Een mooie dag

Als je allebei werkt wil het nog wel eens voorkomen dat je elkaar even niet tegenkomt. Zo had ik onlangs vijf avonddiensten en mijn wederhelft vijf dagdiensten. Ja, dan zie je elkaar niet veel. Toen ik vorige week vrijdag na de laatste avonddienst thuiskwam werd ik verwelkomd door een leuke, mooie vrouw die gezellig in haar stoel een wijntje zat te drinken. Het weekend stond immers voor de deur. Ik herkende haar als mijn geliefde maar stelde mijzelf toch maar even voor: “Hoi, ik ben die man die al de hele week ‘s nachts bij je in bed kruipt!” En gaf haar een spontane, dikke kus. 

Het was fijn elkaar weer te zien. 

Avonddiensten zijn niet mijn favoriete bezigheid. Ik mis het samen warm eten maar ook het samen zijn in de avond, dat geeft toch net even een ander gevoel dan, bijvoorbeeld, samen ’s morgens ontbijten. Maar het voordeel van elkaar even niet zien was dat we nu veel te bepraten hadden want ja, als je elkaar heel vaak ziet ben je wel eens uitgeluld. Of het gesprek slaat om naar dagelijkse sleur en komt al gauw de haast in -elk -huishouden-wel -eens -te -horen -zin om de hoek kijken:

‘Je hebt weer niet geluisterd he?!’ 

Nou, deze keer had ik wel oren naar een goed gesprek en ik verbaasde mijzelf dat elke zin die zij mij voorlegde, daadwerkelijk tot mij doordrong. Natuurlijk zag ik wel iets van argwaan in haar ogen maar ze vond het resultaat belangrijker. Nu moet ik wel zeggen dat ik zelf wel verrast was over mijn inbreng maar nadat ik intern even een factchecker liet meedraaien, sinds mijn prikjes in mijn lichaam aanwezig, bleek het te gaan om een welgemeende actie.

En daar bleef het niet bij.

Dat kwam na mijn tweede glas wijn.  Ineens zei ik: “Zullen we anders zondag even naar Stad om te gaan winkelen?” Nu hoor ik al vele lotgenoten denken: ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’ maar in dit geval moet ik die teleurstellen want ik wilde het echt. Oké, één fractie van een seconde speelde het wel even door mijn hoofd: ‘Zei ik dat nou echt? En ben ik dan wel op tijd terug voor Ajax- PSV?’ Maar die fractie kreeg geen voet aan de grond en daardoor zat er een hele gelukkige vrouw naast mij.

Vervolgens liepen we in polonaise naar boven en kropen intens gelukkig het bed in!

De zaterdag mocht ik helemaal naar mijn eigen zin inrichten en dat deed ik dan ook grotendeels in mijn mancave. Zij liep ondertussen fluitend door het huis en allebei hadden we een heus Huisje Weltevree dagje. Toch voelde ik in de loop van de dag een soort van beklemmend gevoel opkomen maar een paracetamolletje deed wonderen. De dag werd met een spannende Scandinavische Netflixserie afgesloten en de wekker werd gezet zodat we de zondag optimaal konden besteden.

De zondag waarvan je wist dat die zou komen…

Schoenen. Nieuwe schoenen waren eigenlijk de reden om naar Stad te rijden. Ze was al lokaal wezen kijken maar dat deed ze A: alleen en B: ze kon geen keuze maken. Normaal gesproken was er altijd wel een vriendin die mee zou gaan maar die was even niet voorhandig. En sinds haar vaste vriendin al ruim een jaar lang een vriend heeft en de hele dag met een verliefde glimlach op haar gezicht rondloopt, bleef ik over. Want ik zou eventueel misschien wel wellicht of mogelijkerwijs een doorslaggevend oordeel kunnen geven.

Ja, het kan verkeren.

Rond half een waren we in Stad en het was heerlijk, zonnig weer. Die ochtend had ze nog wel geopperd om in plaats van te gaan winkelen te gaan fietsen maar dat voorstel werd resoluut verworpen door mij. Een man een man, een woord een woord. Hand in hand liepen we naar de eerste schoenenwinkel. De eerste schoenenwinkel volgens haar plan. Want nadat we die eerste winkel weer uitliepen wilde ik naar die van de overkant maar dat had ik niet goed, die winkel had niet de schoenen die zij zocht. Ik vind dat zó knap! Dat je dat al van tevoren weet! Dat deed mij denken aan de bijzondere gaven van een andere vrouw, ene Jomanda. Deze in blauwe vitrage geklede dame hield via de radio en seances in het land half Nederland voor de gek door mensen op te roepen flessen water bij de boxen van de radio te zetten. Want dan werd dat water ingestraald. Dit is waarschijnlijk net zoiets!

Een soort derde oog denk ik.

Vervolgens liepen we van winkel naar winkel en regelmatig gaf ik aan dat het zo gezellig was. Zij keek mij dan enkel vertwijfeld aan. Maar het doel heiligt de middelen en voorlopig was ze lekker aan het winkelen en sterker nog, haar mannetje ging zelfs mee naar binnen!

Bij de derde winkel was het raak!

“En wat moest je nog meer hebben?” vroeg ik, nadat we weer buiten stonden. “Euh, ik moest eigenlijk alleen nieuwe schoenen..?” “Oké,” zei ik, “maar het is nog vroeg en er zijn ook nog andere winkels toch?” Natuurlijk kreeg ik gelijk en vervolgens liepen we van winkel naar winkel. Ook hier werden sommige kledingwinkels straal voorbijgelopen. Maar ik liet dat los en bleef keurig volgen. “Eigenlijk,” zei ik toen we de Herestraat uitgelopen waren, “eigenlijk ben vandaag naast je vriend ook je vriendin!” Ze wist nu zeker dat ik vol in de overdrijfversie zat en trok mij weer mee de winkel in die we nu voor de tweede keer betraden. Bekend terrein en ik nam direct positie in voor het pashokje. Na het ‘Kan ik u helpen’ werd het ene na het andere kledingstuk gepast en na mijn goedkeuring zaten we om twintig over vier in de auto.

Ze was blij met wat ze gekocht had.

Zei ze tegen mij.

Om kwart voor vijf waren we thuis en schakelde ik de voetbalzender in en zag de spelers van Ajax en PSV het veld oplopen.

Het was een héle mooie dag!

 

 

Auteur: Arjen Veldhuizen

Schrijverijtjes van Muis: Hallo, ik ben Arjen Veldhuizen en mijn roots liggen op Terschelling waar ik in 1964 ter wereld kwam (eigenlijk in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen maar mijn ouders woonden op het eiland). Ik ben getrouwd met Janet en wij hebben samen(gesteld) 4 zonen, Youri, Bas, Sven en Sil. Sinds mei 2020 zijn wij de trotse Oma en Opa geworden van kleindochter Roméline, dochter van Jorinde & Youri! Op de Lagere school kwam ik er al achter dat ik iets met schrijven had, als puber kwam het al meer tot uiting en eigenlijk tot op de dag van vandaag heb ik ‘schrijfdrang’. Op deze website staan schrijverijtjes, Muizenstaartjes zoals ik ze noem, over zaken die mij bezighouden en die ik in de afgelopen 7 jaar aan Facebook toevertrouwd had en teksten die ik schrijf voor Hoemannendenken.nl en OldambtNu.nl. Ik schrijf soms luchtig, soms wat inhoudelijker en laat mij graag inspireren door mijn omgeving. Hieronder staan al mijn teksten die ik vanaf begin 2011 geschreven heb, dus hoe meer je naar beneden scrolt hoe langer geleden. Veel leesplezier!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.