“Zaterdag was de mooiste dag van de week En je wist als je naar je vriendjes keek Hier gaan ze heel wat beleven…”
Voorgaande is de leader van de serie/ film All Stars en daar moest ik van de week aan denken toen een oud ‘klas-voetbalgenoot’, Jan-Willem, mij benaderde via FaceBook over onze voetbaltijd.
Wij speelden bij Quick’35, een van de drie clubs van Terschelling. Er was sprake van een onderlinge competitie dus het was óf tegen AVV óf tegen TVV. En in het jaarlijkse toernooi kwam je ze ook weer tegen. Hoe duidelijk wil je het hebben. Later soms aangevuld met teams ‘van de wal’. Het was een tijd zonder uiterlijk vertoon (geen tattoos, geen merkkleding of ‘zit mijn haar wel goed á la Ronaldo) maar van gewoon lekker voetballen. De pijpjes van de voetbalbroek zaten omhoog gekruld want die had je al aan als je op het terrein aankwam (meestal onder je spijker-of trainingsbroek) en de zwarte sokken met rood-witte strepen hield je omhoog met een postbode elastiek. De voetbalschoenen waren of zwart of zwart met witte strepen, voorheen gedragen door je grote broer of grote buurjongen.
Zo ging dat en het was goed.
De trainer was Meester Rob (Rob was zijn achternaam, van voren was het Ab maar dat zei je niet in die tijd). Hij gaf ook de gymlessen op school en tijdens de jaarlijkse uitvoering van de gymclub (EDO= Eendracht Doet Overwinnen) was hij er ook altijd bij. Voor dat laatste zetje bij de koprol over de bok bijvoorbeeld. Voor Meester Rob hadden wij ontzag. Hij speelde namelijk in Het Eerste. En naast het ontzag was er ook bewondering want hij kon goed voetballen. Typerend was zijn houding tijdens een voetbalwedstrijd: draaiend en kappend en altijd die armen wijd om de tegenstander ‘af te houden’.
De strijd tussen de drie clubs was eigenlijk te vergelijken met de strijd tussen PSV, Feyenoord en Ajax.
In ons leeftijdsgroepje was er een jongen die heel goed kon voetballen. Stado. Die deed vaak mee met de oudere jongens. Ook tijdens partijtjes op straat of bij hem in de achtertuin. Met schoolvoetbal deed hij wel met ons mee en genoten wij, niet zichtbaar want dan kreeg hij een nog groter ego, van zijn voetbalkwaliteiten.
Op een mooie dag werden wij verrast door het bestuur. Wij mochten een week naar een KNVB kamp, helemaal in Hoek van Holland! Dat was wel even wat! Een week van huis, een week geen toezicht van ouders…
Het toezicht bestond uit onder andere Jan Hek en Fred Fiege. Oudere jongeren die ons wel de baas konden. Ook gingen er jongens mee van TVV dus waarschijnlijk waren toen Quick en TVV al bezig met een fusie, het latere Sc Terschelling. We sliepen in grote legertenten en naast een voetbalcompetitie was er ook een volleybalcompetitie. Die laatste wonnen wij, met het voetballen ging het wat minder.
Maar nu weet ik waarom! Dat kwam voort uit de herinneringen van Jan-Willem. We speelden onder andere tegen een ploeg uit Groningen..JA! Tegen Ronald en Erwin Koeman! We kwamen die wedstrijd nog wel voor te staan met 1-0 maar uiteindelijk gingen we de boot in met 1-4.
Gelukkig was er ook andere afleiding. We brachten een bezoek aan de Euromast (en kwam ik erachter dat ik hoogtevrees had..) én gingen naar de film ‘Saterday Nightfever’! Een cultuurshock! Van een eiland ineens op een toren van een grote stad én…van Bud Spencer & Terrence Hill ineens naar een dansfilm!
Na het zien van de film veranderen wij. Voor een wedstrijd smeerden we spul in het haar en de voetbalbroek ging pas aan in de kleedkamer…..
