Daags na de verkiezingen sprak ik een oude kennis van mij. Ik kwam hem tegen in de drogisterij waar ik net allerlei aanbiedingen gehaald had om mijn voorraadkast te vullen en mijn portemonnee te sparen. Drie halen/ twee betalen, je kent het vast wel. Toen ik hem zag viel het mij op dat hij wat moeilijk liep, een beetje gammel. Net als kinderen doen als ze in hun broek gescheten hebben. Bij mij rees de vraag wat er aan de hand was met hem want we zijn immers even oud en ik loop er toch wat parmantiger bij dan hem. En ja, niet iedereen is hetzelfde maar als 53 jarige behoor je volgens mij nog niet tot de categorie ‘oud & gebrekkig’.
Ik sprak hem aan en legde mijn boodschappen, tandpasta, gel en douche-gel in het vak met leesbrilletjes zodat ik hem de hand kon schudden. Hij legde de zijn boodschappen ernaast, een pakje maandverband. Er was even een feest van herkenning maar zijn gezicht betrok met dezelfde snelheid in een pijnlijke grimas. Na het uitwisselen van allerlei koetjes en kalfjes durfde ik het dan toch te vragen:
“Waarom loop je zo raar?”
Hij zuchtte. “Tja…Wil ik dat wel vertellen..Het ligt nogal gevoelig namelijk.” Ik schrok me rot, begon hem direct te overladen met excuses want ik wilde hem niet voor schut zetten hier tussen de leesbrilletjes en de snoephoek. Toen grijnsde hij even en sprak geruststellend toe dat het nou ook weer niet zó erg was. Hij vervolgde: “Ik ben geholpen aan mijn… euh… euh…Knikkerzak!” Mijn grijze massa vertaalde het direct, wij mannen weten dan gewoon direct waar het over gaat. Bij vrouwen noemen ze die zone ook wel kippenhok, hoef ik niet uit te leggen toch?
Een tsunami van medelijden voelde ik over mij heen komen. Dit was een gevoelig onderwerp in de categorie Code Rood, dit gun je geen enkele man toe, zelf Thierry Baudet niet. Ik wilde hem eigenlijk direct aan de borst drukken maar kon mij op het laatste moment nog nét beheersen. “Kom”, zei ik, “we gaan even een bakkie doen aan de overkant…Of beter, we pakken effe een biertje!”
Nadat we beide afgerekend hadden, het meisje aan de kassa deed heel discreet dus zonder te vragen zijn boodschap direct in een tasje terwijl ik het zonder tasje moest doen, liepen we naar het café aan de overkant. Aan zijn gezicht te zien was hij opgelucht, opgelucht omdat er iemand naar hem luisterde en van kruin tot teen begrip toonde. We gingen achterin het etablissement zitten aan een twee persoons tafeltje zodat we geen last hadden van mee-luisteraars. Na geproost te hebben op het weerzien van elkaar stak hij van wal.
“Ja man, ik kreeg steeds last met fietsen, net alsof er een naald in mijn zakie gestoken werd. En op een gegeven moment begon het steeds dikker te worden en dat voel je hoor! Maar goed, na maanden van uitstel en smoesjes dan toch maar eens naar de Uroloog. Dat was ook weer een rare gewaarwording, een vent die aan je zaakje zit met rubber handschoenen…”
Het zweet brak mij uit, deze man heeft het echt niet makkelijk gehad.. Ik bestelde een portie bitterballen plus nog twee lekkere Belgische biertjes. Dat had hij wel verdiend.
“Ik moest geopereerd worden. Niet even onder plaatselijke verdoving maar compleet zeg maar. De ontsteking moest er in het geheel uitgesneden worden, uit de wand, en dat was geen probleem want we spraken hierover een ‘rekbaar’ gebied. Pfff…hoe komen ze er op! Afgelopen woensdag was het dan zo ver, toen iedereen wat te kiezen had. Nou, ik had niks te kiezen, ik moest met de billen bloot en kreeg een blauw schort voor! En dan natuurlijk allemaal zusters aan mijn bed die, fluisterend, mijn situatie uitlegden aan hun collega’s. Dan denk ik weer dat ze dat later, in een van hun zeldzame pauzes, nog even lachend nabespreken. Toch verscheen er tussen al dat vrouwengeweld toch nog een man aan mijn bed, de anesthesie-verpleegkundige . Hij hing mij aan het infuus en ik voelde dat hij met mij meevoelde. Hij bracht mij vervolgens naar de OK en ondertussen bespraken we wat voetbalzaken en de verkiezingen. In de operatiekamer werd ik niet warm ontvangen, het was er ontzettend koud maar dat hoorde erbij zei mijn broeder. Toch maakte ik mij zorgen want elke man weet dat kou en mannelijkheid niet echte vrienden zijn van elkaar…Straks moeten ze het daaronder warm föhnen omdat ie in zijn schulp gekropen is!”
Ik hoorde hem ademloos aan. Wist niks te zeggen en voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Deze man heeft het niet makkelijk gehad, man man, hij is door een hel gegaan!
De onfortuinlijke ging verder met zijn relaas: “De anesthesist gaf mij een ruggeprik en korte tijd later voelde ik het warm worden. Ik schrok want ik dacht eerst dat ik spontaan incontinent geworden was maar het was, gelukkig, enkel de verdoving. Vanaf mijn navel tot aan mijn tenen voelde ik niks meer. Ik vroeg mijn maat die achter mij stond of hij mijn knieën even plat wilde leggen want die waren nog opgetrokken en dat was een vermoeiend standje. Hij begon te lachen en legde mij uit dat ik gefopt werd.” “Toen wij je prikten moest je toch voorover bukken en daardoor trok je ook je knieën op. En dat plaatje blijf je onthouden.”
Na een korte plaspauze vervolgde hij weer zijn verhaal. “Op een gegeven moment kwam de Uroloog binnen en hij gaf mij een hand. Ik keek op en keek in een paar schitterde ogen!”
“Hè?” was mijn reactie…
Hij lachte. “Het was niet die kerel die mij onderzocht had, het was zijn vrouwelijke collega.” “Maar het interesseerde me ook niet meer, ik was kennelijk onder invloed van de narcose of zoiets. En zo’n operatie, ach, dat was best te doen. Na een half uurtje lag ik op de uitslaapkamer en kreeg ik een raket. En daarna een katheterisatie. Dan gaan ze met een slangetje in je..”
“Stop!” zei ik. “Ik hoef niet alles te weten! Man, ik heb echt met je te doen. Zit iedereen zich druk te maken over de verkiezingen, over dat Dion Stax zo voor schut stond tijdens de verkiezingsavond en zijn er alweer complottheorieën over stembusfraude…. Dat is toch niets met wat jij allemaal door moet maken?!”
“Ja, ach, het is achter de rug. Fysiek heb ik het nu wel onder controle maar geestelijk kreeg ik het te verduren. Dat ik nu met maandverbandjes in mijn onderbroek rondloop maakt mij al niet meer zoveel uit, dat zie je toch niet, maar het zijn de vrouwen om mij heen. Mijn eigen vrouw noemde mij een ‘zeurzak’ en haar vriendin rolde tuimelend ons huis binnen nadat ze bedacht had mij voortaan meneer Wijdbeens te noemen…Niks empathie. En ze vertellen het ook gewoon aan iedereen, zonder schaamte maar wel met een dikke laag leedvermaak. Tenminste. Zo voelt het.”
Hij stond ineens op en gaf mij een klap op mijn schouder. “Fijn dat je mijn verhaal even wilde aanhoren. Maar ik moet nu echt weg want ik ben bang dat ik aan het lekken ben…alcohol verdunt het bloed hé…Groetjes en tot gauw, hopelijk in betere tijden!”
Ik keek hem na en voelde me zwaar klote….
Wie is wie, Arjen? Jij hij? Hahaha,…
Beterschap!