Terwijl de herfst zich toont door al het groen om ons heen goud te kleuren, bedenk ik mij dat de korte broek best wel weer gedragen kan worden.
Niet dat ik van plan ben om nog op vakantie te gaan, hoor. Ja, eerst hadden we nog wel plannen, om naar het Griekse Santorini te gaan, maar dan moet je eerst op de weegschaal. De dierenbescherming heeft daar ingegrepen naar aanleiding van de abominabele arbeidsomstandigheden van de ezels. Want de ezels die gebruikt werden om de toerist de vele steile hellingen en trapjes te laten trotseren, trokken dat niet meer en zakten door hun hoeven. De obesitastoerist van boven de 100 kilo moet voortaan maar gaan lopen, zo snijdt het mes aan twee kanten moeten ze gedacht hebben. Daarom is de kerstman nu ook op dieet want zijn rendieren Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donder, Blitzen en Rudolph lezen natuurlijk ook de krant en eisten nu ook aanpassing van hun arbeidsomstandigheden.
Met een crash dieet moet dat nét kunnen zo vlak voor de feestdagen.
En Sinterklaas dan? Die zat op de grens. De Sint is van acceptabel gewicht en zijn paard is een stuk sterker dan die negen rendiertjes van de kerstman. Kijk maar naar de trekkracht: die Finse middenstander heeft maar liefst negen RK nodig om zich voort te bewegen en onze Turkse vriend heeft maar één PK nodig.
En die kracht noemen we ook wel ‘Amerigo’s’.
Voor mij dus effe geen vakantie want ik zit net over de grens van die 100 kilo. Dat komt doordat ik anderhalf jaar geleden gestopt ben met roken en volgens mijn dokter ‘vreet’ je er dan zo maar 10 kilo aan. Maar wat zou het, ik hoef helemaal niet naar Griekenland want het is hier ook fantastisch! En ezels zijn hier niet nodig want ik woon in Noord-Nederland, mijn vlakke land! Niks trapjes en hellinkjes, enkel zo nu een dan een verkeersdrempeltje.
En over de nog te bouwen Pieter Smitbrug maak ik mij helemaal geen zorgen, daar fiets ik zo overheen omdat mijn conditie met sprongen vooruit gaat sinds ik niet meer rook!
Iedereen moet wel wennen aan de huidige weersomstandigheden. De seizoenen zijn anders dan anders en daar raken we van in de war. Bijvoorbeeld afgelopen weekend, toen ik mijn zondagse kleren aan mocht. Mijn gevoel zei: het is herfst dus we doen weer een t-shirt onder het overhemd. De actuele temperaturen lieten mij vervolgens zweten als een otter.
Maar ook al die mensen die naar verre oorden vlogen in de afgelopen maanden, op zoek naar de zon omdat ons landje nu eenmaal niet een stabiel, tropisch klimaat heeft. Die mensen keken vanuit het vliegtuig nog even achterom boven Schiphol en zagen een strakblauwe lucht, volle terrasjes en stranden met mannen in kekke korte broekjes en vrouwen in vrolijke, zomerse jurkjes en vrolijk spelende kindertjes in de autoloze straten omdat iedereen op vakantie was.
Ja, het blijft wennen.
Het is ook te zien aan mijn auto. Oktober is eigenlijk het seizoen voor egeltjes .. Maar door het huidige weer zit mijn auto nog steeds onder de muggenlijken. Daarom is er tegenwoordig ook op elke hoek van de straat wel een autowasstraat te vinden. Die schieten als paddenstoelen uit de grond (en dat heeft weer niets met de maand oktober te maken). De muggen blijven, door het warme weer, veel langer onder ons. Wanneer ik nu mijn auto door zo’n straat heen manoeuvreer en vervolgens de A7 oprij, zitten er geheid weer een miljoen of drie muggen op de grill uit te hijgen of hun laatste adem uit te blazen.
Die snappen het ook niet meer!
Want waar is de herfst? Waar is het gure weer? Waar is de regen die de pas gelapte ramen weer bevuild, waar zijn de windvlagen die het blad van de bomen doet afvallen en er daarna mee in gevecht gaat, voordat de mannen met de bladblazers er weer aankomen. En waar zijn de hoog gesloten kragen van de jas van de fietser, die met samengeknepen ogen en open mond zichzelf een weg baant op de fiets, tegen de wind…
Moet ik eigenlijk nog wel een nieuwe winterjas kopen? Of moet ik mijn zomerkledinggarderobe uitbreiden?
Zoveel vragen en dat allemaal omdat we de seizoenen aan het verliezen zijn. Aan de andere kant laat het maar weer zien dat alles, echt alles, toch echt aan verandering onderhevig is. Niets blijft hetzelfde. Of is dit gewoon een dipje in de atmosfeer. Dat kan natuurlijk ook. Misschien zitten we met kerst wel midden in een horror-winter en kunnen we de deur niet meer uit omdat de sneeuw ons parten speelt. Of vriest het zo erg dat we in december, januari én februari elke maand een Elfstedentocht of de Oldambtrit kunnen schaatsen. Die laatste was overigens in 1996 voor het laatst….
Voorlopig is het nog ‘gewoon’ zomer. De treinen rijden nog gewoon op tijd omdat er nagenoeg geen bladeren op de rails liggen. Over twee weken is het alweer november en kunnen we ons gaan voorbereiden op de eerste novemberstormen. Of waren die van vorig jaar november de laatste….
We weten het niet. Wat ik wel weet is dat mijn rug al jaren in het najaar in een soort van slot schiet. Dan loop ik zo krom als een hoepel. En geloof mij of niet, tijdens het schrijven van dit stukje schoot het mij in de rug!
Wat maar weer bevestigd dat de seizoenen dan wel misschien in de war zijn maar het menselijk lichaam nog steeds haar eigen koers vaart.
Weer of geen weer.
