Mijn vriend Ruben is er en we zitten gezellig aan tafel. Hij zit ‘te werken‘ op zijn tablet en ik op mijn laptop. Hij is aan het Minecraften en ik zit te schrijven. Hij heeft een druivensapje en ik een bakkie koffie. Zijn moeder en zijn oma zijn aan het wandelen en mijn geliefde is ook mee.
Ik ben dus eigenlijk aan het oppassen!
Want Ruben is acht jaar en nog een kind en ik ben vierenvijftig en nog geen opa. Terwijl dat al wel gekund had, theoretisch gesproken. Mensen om mij heen zijn het al of zijn in afwachting van het praktiseren van deze titel. Titel ja, net zoals vader, moeder, oom, tante, opa en oma. Tot nog toe ben ik vader en oom, de titel van opa moet ik nog maar afwachten.
En nee, ik heb geen haast!
Ruben zit nu op zijn tablet te kijken naar Enzo Knol, een Vlogger. Ik leg hem uit dat Vloggers vertellen over hun leven door alles wat ze doen te filmen. “En ik ben een Blogger,” vertel ik hem, “ik schrijf over alles wat ik meemaak.” Aandachtig kijkt hij naar wat ik doe en omgekeerd kijk ik bij hem. Dan snoert hij de mond van Enzo door op het kruisje rechtsboven in beeld te klikken.
“Zal ik een huis voor je bouwen?” en ondertussen opende hij weer Minecraft. “En wil je dan een stenen of een houten huis?” Mijn keuze viel op een houten huis. “Maar wel een huis waar ik de ruimte heb, met een bed en een keuken. En een bank! Want daar kan ik dan mooi dutjes op doen.” Het mannetje ging ijverig aan de slag. Ik moest nog wel even aanwijzen van welk hout het huis gemaakt zou worden en na enig overleg was die keuze ook gemaakt. Nu mocht ik niet meer meekijken waardoor ik weer verder kon met mijn eigen bezigheden.
Dit is misschien wel mijn toekomst. Oppassen op een kind, een kleinkind. Oud ontmoet jong en jong ontmoet oud. Daar kan ik enorm van genieten en ja, zelfs van leren. En met dat leren bedoel ik de huidige snelheid in de samenleving van allerlei zaken, neem bijvoorbeeld de mobiele telefoon. Ik heb zo’n ding en kan er aardig mee overweg maar ik weet zeker dat ik er nog véél meer mee kan doen. Mijn vader snapt dat ook en die krijgt weer hulp van zijn kleinzoon, Patrick. Deze logt dan op afstand in en verhelpt het probleem of legt hem uit aan zijn opa hoe en wat hij in het vervolg moet doen. Het is in dit geval digitaal ontmoet analoog, jong versus oud. Bijzonderheid is natuurlijk dat die ‘ouwe’ van me 83 lentes jong is en zijn kleinzoon wordt dit jaar 30.
Ja, hij is van het jaar 1988, het jaar dat ons voetbal op de eerste plaats van het Europees kampioenschap eindigde!
Daar zit vijftig jaar tussen maar zie dat niet als een kloof. Integendeel, mijn vader haakt goed in bij de jeugd en heeft goede contacten met zijn kleinkinderen. Via Whats-app of gewoon even een telefoontje plegen, hij houdt graag wat deze contacten betreft de gang er in want ze moeten wel weten dat ze een opa hebben! En nogmaals, je blijft er jong bij.
Vriend Ruben kreeg het huis niet af op zijn tablet want de dames Klessebessen kwamen alweer terug van hun blokje om. Maar hij beloofde mij er thuis mee verder te gaan en dan krijg ik binnenkort het eindresultaat te zien. Wie weet gebruik ik het later nog eens, wanneer ik met pensioen ben en genoeg overgehouden heb om zelf een huis te bouwen. Ruben komt mij dan vast helpen want hij wil Bouwvakker worden.
Zo zie je maar, hoe op een gewone doordeweekse zondag jonge geesten oudere geesten inspireren!
How was that again??? I guess I’m gonna have to re-read it a couple of times. Analog. digital ? I suppose 31-32 years do make a difference. I am lost here but I ain’t gonna ask for directions.
Beste Hank,
We kunnen leren van de jeugd. Die dzijn digitaal ingesteld. Ik ben over de 50 en weet hoe het was, via analoge lijnen en hoe het nu gaat, in het digitale tijdperk. Mijn vader is 83 maar probeert toch bij te blijven door gebruik te maken van digitale producten zoals computers en smartphones. Wij ouderen leren wat dat betreft van de jongeren!