginnen:

‘Echoes of Queen’

Het Noord Nederlands Orkest, onder leiding van dirigent Dirk Brossé en solisten Joseph Clark, Jennie Lena en Yollandi Nortjie namen ons aan de hand door het repertoire van good old Freddy Mercury en zijn mannen. Met deze band zijn heel wat generaties opgegroeid waardoor er veel herkenning was in de nummers. Terwijl wij ons tegoed deden aan onze picknick manden vol met koffie, wijn, worst en andere hartigheden trakteerden zij ons op een geweldige show.

Pura Vida liet ons genieten en de natuur genoot mee want we waren getuige van een prachtige zonsondergang en het leek of zelfs de vogels als decor dienden want zij vlogen boven het podium op de maat van de muziek mee.

Voor mij was het hoogtepunt van de avond de solo van The Voice of Holland finaliste Jennie Lena, die een schitterende vertolking gaf van Queen’s hit ‘Somebody to Love’. Het was een moment van kippenvel in de hoogste gradatie en dat had echt niet te maken met de kou die langzaam via onze benen aan het opklimmen was vanaf de koude nazomer grond. Nee, dit was een meesterlijk optreden en dat werd massaal gewaardeerd door het publiek die zelfs gingen staan om haar daar deelgenoot van te maken.

En het was nog niet eens de finale!

Die kwam even later. Deze bestond uit ‘Barcelona’ ‘We Will Rock You’ en ‘Bohemian Rhapsody’. Vooral ‘Barcelona’ was een voltreffer, misschien ook wel gezien de recente gebeurtenissen daar. Met het voetbalstadion nummer ‘ We are the Champignons’ werd en dan toch echt afgesloten en vervolgens konden de klapstoeltjes weer ingeklapt worden, de lege bekertjes en flessen opgeruimd en sloten we aan in de file op de fietspaden, een alleraardigst fenomeen die normaal voor het autoverkeer is weggelegd.

Opvallend was de sliert rode achterlichten die je enkel maar hoefde te volgen en zo nu en dan moest je even luid doorgeven dat er een obstakel gepasseerd moest worden:

“Paaltje!”

Na een half uurtje waren we weer thuis, werden de blazen geleegd en kon onder het genot van cappuccino’s, thee en koffie de social media geladen worden met onze ervaringen en werd er tussendoor gezellig nagepraat. Was er geen minpuntje te noemen dan, we zijn immers Nederlanders? Ja, er waren te weinig stoelen en ik hoop dat de organisatie daar volgens jaar toch wat mee gaat doen, al huur je een zooi van die bierbanken in die ze ook gebruiken tijdens de oktoberfeesten. En voor mij persoonlijk was het een minpunt dat ik het ‘Grönnens Laid’, wat bij aanvang gezongen werd, niet van tevoren geleerd had.

Nu stond ik als enige tussen die 12000 mensen niet mee te zingen…