Tante Riet

Er zijn mensen die op de een of andere manier enorme indruk maken op andere mensenlevens. Die staan in het leven op een manier waarvan je denkt:

Dat zouden eens meer mensen moeten gaan doen.

Ook ik ben in de gelukkige omstandigheden zo’n mens te kennen. Of, helaas, gekend te hebben. Mijn Tante Riet, zusje van mijn vader, tante van mijn neven en nichten. Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat ze op 61 jarige leeftijd kwam te overlijden. Zij was een bijzonder mens. Een mensenmens. Vol van wijsheid, liefde en humor. Heel veel humor.

Vandaag zou ze in haar 71ste levensjaar gezeten hebben, nog hartstikke jong en nog jaren voor de boeg. Maar het was haar niet gegund. Of speelden hogere machten haar parten, waardoor er in hogere sferen beslist werd dat ze eerder gehaald moest worden. Omdat ze daarboven ook wel zagen dat mijn tante, onze tante een bijzonder mens was. En de Almachtige Leider aldaar had kennelijk wat last van ongeduld en wilde niet langer wachten…

Daar zijn wij hier mooi klaar mee!

Maar begrijpen doe ik het wel. Zij was bovennatuurlijk. Zij was de tante die elk kind zich wenst. Bij haar kon je je verhaal kwijt, zij luisterde en keek nergens van op. En ze oordeelde niet of ze deed dat wel maar dan dacht je dat ze je adviseerde. En dat nam je dan ook gewoon aan, ze was immers je vriend, je vriendin, je vader, je moeder en je opa en oma tegelijk. Tante Riet had geen kinderen maar dat hoefde ook niet want wij waren dat voor haar. Zonder al onze opvoeders tekort te doen, er zijn immers periodes in het leven van een kind waarin ouders simpelweg in de weg lopen. Omdat er puber gedoetjes waren die niemand begreep.

Dan passeerden wij onze opvoeders en liepen linea recta naar Tante Riet!

In mijn geval was dat niet elke dag mogelijk, ik zag mijn tante hoogstens één á twee keer per jaar omdat we op Terschelling woonden. En zij woonde in Jutphaas.  Als wij ‘aan de wal’ waren en op familiebezoek gingen of wanneer zij met haar nicht Joke op Terschelling vakantie vierde. Zij zag mij dan in alledaagse gemoedstoestanden: lachend, klierend, dronken, chagrijnig en normaal. Zij kwam graag op Terschelling, haar geliefde eiland. En ook op het eiland raakte ze bekend en geliefd onder de bewoners. En mijn vrienden vonden haar en haar nicht Joke ook leuk en voelden zich op hun gemak bij haar.

Wanneer ik in haar omgeving was dan zag ik hoe mijn neven en nichten ook met haar wegliepen, als een gelijke van ons.

Onze grote zus!

Wanneer er een neven- en nichten reünie georganiseerd werd was Tante Riet er ook. Daar werd niet eens een discussie over gevoerd, dat was vanzelfsprekend. En ik geloof ook niet dat andere tantes of ooms daar problemen mee hadden, puur omdat ook zij het gevoeld moesten hebben hoe bijzonder ze was en hoeveel aantrekkingskracht zij had op ons, de jongere generatie Veldmuizen.

Mijn geliefde heeft haar ook gekend. Wij hadden immers eerder een relatie, zeg maar Fase 1 en dat speelde zich af in de jaren ’82 en ’83. Dat was een tijd dat samen slapen ‘not done’ was terwijl we toch al rond de 18 jaar waren. Of mijn ouders stonden te waken tussen onze slaapkamers of mijn geliefde haar ouders stonden te waken… Op een gegeven moment moest er kleding gekocht worden omdat mijn geliefde zuster ging trouwen en toen kregen wij de mogelijkheid om dat aan ‘de Wal’ te doen, om precies te zijn in Hoog Catharijne in Utrecht. En je raadt het al, we mochten slapen bij deze ruimdenkende Tante!

In één slaapkamer! In één bed!  

Mijn geliefde kreeg dat weekend nog een rondleiding in de huisartsenpraktijk waar Tante Riet werkte. Als doktersassistente, het beroep waar mijn geliefde net mee begonnen was. Mijn tante was daar het aanspreekpunt, ze was de agenda van de artsen en daardoor ook de spin in het web. Want alles moest goed en soepel verlopen.  Ze was de Zuster Klivia zeg maar. Na de rondleiding was ook mijn geliefde zeer onder de indruk van MIJN tante! En tot op de dag van vandaag probeert zij ook te werken zoals mijn tante haar werk deed; met twee benen op de grond, groot verantwoordelijkheidsgevoel en altijd tijd voor een gulle lach.

Lieve Tante Riet, ik ga er van uit dat je nog steeds over onze schouders meekijkt met wat wij doen en hoe wij het leven zonder jou opgepakt hebben. Je bent niet dood voor ons, je bent een belangrijk onderdeel van ons leven. Je naam komt altijd weer terug: gesproken, geschreven en gedacht. Nooit zal ik haar legendarische antwoord vergeten toen ik vroeg of ze niet bang was voor de dood, ze zei toen vol overgave en doodnuchter:

“Het zal er wel goed wezen want er is nog nooit iemand teruggekomen.”

En vervolgens een dikke knipoog!