Oergevoelens

“Haal je hand daar eens weg! Viezerik!” riep mijn vrouw mij toe. Ik keek haar aan en zag een zeer verontwaardigde blik in haar ogen die ik niet plaatsen kon want ik was mij van geen kwaad bewust. Was het mijn positie? Ik lag namelijk zijwaarts op de bank TV te kijken. Naar mijn favoriete progamma, First Dates.

En dan de Engelse versie!

Want de Nederlandse versie is een grote kermis. Daar worden karikaturen tegenover elkaar gezet die eigenlijk tegen zichzelf beschermd zouden moeten worden. Want wij kijkers willen graag gluren bij de buren, wij willen vermaakt worden en dan het liefst door leedvermaak. Geef het volk brood en spelen… voyeurisme van de hoogste categorie. Vanaf de bank klinken dan de quasi verontwaardigde oooh’s en aaah’s en vinden we dat het eigenlijk niet moet kunnen.

Maar de week erop zitten we er toch weer klaar voor, met chips en bier, op de eerste rang.

“Wat is er nu weer?” vroeg ik, mij nog steeds van geen kwaad bewust. Ik lag gewoon even na het eten te chillen op de bank, in mijn trainingsbroekje, T-shirt en vest. Eventjes  bijkomen van de warme maaltijd en van mijn inspanningen van het koken.  En na te denken over wat de ‘liberale’ leider van FvD nu weer allemaal gezegd had. Deze overrijpe kakker met een vlotte babbel uitte zich kritisch over de moderne vrouw. Want deze dames zijn zo druk met hun carrière dat ze nauwelijks nog kinderen op de wereld zetten omdat ze daar geen tijd meer voor hebben. Ik heb ook een fulltime werkende vrouw en ik wil daarom nog even wat toevoegen aan zijn relaas.

Namelijk dat ze ook niet meer koken!

Maar ook Baudet ziet dat de dames steeds slimmer worden en dat ze zich niet meer laten gebruiken als broedkast. Vroeger stonden meneer Pastoor en andere religieuzen aan het voeteneind van de echtelijke sponde stonden om te checken of er nog voortgeplant werd. Nu doet deze gladjanus een poging want hij is bang voor slimme vrouwen.

De stakker.

“Haal die hand eens uit je broek!” riep mijn vrouw mij toe en trok nu een gezicht van afgrijzen. “Waarom?” antwoordde ik, nu wat snauwerig want ik voelde mij behoorlijk in het kruis getast. Mijn taak, het koken van het avondeten, had ik immers met goed gevolg afgelegd en nu begint ze ineens over mijn hand die ik deels in mijn broek heb zitten. Waarom? Geen idee, dat gaat soms vanzelf. Misschien wel omdat ik dat lekker vind. Of omdat hele veel mannen dit wel eens doen.

“Ja, waarom lig je daar met die hand in je kruis? Dat is toch goor?” Even dacht ik terug aan de Europese verkiezingen van afgelopen donderdag. Had ik toch beter op de FvD moeten stemmen? Dan kwamen dit soort vragen van mijn vrouw niet bij haar op. Dan stond ze tijdens mijn chill uurtje met mezelf nog gewoon in de keuken de boel op te ruimen en was ze daarna naar boven gegaan om te strijken.

Eigenlijk zo gek nog niet, die ideeën van Thierry…

“Goor? Hoe kom je daar nu bij?” en ik haalde mijn hand uit mijn broek er rook even vluchtig aan mijn hand. “Ik heb net nog gedoucht! Ik ruik enkel bloemetjes van de Badedas. Geen lavendel! Niks mis mee.” En ik stopte mijn hand weer terug op de plek die in opspraak was. Ze ging nu helemaal los.

“Je bent Al Bundy toch niet!” zei ze, zwaar geïrriteerd omdat ik niet deed wat zij wilde.

“En hoe kom je erbij dat alle mannen dat doen?” Ik haalde nu mijn hand uit mijn broek en ging rechtop zitten. Hier was zwaarder bewijsmateriaal nodig. Ik spuugde nu even in mijn handen, wreef ze even stevig in elkaar en tikte op mijn telefoon de volgende zoekopdracht: ‘Waarom zitten mannen graag met hand in hun broek?’ Bam! Direct tientallen hits op dit onderwerp! En weet je op welke sites? De Viva, de Flair, Grazia.nl, Ze.nl en natuurlijk nog de Libelle en de Linda.

Ja mannen, we worden in menig media platform compleet uitgekleed en geanalyseerd!

Ik begon het direct voor te lezen aan mijn vrouw en tijdens het lezen werd ik alleen maar enthousiaster. Mijn vermoeden werd bevestigd. Want ik ben echt niet de enige man op deze wereld die, let op dames, deze afwijking heeft. Oké, Baudet doet het waarschijnlijk niet, die snuift wel aan zijn zakje lavendel.

Over afwijkingen gesproken.

“Mannen doen dit ter bescherming van hun ‘erfgoed’. Want stel dat er ineens uit onverwachte hoek een voorwerp (bal) of vuist die richting op komt. Daarnaast voelen ze zich er comfortabel en veilig bij.”

“Aldus  de schrijfster…”

Ik keek mijn vrouw nu indringend aan over mijn bril, een standje die ik volgens haar van mijn vader heb overgenomen. Zij keek op haar beurt terug met een blik vol ongeloof, onbegrip en ….spijt. Spijt dat ze ooit met mij een relatie begonnen is, spijt dat ze nu net een man moest treffen die zijn hand in zijn broek stopt.

Onverstoorbaar ging ik verder, genietend van mijn gelijk want het werd nóg mooier!

“Maar er zijn nog meer redenen. Doordat ze dit doen maken ze een stofje aan, het stofje oxytocine. Dit stofje werkt namelijk kalmerend en komt ook los bij de moeder-zoon verbinding. Eigenlijk is het jullie eigen schuld!”

“Kijk”, vervolgde ik, nu kaarsrecht zittend omdat mijn gelijk een honderd procent score zou gaan opleveren, “Kijk, en nu komt het! Het is een gewoonte van heel lang geleden, nog langer geleden dan de dag dat de vrouwen ook kiesrecht kregen zodat zij ook mochten stemmen op politieke figuren, een recht waar ze voor geknokt hebben.”

Ik moest even ademhalen, zo diep zat ik nu in mijn gelijk.

Zij zweeg omdat ze wist dat ik nu door zou gaan. “De oermannen deden het al! Kijk maar, het staat hier!” en ik drukte mijn gsm onder haar neus waarna ze direct haar neus optrok. Ik deed net of ik het niet zag. “De oerman, Janet, de oerman! Voor elk gevecht met een andere oerman of wild beest duwden ze effe de hand in de broek, roken eraan en vielen toen hun slachtoffer aan!”

Ze stond op en liep zwijgend naar boven.

Vast strijkwerk…

PS: ik heb gestemd. Op wie? Op een vrouw!

Auteur: Arjen Veldhuizen

Schrijverijtjes van Muis: Hallo, ik ben Arjen Veldhuizen en mijn roots liggen op Terschelling waar ik in 1964 ter wereld kwam (eigenlijk in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen maar mijn ouders woonden op het eiland). Ik ben getrouwd met Janet en wij hebben samen(gesteld) 4 zonen, Youri, Bas, Sven en Sil. Sinds mei 2020 zijn wij de trotse Oma en Opa geworden van kleindochter Roméline, dochter van Jorinde & Youri! Op de Lagere school kwam ik er al achter dat ik iets met schrijven had, als puber kwam het al meer tot uiting en eigenlijk tot op de dag van vandaag heb ik ‘schrijfdrang’. Op deze website staan schrijverijtjes, Muizenstaartjes zoals ik ze noem, over zaken die mij bezighouden en die ik in de afgelopen 7 jaar aan Facebook toevertrouwd had en teksten die ik schrijf voor Hoemannendenken.nl en OldambtNu.nl. Ik schrijf soms luchtig, soms wat inhoudelijker en laat mij graag inspireren door mijn omgeving. Hieronder staan al mijn teksten die ik vanaf begin 2011 geschreven heb, dus hoe meer je naar beneden scrolt hoe langer geleden. Veel leesplezier!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.