Het was gisteren, zaterdag 25 juni, precies 28 jaar geleden dat het Nederlands Elftal Europees Kampioen voetbal werd. Tussen de verloren wedstrijd tegen de Russen (0-1) op 12 juni en de gewonnen wedstrijd tegen de Engelsen (1-3) werd mijn neef Patrick geboren. Mijn eerste ‘Oom-zegger’ om precies te zijn. Mijn humeur kon niet meer stuk. Ik liep met een grote grijns van oor tot oor rond en werd elke dag wakker met diezelfde grijns op mijn porem. Na de 18e juni, na de bloedstollend spannende nipte overwinning tegen Ierland, voelde ik dat ik zo nu en dan zelfs los kwam van de grond en mijn collega’s begonnen zich af te vragen of het wel goed met mij ging…
“Prima! Het gaat prima met Ome Muis en we gaan winnen van de Duitsers! Dat voel ik, ik zit in een flow!”
‘We’ wonnen van de Duitsers met 1-2 en nu zweefde ik want er was immers een traumaatje verwerkt. Ondertussen werd ik telefonisch op de hoogte gehouden van het wel en wee van mijn kleine neef en kon ik vol vertrouwen de finale tegemoet zien. De finale van 25 juni 1988 waarin wij enkel nog even de Russen moesten verslaan…
De rest is geschiedenis maar afgelopen zaterdag beleefde ik ‘m deels opnieuw omdat wij de avond doorbrachten bij …. mijn kleine neef die de verjaardag van zijn vriendin vierde (ja, zij is dus echt jarig op deze historische datum!) en met terugwerkende kracht zijn verjaardag. Dat mag best bijzonder genoemd te worden want we wonen nu niet echt bij elkaar om de hoek waardoor jaarlijkse verjaardagsbezoekjes er grotendeels bij inschoten. Maar nu kon het wel en het werd een gezellige avond, een avond waar ik wel met de neus op de feiten gedrukt werd want neeflief vond dat ik wel steeds meer op zijn opa, mijn vader dus, begon te lijken. Vooral toen ik een lekker borreltje van hem kreeg, Zuidam oude jenever, en ik over mijn bril kijkend hem vertelde dat het een lekker borreltje was werd de gelijkenis alleen maar bevestigd. Maar daar bleef het niet bij. Er waren drie andere feestvierders die tijdens de kennismaking zeiden dat wij elkaar al eerder ontmoet hadden. Maar dat was echt niet zo. Na enig denkwerk wisten we het; ze hadden vorig jaar kennis gemaakt met mijn vader….
Werd ik nu blootgesteld aan een nieuw trauma? Absoluut niet, ik ben trots op mijn vader en voel mij vereerd op hem te lijken. Dat kan nooit genoeg gezegd worden! Ik citeer Stef Bos maar weer even: ‘Ik heb dezelfde ogen, en ik krijg jouw trekken om mijn mond’.
Maar nu nog even over het EK in Frankrijk. Massaal moesten ‘we’ voor de Belgen zijn maar dat lukte bij mij niet want ik zag ook de Ieren. Of beter gezegd, ik zag passie, ik zag inzet en ik zag teamspirit. Maar dat niet alleen. Ik zag ook hun fans, fans die zongen en feesten zonder ook maar iemand tot last te zijn. Ze waren enkel onder invloed van bier en de enige pillen die ze misschien slikten waren wat aspirientjes tegen mogelijke Franse katers maar ook dat betwijfel ik terwijl ik het opschrijf want die lui drinken 24/7. Maar wat een prettig volk, wat een lol en wat een beschaving! Ja, beschaving, ze waren onder invloed maar ze bleven netjes, charmant en misschien mag ik ze zelfs wel lief noemen nadat ik ze een slaapliedje voor een klein baby’tje zag zingen in de metro. En sportief niet te vergeten, ze feestten met iedereen mee, zelfs na een verliezende pot.
De wereld is toch niet zo verrot als sommigen ons willen laten denken.
Daarom. Daarom wil ik in een volgend leven geboren worden als Ier. Maar dan wel weer met dezelfde vader waar ik dan in de loop der jaren steeds meer op ga lijken.
En met dezelfde neef natuurlijk!
heerlijk toch Arjen, wat geniet ik toch van je schrijverijen!!
liefs nichie Iet