Mijn vrouw is de laatste dagen nogal onrustig. Ze drentelt van het ene naar het andere raam, zowel beneden in huis als boven. Je zou haast zeggen dat dit een typisch geval is van nesteldrang, gezien de tijd van het jaar maar die tijd ligt natuurlijk ver achter ons. En ja, het is lente volgens de kalender alleen weten de temperaturen dat nog niet.
Maar waar komt deze onrust dan wel vandaan?
Nou, het ontstond enkele dagen geleden. Ons huis moet namelijk opnieuw ‘in de kleren’. Rinus, een stoffeerder uit de buurt, bracht enkele boeken met stalen van rol- en plissé gordijnen. En vitrage. Die vitrage is voor boven en die gaan zorgen voor privacy, zoals de bijgaande tekst in het boek mij vertelde.
Dat snapte ik wel.
En ik was het ook heel erg eens met haar. Want nu hangen er rolgordijnen en die hangen niet de hele dag naar beneden. Met dien verstande dat het mij al een paar keer overkomen is dat ik uit mijn bed stapte en via een bezoek aan de badkamer pontificaal in beeld kwam te staan nadat ik de deur van mijn ‘kleedkamer’ opende:
Rolgordijn hing al in standje ‘overdag’ en ik stond nog in standje blote kont!
In principe mag dit niet gebeuren. Een van onze huisregels is dat het rolgordijn pas omhooggaat nadat alle inwoners van dit huis gekleed zijn. En met gekleed bedoel ik echt gekleed, dus niet slechts in string, boxer of ballenknijper. Of nog rigoureuzer, in Adams’ of Evakostuum. Mijn vrouw mag gezien worden hoor maar ik heb op mijzelf wel het een en ander aan te merken en ken mijn grenzen.
En ja, kleren maken de man is het spreekwoord toch?
Maar in huis loop ik wel eens in mijn blote niksie en dat komt omdat ik mij hier thuis voel. En daarom is het voor alle partijen prettiger dat er vitrage voor de ramen gaat komen. Enige tijd geleden had ik al aangegeven zwarte vitrage mooi te vinden en ze was het met mij eens. En als we het eens zijn dan scheelt dat weer debatteren of ellenlange discussies over hoe en wat. Want dat kan zij dan, oeverloos vergaderen hoe ze het wil. Maar dat niet alleen, ze probeert het dan te visualiseren met plaatjes die ze gevonden heeft op Printerest, een App waar ze oeverloos op kan zitten turen.
Zelfs tijdens een spannende Netflixserie!
Vrouwen zijn soms onbegrijpelijk voor de man durf ik hier wel te beweren. Maar soms ook heel voorspelbaar. Want ik weet al wat voor commentaar ik hier weer op krijg, namelijk dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen, multitasken. Dus plaatjes kijken op Printerest en ondertussen de ontknoping van een spannende serie meekrijgen.
Ik geloof er niks van! Is onmogelijk!
Vooral als het om een Scandinavische serie gaat. Daar zit geen woord Engels bij wat nog eventueel te volgen zou zijn. Dan zegt de ondertiteling: ‘Zij is vermoord door haar boodschappenbezorger.’ Maar zij hoort dan, terwijl ze op haar telefoon zit te turen: ‘Hun blev myrdet af sin dagligvareleverandør.’
Meestal moet ik dan even terugspoelen.
Want dan weet zij ook wie het gedaan heeft en zijn al die driehonderdvijftig afleveringen niet voor niks door ons bekeken. En door al dat terugspoelen duurt zo’n serie veel langer dan de makers oorspronkelijk bedoeld hebben. Plus dat naast het terugspoelen ook met grote regelmaat het beeld even op pauze gezet moet worden omdat óf de telefoon gaat óf er weer een vriendin of buurkind binnenloopt voor een praatje.
Gelukkig ben ik een geduldig mens en kan ik het wat mij afschrijven…
Maar mijn vrouw is momenteel wat onrustig. Ze twijfelt heel erg over de kleur. Wat de vitrage betreft dacht ik dat we eruit waren maar nu twijfelt ze ineens. Of zwart niet te veel ‘wegvalt’ in het raam. “Kijk”, zegt ze terwijl ze wijst naar de vitrage aan het haakje, “dit is Leem. Of deze, dat is Brownie. Of deze, Night. Die is ook mooi hè?” Ik haal diep adem en probeerde empathie te tonen terwijl ik mij afvroeg hoe ze op die namen gekomen zijn. Brownie? Lekker!
Maar in dit geval kon ik er geen brownie van maken.
“Maar schat, we hadden toch zwart afgesproken? We hebben dat toch gezien bij andere woningen tijdens onze fietstochtjes?” Ze is het met mij eens. Of toch niet? Opnieuw loopt ze naar boven met de stalen vitrage. Even later komt ze weer beneden: “Die inbetweens, dat zou ook kunnen.” Mijn grijze massa begint nu op volle toeren te draaien want ik weet niet wat inbetweens zijn.
Heeft ze mij dat al eens uitgelegd?
Ik voel mijn bloeddruk omhoogschieten want ik heb geen zin in woorden. Ik zat net op de bank na een werkdag en had mijzelf een klein dutje beloofd, een powernapje om dan de rest van de avond niet steeds gapend door te brengen. “Wat is het verschil tussen inbetweens en vitrage?” vroeg ik met enige aarzeling. Ze trok nog net niet de wenkbrauwen op en gaf geduldig antwoord. “Nee, ik vind vitrage mooier!” zei ik, vastberaden. Soms moet je als man even doorpakken. “We hebben dit enige tijd geleden al ruimschoots besproken en we waren het met elkaar eens.” voegde ik nog toe en draaide mijzelf op zijdelings op de bank, als teken van einde discussie.
Ze zei niets en liep weer naar de eettafel waar alle boeken lagen met de stalen.
“Oké, maar Ar, de kleur van het rolgordijn in de huiskamer. Daar ben ik nog niet over uit.” En vervolgens kwam ze weer met allerlei voorbeelden die ze voor het raam hield. Snel gaf ik aan al haar keuzes in dit geval te respecteren want ik voelde de dag behoorlijk op mijn slaap werken. Ze snapte de boodschap en liet mij met rust en ik dommelde langzaam weg op het geluid van haar heen en weer getrippel op het laminaat.
De achterdeur ging open.
“Buuf, je komt als geroepen! Wat vind jij mooi?”
