Achter ons ligt de onrust. De onrust welke elke dag opnieuw getrotseerd moet worden. Dat klinkt heel dramatisch maar als je eenmaal op de boot naar Terschelling zit klopt het wel. Zodra ms Friesland wereldkundig maakt te vertrekken via twee korte stoten met de scheepshoorn valt de onrust van mij af. Want je weet, nu rest alleen maar rust. Nu kan het alledaagse afgeworpen worden en zal de komende tijd slechts inspanning kennen tijdens de fietstochten op het eiland, met name het ‘tegen de wind in fietsen’ richting West, Sud wester windkracht 5 á 6.
Heerlijk! Kop leeg en bijkomen in een van de vele kroegen of strandtenten. Het liefst met een Jutterbitter of, bij warm weer, een ijskoud biertje.
Maar eerst twee uurtjes varen. De Waddenzee schuimbekt mij toe, de meeuwen krijsen en zeilbootjes met Duitse vlaggen hellen vervaarlijk over. Ja, zodra je in Harlingen of verder gaat dan weet je dat er wind staat. Op de boot louter vrolijke mensen. Kinderen met laarzen aan, druk bezig de boot te verkennen en met grote regelmaat de zee afspeurend naar zeehonden of andere inwoners van het Wad. Met rode konen. Er is zóveel en er is te weinig tijd. Dat denken ze maar dat is niet zo. Later op de dag zal de slaap toeslaan. De zware, frisse lucht van het eiland heeft al menig kind in slaap doen vallen. Niet op de boot, nee, later pas op de dag in het kinderzitje bij vader of moeder op de fiets. Een overmaat aan zuurstof welke niet doorspekt is met uitlaatgassen of andere stinkluchtjes.
Bij de ouders zie je de stress van het inpakken die ochtend en een veels te korte nacht, van zich afglijden. Ze zijn even uit het ritme van de regelmaat. Verliefde stelletjes snakken naar romantische wandelingen op het strand of vrijpartijtjes in een duinpan. En als de Brandaris daar dan ook nog eens haar licht over schijnt is de romantiek op haar top.
Terschelling. Niet voor niets de Parel der Wadden genoemd. Het natuurschoon krijgt zelfs de grootste schreeuwers stil. Eerst niet. Eerst gaan deze schreeuwers zomers de campings onveilig maken en zien ze slechts het gebied tussen tent en kroeg. Later romantiseren ze de gewonnen herinneringen en gaan ze terug naar Terschelling, nu met partner en kroost. En als dat kroost wat ouder wordt gaan ze hun vertellen hoe leuk ze het in die tent van Appelhof of Terpstra gevonden hebben.
Op het eiland verspreidt iedereen zich en is de drukte op de boot al snel vergeten. Je kunt allerlei kanten op want overal is er op je gerekend. De een zit wat luxer dan de andere maar dat doet er niet meer toe. Hier heb je maar één status: De Genieter.
Anderen, waaronder ondergetekende, komen gewoon ‘even thuis’. Ooit woonde ik er en nu is het tijd voor bezoek aan ouders en zus. Even bijpraten in een omgeving die je gevormd heeft. Onder het genot van koffie met Pondkoek of Potjekoek. Daar kan geen telefoon of social media tegenop. Ook daarom voelt het altijd weer bijzonder omdat deze plek zo uniek is.
Ze noemen het ook wel ‘het eiland-gevoel’!
Wat ontzettend leuk je verhalen te lezen. Ik kom vanaf mn 12e op terschelling en ben nu 55 en nog altijd elk jaar wel een keer of 2 naar ‘mijn eiland. In de jaren 80 met mijn vriendin, daarna met het gezin, en tegenwoordig met mijn zus, in een ienieminie huisje voor 2 op Midsland, super klein, maar zo knus. Ik ken je broer Reinier uit die periode in de jaren 80, geweldige tijden gehad. Zo af en toe heb ik nog wel eens contact via app met hem. Groetjes Mirriam
Wat leuk! Mooie jaren waren het altijd he