Eendracht Doet Overwinnen. Kort door de bocht ook wel EDO genoemd. Daar moest ik aan denken toen mijn Fysiotherapeut Jari het vonnis velde:
“U moet aan de fitness!”
EDO was lang geleden de gymnastiekvereniging waar ik lid van was. Iedereen was daar lid van. Volgens mij was je bij geboorte al automatisch lid.
Wij deden dus aan gym. Tegenwoordig heb je Peutergym, Kleutergym, meisjesgym, jongensgym en ouder&kindgym. In mijn tijd heette het gewoon gym. Wekelijks werd er van alles geoefend op de brug, op de bok of kast of je hing in de ringen vogelnestjes te maken. De gymkleding bestond uit witte gymschoentjes, een kort broekje en een shirt met daarop het embleem van EDO. De meiden hadden een turnpakje aan.
Die wekelijkse trainingen kwamen een keer per jaar tot een hoogtepunt, namelijk tijdens de jaarlijkse uitvoering. Die uitvoering werd gehouden in zalencomplex Actania waardoor iedereen kon komen kijken. En iedereen kwam ook kijken want het was een goede reden om elkaar weer eens te spreken, uiteraard onder het genot van een drankje, een sigaretje (!) en heel laat op de avond, een broodje kroket van meneer en mevrouw Tuil, de eigenaren van het etablissement.
Op de Radetsky-mars kwamen we dan binnen marcheren, met gestrekte armen die ritmisch meedansten op de muziek. De jonkies liepen voorop en de oudjes sloten de rij af. En dan de kleinste voorop, de grootsten als laatste. Vervolgens begon de uitvoering en liet iedereen zijn of haar kunstje zien.
Na al deze sportiviteiten werden alle stoelen gestapeld en naar andere ruimten gebracht. Want nu was het tijd om te dansen, voor iedereen.
Later hield ik de gym voor gezien en sprong over naar een andere tak van EDO, het volleyballen. Voor de duidelijkheid, ik voetbalde ook hoor, bij Quick’35, alwaar wij om de week óf tegen TVV speelde óf tegen AVV. Met volleybal ging dat eigenlijk op dezelfde manier. We woonden immers op een eiland en het begrip ‘uit of thuis’ was ons eigenlijk vreemd.
Eenmaal op mijzelf wonend in Den Haag werd het sporten steeds minder belangrijk. Eerst heb ik nog enkele jaren gevolleybald aan de Steenwijklaan en gevoetbald bij een Voorburgs clubje. Tot ik geopereerd werd aan een hernia, toen stopte mijn sportieve ‘carrière’ eigenlijk, ik was toen 27 jaar.
Enkele jaren daarna heb ik nog enkele sportieve prestaties neergelegd op softbalgebied in Kijkduin en later heb ik nog wat aan hardlopen gedaan, maar verder dan de 10 km in 53 minuten lopen kwam ik niet. Doordat het sporten op een zeer laag pitje kwam te staan begon mijn lijf tekenen te vertonen van euh.. wat zwaarder worden. En dat werd erger nadat ik anderhalf jaar geleden stopte met roken.
En dan lig je ineens met wat schouderklachten op de tafel bij de fysiotherapeut!
Jari heet mijn Fysiotherapeut. Hij is iets ouder dan mijn eigen jongens en hij heeft mij nu al drie keer even flink onder handen genomen. Tijdens het masseren praten we over van alles en nog wat mits ik er wat fatsoenlijks uit krijg want die massages zijn behoorlijk pijnlijk. Met grote regelmaat lig ik te happen naar lucht omdat hij dat laatste beetje lucht al uit mijn longen geperst had, net op het moment dat ik wat moest zeggen..
“U moet aan de fitness.” zei hij nogmaals, “Wat meer bewegen, wat krachttrainingen zal u goed doen.”
Ik moest direct denken aan Youri, mijn oudste zoon. Hij is ook van de fitness. Elke week ging hij naar zo’n sportschool en pijnigde hij zijn lichaam. Vervolgens ontblootte hij regelmatig zijn bovenlichaam zodat iedereen in zijn omgeving kon zien hoe gespierd hij wel niet was. Hij vond ook al dat ik naar de sportschool moest maar daar was ik het niet mee eens, ik werd al moe bij de gedachte. “Zet mij nou maar neer aan een tafeltje met een computer en laat mij lekker schrijven. Ieder zijn meug, jongen.”
Maar nu zegt mijn Fysiotherapeut het en weet ik dat ik er niet meer onderuit kan. Want wij, 50 plussers, behoren tot de categorie ‘het kan vriezen, het kan dooien’. Wij doen dingen niet op lichamelijke krachten maar gewoon op karakter, zo zijn we opgevoed. Maar daardoor is het mogelijk dat het lichaam wat achter raakt.
Voorzichtig probeerde ik hem nog te herinneren aan het feit, ja aan het feit, dat ik begin april nog 25 kilometer gewandeld heb! “Of was je dat alweer vergeten, mien jong?” Maar Jari kent zijn pappenheimers en rustig begon hij op mij in te praten. “Ja, dat was ook heel knap van u maar kijk eens hoelang het duurde voordat de pijntjes in het lichaam weer verdwenen waren. Als u hier nou elke week gaat trainen dan zult u zien dat u zich daarna een stuk beter gaat voelen, het herstel sneller zal gaan en wellicht valt u er ook wat bij af zodat uw kleding ook weer wat lekkerder gaat zitten.”
Met dat laatste had hij mij! Want over het algemeen draag ik XL maar ik vertik het om mij over te geven aan die C&A maten XXL of erger, XXXL!
Ik ga dus weer op gym! Modern gezegd, 50 Plus Gym! En geloof me, ik ga er honderd procent in want mijn karakter laat zich niet kennen. Morgenmiddag om vijf uur moet ik mij bij Jari melden in sportbroekje, t-shirt en gymschoenen.
Zet de Radetsky-mars maar aan!
