Het einde van het winterweer nadert met rasse schreden. Dat was natuurlijk de reden dat er een file bij Giethoorn ontstond want ja, als er dan ijs ligt dat moet, ik herhaal, dan moet er ook geschaatst worden!
Het heeft iets, schaatsen op natuurijs. En het is voor alle leeftijden. Jong, middle aged of oud, je ziet ze dan in alle soorten en maten. Ik kijk toe vanaf de kant want ik heb geen schaatsen. Ik had ze wel, noren, maar de laatste keer dat ik daar op stond kwam ik erachter dat mijn enkels oververmoeid raakten. Een teken dat stoppen de beste optie was. En lijnen maar daar wil ik het nu niet over hebben…
Ik kijk en geniet. Mooie, frisse koppen, verborgen onder mutsen, petten of enkel een haarband. Zwierend of stuntelend, in ’n treintje of samen met de geliefde, een eenzame schaatser met de handen op de rug of een groepje met een hoop lol. Het kan allemaal op een mooie, winterse dag in Nederland.
Even geen kopzorgen. Niks vergoedingen in de zorg, niks Europa en haar perikelen, niks hoe komen we deze maand rond, niks wie wint The Voice of Holland… Schaatsen is wat rest, enkel schaatsen. Over slootjes, ondergelopen weilanden of parkeerplaatsen, duinmeertjes, rivieren of meren. Zicht op het land vanaf de andere kant die er ineens heel anders uitziet. Het besef dat we eigenlijk in een heel mooi land wonen.
Wintermeisjes. Meisjes op schaatsen zijn op hun mooist. De haren vrij in de wind, de blosjes op de wangen, opgeleukt door wollen muts, gebreide sjaal en ja, de stralende ogen… De stoere jongens die hard om deze meisjes heen schaatsen, ineens hard remmen en dan even dat lichamelijke contact voor de definitieve rem. Och, ik heb mij ooit uitgesloofd op de ijsbaan. De ijsbaan van schaatsclub Nova Zembla. De naam alleen al was al exotisch. Op mijn noren (hier in ’t Westen noemen ze die ‘boeren-schaatsen..’).
Dagelijks was ik er te vinden en koud hadden wij het niet doordat de liefde mee schaatste… Het geluid van goed ijs. Het geluid van goed geslepen schaatsen. Bij elke slag voel je je sterker en sterker.
Tussendoor een warme chocolademelk of een ijskoude kruidenbitter. Met een gevulde koek. Met je kont op de ijskoude kant maar dat deert niet, de extra broek onder de spijkerbroek voldeed. En als je dan toch een natte plek op je achterwerk hebt zal niemand er wat van zeggen. Nog een paar dagen en dan zal de dooi haar intrede doen. Dan zitten we weer met de bagger van sneeuwresten en zal er vast wel een weeralarm komen, ijzel! Maar die paar dagen met ijs. Met goed ijs! Die vergeten we niet meer. Nee, die houden we de rest van het jaar met zijn allen vast, hopende op een nieuwe ijsperiode.
Als ik voorgaande teruglees weet ik wat mij te doen staat: sparen voor een paar nieuwe schaatsen!
