Elke dag opnieuw krijg ik berichtjes van haar en daarin vraagt zij mij het hemd van het lijf. Braaf geef ik haar dan die informatie, om de lieve vrede maar te bewaren. En stiekem geniet ik ook wel weer van al die aandacht maar….
Het houdt niet op! Niet vanzelf…
Ze vraagt mij echt van alles. Hoe lang ik geslapen heb, wat ik gegeten heb, of ik gewandeld heb, of ik gefietst heb.. Soms vraagt ze zelfs of ik ook hardgelopen heb! Dat ze al die vragen ging stellen had ik niet begrepen toen ik de Samsung Health App installeerde. Ik wilde alleen maar weten of ik wel genoeg aan beweging deed want er waren wat kilootjes bijgekomen nadat ik niet meer fietsend naar mijn werk ging.
De App moet wel vrouwelijk zijn want soms komen al die vragen over als ‘zeuren’. Dan ben ik er wel even klaar mee en geef ik gewoon geen antwoord. Het mooie aan haar, ik noem haar liefkozend ‘Sammy’, is dat ze dan niet gepikeerd raakt als ik wat mopper of tegensputter op haar vragen.
Sammy houdt alle bewegingen bij zoals stappen, fietsritjes en andere sportieve bezigheden. Mits je de telefoon op je lichaam draagt natuurlijk. Dat stimuleert mij om steeds meer te bewegen. En als er geen reden is óm te bewegen dat verzin ik wel een reden. Als ik bijvoorbeeld brood moet halen dan kan ik dat zo om de hoek halen. Maar dat doe ik dan niet, dan fiets ik helemaal om Winschoten heen en haal het brood bij Meinardi.
Plus een paar krentenbollen voor op de terugweg, als beloning.
Of zoals afgelopen maandag, tijdens de Adrillen. We hadden een afspraak bij de diëtiste en zijn daar lopend heen gegaan. Want daar scoor je bij een diëtiste natuurlijk punten mee! De afspraak was overigens voor mijn vrouw hoor, en omdat ik meestal hier in huis kook mocht ik mee.
Herstel, moest ik mee!
Want ik ben nogal sceptisch als het om diëten gaat. Want je mag tegenwoordig niks meer als mens eten, dieren hebben het soms beter! Kijk maar eens om je heen, de ene hond is nog dikker dan de andere en de katten bij mij in de buurt trekken hun neus op voor een verse muis. Ik ben dus sceptisch en mijn vrouw weet dat en daarom moest ik mee. Het ijzer smeden als het heet is zeg maar. Natuurlijk was ik tot de tanden bewapend, had van alles geGoogled over koolhydraten, gluten en lactose’s want deze dame ging bij mij echt niet het belegen stukje kaas van het volkoren brood eten.
Want mijn stelling is dat we doorslaan. Is het niet een dieet dan is het wel een allergie waar we mee te maken hebben. Tegenwoordig ben je al niet meer normaal als je gewoon eten besteld in het restaurant. En dat is heel verwarrend voor het personeel, die moeten nu wel drie keer vragen of je niet tóch ergens allergisch voor bent. De koks staan trillend en bevend in de keuken en kijken regelmatig door de klapdeuren of de klanten nog wel leven…
Nee, ik overdrijf niet!
De diëtiste riep ons vrolijk binnen en we kregen zelfs koffie! Gewone koffie, dus niet van beukennootjes of paardenbloemenwortels. Dat was een mooie binnenkomer en ik ging er relaxed bij zitten en liet, zoals we hadden afgesproken, de beide dames aan het woord want ik schijn nogal eens in gesprekken in te breken. Maar hoe verder het gesprek vorderde, hoe relaxter ik werd en soms mocht ik ook wat zeggen en kreeg ik van de dames de complimenten voor mijn inbreng. Maar het mooiste was toch de bevestiging, dat we het eigenlijk best wel goed deden thuis. We koken niet uit zakjes, lezen braaf de etiketten, snacken met mate en eten gezond en eerlijk brood.
Wat schrijf ik nou? Eerlijk brood?
Excuses, ik liet mij even meesleuren in moderne Nederlands grachtengordeltaal. Ik lag even op een ‘bedje van diverse slasoorten met knapperige selderij en malse met de draad mee gesneden stukjes vrije uitloop kippenborst, gevarieerd met gesauteerde pijnboompitjes uit de vrije natuur’. Daar wordt je nu eenmaal wat zweverig van.
Oké, onze smeerboter moest omgezet worden in halvarine, daar kon ik wel mee leven.
Na een klein uurtje liepen we vrolijk naar buiten en lazen het nieuws dat we weer een nieuwe burgemeester hebben. Een burgermoeder om precies te zijn, Cora- Yfke Sikkema. Ze is nu nog wethouder in Haarlem en heeft duurzaamheid, economie en mobiliteit in haar portefeuille.
“Dan zal ze vast wel blij met ons zijn, met onze duurzaamheden van de laatste tijd!” zei ik enthousiast tegen mijn vrouw terwijl wij richting de jaarmarkt liepen, want de Adrillen laat je als Oost Groningers niet links liggen. “En wellicht krijgen we het nu voor elkaar dat de fietspaden eens nader bekeken worden want op sommige plekken lijkt het wel op het wegennet van België!”
Mijn vrouw gaf mij een arm voor wat behaaglijkheid op deze herfstdag terwijl wij het lege en verlaten oude Lucas ziekenhuis voorbij liepen. Mijn gedachten gingen even naar de opening van het nieuwe OZG, hoe mooi dat toch wel was met de Koning erbij en zo. Plus een goede ranking in de Top 100 als toetje, genoeg redenen om trots op te zijn in deze roerige tijden voor ziekenhuizen.
“Kijk!” wees ik naar de overgang straat-fietspad: “Hier zit een enorme gleuf en als je daar met je fiets overheen fietst dan zitten je nieren in je nek!” “Dat is een mooi klusje voor Cora-Yfke, opvullen die gleuven!”
Even later staan we op de markt te kletsen met een oom en tante van mijn vrouw. Er trilde wat in mijn broekzak. Het was Sammy weer. Met een tussenstand van stappen. Het was geen tussenstand qua snelheid maar het doel van de dag, 6500 stappen, was reeds bereikt. Mijn vrouw zag mij zuchten, dat Sammy mijn aandacht weer trok. “Waarom zet je haar dan niet gewoon uit, we bewegen toch wel.”
Tja. Daarvoor moet je de gebruikershandleiding lezen. En dat doe ik dan weer niet.
Ik ben immers een man.
