Desoxyribonucleïnezuur. Of makkelijker, DNA, werd de afgelopen week vaker gebruikt dan, bijvoorbeeld, het woordje PVV. Dat is op zich gunstig en het laat maar zien dat de PVV op haar retour is al zal dat hardnekkig ontkend worden door ‘gelovigen’.
Telkens kreeg ik de neiging bij het horen van DNA om te gaan zingen: ‘DNAAAAAAAA..is toch voordeliger!’ Maar toch deed ik dat niet want ik ben ook blij dat de moordenaar van Marianne gepakt is, althans, verdachte in de zaak is. Dachten de dorpsbewoners eerst nog dat de dader in het asielzoekers centrum te vinden was, blijkt het nu iemand van hun ‘eigen soort’. Weer een les om je nooit over te geven aan vooroordelen!
Mijn vooroordeel over schaatsen, de wedstrijdvorm, werd vanavond bevestigd. Door niemand minder dan Erben Erben Wenne Wennemars. Eerder schreef ik hierover dat het schaatsen té vaak uitgezonden werd op de televisie. En overal waar té voor staat….
En ze schaatsen altijd linksom. Waarom niet eens ’n keertje rechtsom? Hele weekenden werden we overstelpt met wedstrijden en telkens verbaasde ik mij over het enthousiasme van de reporters, want ik wist allang wie er zou winnen: een Nederlander!
Voor de duidelijkheid: ik heb absoluut veel respect voor deze sporters, maar overdaad schaadt, dat blijkt maar weer. Erben wilde een nieuwe variant aanbevelen want er moest iets gebeuren. Ik zou zeggen: alleen de echte wedstrijden uitzenden. Bijvoorbeeld het Europees Kampioenschap, de Wereldkampioenschappen en de Olympische wedstrijden. En verder niets, hooguit een samenvatting in het sportjournaal van half elf.
Zo ook voetbalwedstrijden. Ik heb er van de week een aantal gezien en telkens zei een stemmetje in mij: “Heb je niets beters te doen?” Later zag ik de samenvattingen en die waren een stuk aantrekkelijker. Dubbel reden dus om geen abonnement van Eredivisie Live te nemen. Maar het voetbal waar ‘wij’ altijd om bekend stonden is er niet meer. Andere landen zijn nu bepalend hoe er gevoetbald moet worden en het Nederlands voetbal heeft het nakijken.
Jaren geleden, jaren ’70 en ’80, keken wij thuis naar voetbal en schaatsen. Herman Kuiphof die ons meenam in de internationale, zwart-witte voetbalwedstrijden en tijdens het schaatsen gingen de gordijnen dicht en zat je vol spanning voor de televisie met pen en papier de rondetijden te noteren. Die wedstrijden waren zeldzaam maar dat wist je niet, je genoot enkel…
Gelukkig is er nog de jeugd, die elke zaterdag zich het leplazarus lopen om een boeiende pot neer te zetten. Jongens en meisjes in veel te grote shirtjes en driftige Coaches langs de lijn. Ik besef steeds meer dat dit het voetbal is waar wij eigenlijk allemaal naar verlangen.
