Het mooie van bijzondere momenten in je leven is dat ze je altijd bijblijven, dat je er geen moeite voor hoeft te doen om ze te onthouden. Ze worden dan opgeslagen in een speciaal kamertje in je hoofd, goed beveiligd en aan alle kanten ingedekt zodat de tijd des levens er niet mee aan de haal gaat. Soms gaan die momenten wel een eigen leven leiden, dan worden ze nóg mooier dan ze waren en zal de werkelijkheid wel iets aangedaan worden maar in de basis blijft het hangen zoals je het ooit beleefd hebt. Vaak gaat het om verrassende gebeurtenissen waarvan je in bepaalde sferen raakt, geraakt door het bijzondere, geraakt door het besef dat je er bij mocht of mag zijn.
En dan wil je het delen, zo vaak als mogelijk en zolang anderen het willen horen.
Eerst was er nog de twijfel. Moet ik dit bijzondere moment wel delen? Zit men wel te wachten op iets waarvan ik deze week bijzonder opgewonden van geworden ben en waarvan ik volgens mijn vrouw heel raar van ging doen? Vast, maar ik was niet de enige en daarom deel ik het dan toch.
Om het gevoel nog even lekker vast te houden!
Mijn eerste, vergelijkbare moment, welke in mijn geheugenkamertje ‘dat blijft je leven lang bij’ al jaren verborgen zit, is de maanlanding in de nacht van 20 juli op 21 juli 1969. Slechts vijf jaar was ik nog maar. Waarschijnlijk kwam het door de entourage; met ons gezin, midden in de nacht voor de buis en onder de indruk van mijn ouders omdat zij weer onder de indruk waren van wat er via de (zwart-wit) televisie hen getoond werd.
Op 7 juli 1974 was ik getuige van de finale van het wereldkampioenschap voetballen in Duitsland. Een gevoelig onderwerp maar het moet nu even aangehaald worden, Nederland-Duitsland. Eindstand 1-2. Opnieuw was er een trauma geboren die haar weerga niet kende bij de liefhebbers van voetbal.
Later dat jaar, om precies te zijn 29 oktober 1974, werd ik ‘s nachts mijn bed uitgehaald om te kijken naar de bokswedstrijd Mohamed Ali versus George Foreman. Zaterdag 11 juni 1977, ik zat inmiddels in een naderende puberteit, werd ik ‘s morgens om vijf uur uit bed gehaald door een opgewonden vader: “Ze zijn de trein bij De Punt aan het aanvallen!” en enkele seconden later zaten we weer met de hele familie voor de televisie met grote ogen te kijken naar overvliegende straaljagers en schietpartijen om de gegijzelden te bevrijden na een wekenlange kaping. Ook dit maakte een onuitwisbare indruk voor alle betrokkenen…
Op 29 mei 1985 ging ik met mijn vader voor de televisie zitten om te kijken naar de finale van de Europacup 1 (Tegenwoordig Champions League) in het Heizelstadion te Brussel, tussen Liverpool en Juventus. De gordijnen gingen dicht tegen het voorjaarslicht en het wachten was op het fluitsignaal. Het liep anders, de beelden van geweld en paniek die tot ons kwamen waren onwerkelijk en verslagen keken wij toe, verslagen omdat wat wij zagen niet te beschrijven was en waar wij en niemand op deze wereld voorbereid waren.
Het voetbalspelletje was ineens niet meer zo leuk…
Het klaarde wat voetbal betreft enkele jaren later weer op, om precies te zijn op 25 juni 1988. Toen werd Oranje Europees Kampioen na een 2-0 zege op Rusland dankzij Ruud Gullit en de wereldgoal van Marco van Basten. Heel Nederland werd stapelgek en heel Nederland kleurde oranje.
Voorgaande gevoelens zullen velen onder ons ook meedragen, zich blijven herinneren omdat het gebeurtenissen die het zogenaamde collectieve geheugen vormen. Daar waren wij allemaal getuige van, van historische waarde.
Afgelopen dinsdag werd ik weer blij verrast. Dinsdag 5 maart 2019! De voetbalwedstrijd Real Madrid- Ajax stond op het programma. Oftewel, David tegen Goliath. Oftewel Klein Duimpje tegen de Reus. Oftewel 90 miljoen tegen 580 miljoen eurootjes. Ajax had thuis verloren met 1-2 maar dat was niet direct een reden om geen geloof in de return te hebben. Ajax had immers vele kansen gehad om te scoren maar Real hoefde maar twee kansen te krijgen om ze te benutten en dat deden ze dan ook.
Toch wil ik hier wijlen Johan Cruijff even memoreren: “Je speelt altijd met elf tegen elf. En een zak met geld kan niet scoren!”
Ik moest de volgende dag wel om 5 uur mijn bed uit maar een bepaalde kracht wist mij te overtuigen dat ik toch moest gaan kijken. Een spanning nam plaats in mijn lichaam en ik begon er van te hoesten en daarom besloot ik wat medicatie voor de keel te nemen, een glaasje Schylger Juttersbitter. Mijn vrouw keek vanaf haar troon even op want ze weet dat ik een matige drinker ben en half negen in de avond was best wel vroeg, dat was ze niet gewend van mij. We hadden afgesproken dat zij, als de wedstrijd zou beginnen, naar boven zal gaan om daar vanuit haar bed wat anders op televisie te gaan kijken.
Dat noemen ze ruimte geven in een relatie, zij noemt het liefde uit zelfbehoud.
En daarbij gezegd, ik ben geen fanatiek kijker van voetbal, kan mijn tijd wel beter gebruiken. Maar deze keer dus niet. Deze keer was het anders. Ik had al een filmpje gezien op het internet waar ik zag hoe de meegereisde fans van Ajax een geweldig feestje aan het bouwen waren op het Puerta del Sol, voor mij werd na het gezien te hebben het Plein van de Hemelse Vrede. Want wat was dit mooi! Er werd niks gesloopt, enkel gezongen en gedanst, prachtig!
Direct na het fluitsignaal ging het al bijna mis en kreeg mijn ‘flow’ gevoel een klein krasje te verwerken; de kopbal van Varane op de kruising. Maar daarna nam Ajax het over en hoe! En dat resulteerde in de 7e minuut al in een doelpunt van Ziyech waarna ik even heel erg begon te schreeuwen. Mijn vrouw was nog beneden en zij schrok zo dat ze bijna haar thee omgooide.
Gelukkig accepteerde ze mijn excuses voor deze uitbarsting.
Ruim tien minuten later sprong ik van de bank nadat Neres na een onnavolgbare actie van Tadic de bal voor de 2e keer achter de keeper wist te wippen. Nu was het oermens in mij los en gooide ik alle chroom van mij af en schreeuwde allerlei krachttermen richting TV, met gebalde vuisten richting de wereld boven ons.
Real moest wisselen door blessures en Garteh Bale kwam erin, een voetballer die net zoveel verdiend als de gehele Ajax selectie… Hij stond niet voor niets reserve bleek later, het enige wat goed zat bij hem was zijn haar…in een knotje, hoe leuk!
De 2e helft begon weer in het voordeel van Real maar Ajax nam het uiteindelijk weer over en Tadic maakte een wereldgoal nadat Mazraoui de bal wel in het veld hield. Daar dachten de Spanjaarden anders over maar de VAR gaf Ajax het voordeel. Terecht 0-3!
Telefoon! Mijn vrouw, nog steeds beneden omdat ze helemaal beduusd was om mijn reacties op de wedstrijd en deze kant van haar mannetje nog niet eerder gezien had, keek mij verbaasd aan wie er op dit uur mij nog belde. Het was mijn vader, die zat ook te kijken en was ook helemaal verrukt en blij. Dat wilde hij even delen.
“En,” zei hij, “ik ga straks mijzelf straks trakteren op een heerlijke whisky, dat hebben we wel verdiend!”
Dan was er toch weer Real die de 1-3 maakte. Er was nog genoeg tijd en even trok er bij mij een bui over. Tot die vrije trap. Uit die best wel onmogelijke hoek nam Lasse Schone deze vrije trap en man oh man, nu sprong ik haast door het plafond en schreeuwde dat dit de mooiste avond van mijn leven was. De bal ging met een boog de 16 meter in, zo over keeper Courtois heen en naadloos in de kruising.
1-4. Het lijkt wel een rugnummer!
Er gebeurde daarna nog van alles maar ‘we’ wisten het zeker, Ajax zou doorgaan en Real was klaar met de Champigons League. “Dit is fantastisch!” riep ik mijn vrouw toe toen het eindsignaal geklonken had, “dit is geschiedenis, dit overtreft alles! Je bent getuige van een unieke gebeurtenis! Eens in de 20 jaar maak je dit mee. Het is net als de fans van Feyenoord gevoeld moeten hebben toen ze na een jaartje of 20 weer eens kampioen werden. Zo wint Ajax eens in de 20 jaar van dit soort clubs, denk maar aan 1995 toen ‘we’ van AC Milan wonnen!”
Met open mond keek ze mij aan, zoveel flauwekul had ze nog nooit gehoord. Maar ja, vrouwen hè, die hebben andere liefhebberijen waardoor ze gauw over ging op de orde van dag. Ze vroeg aan me of ik ook nu naar bed ging want ze wist wel dat voor- en nabesprekingen van wedstrijden niet aan mij besteed waren.
“Ga jij alvast maar,” zei ik tegen mijn vrouw, ik wil alles nog zien, zelfs als ik er tien reclameblokken voor door moet ploegen.” En opnieuw begon ik met superlatieven te strooien waarna ze gauw naar boven snelde, mij alleen latend in mijn geluk.
De volgende dag werkte ik met allemaal Ajax liefhebbers en van de acht uren die we gewerkt hebben, hebben we acht uren de wedstrijd keer op keer besproken…
Dit getuige verslag moest ik even kwijt. Fijn weekend allemaal enneuh…voor de liefhebbers, zondag speelt Ajax weer tegen Fortuna Sittard.
