Wij zitten in de ‘ik word vijftig’ fase. En met ‘wij’ bedoel ik mijn oude klas, de 6e klas van de Openbare Lagere School te Midsland, Terschelling. Achtendertig jaar geleden.
De meesten van die klas hebben deze mijlpaal al achter de rug, met of zonder Sarah/Abraham in tuin. Met of zonder groot feest. Er zijn nog enkele die nog tot de late- veertigers behoren. Maar het is een kwestie van dagen, weken…enkele maanden hooguit.
Voor mijn maat en oud klasgenoot Jan is het nog één dag!
Mijn andere maat, Bram, is al 50 jaar de eerste die jarig was. Dan kwam ik en nu is Jan aan de beurt. Zodra Bram en ik jarig waren kregen we steevast te horen van Jan dat wij ‘ouwe lullen’ zijn en noemden wij hem op onze beurt ’t jonkje.
We hebben gezamenlijk al een hoop mee gemaakt. Van hele vrolijke tot in en in trieste gebeurtenissen. Over die trieste gebeurtenissen zal ik het nu niet hebben. Daar zwijgen we over maar we weten dat ze als krassen op een ruit niet weg te poetsen zijn. In dat zwijgen zit de steun die we voelen en dat sleept ons door het leven.
Gelukkig had de vrolijkheid de overhand. Als jeugdigen speelden we cowboytje of legertje en wonnen we menig Saloongevecht of veldslag. Minder leuk was het voor mij toen ik vastgebonden werd aan een grafzerk op het (museum) Stryper kerkhof waardoor ik bijna een verjaardagspartijtje mistte. Dat neem ik ze nog wel kwalijk, is een klein traumaatje. Leuk was het in ons brommertijdperk. Dan zaten Jan en Bram dagenlang aan hun brommers te sleutelen en ik stond er als een soort Nar bij omdat ik geen kaas van sleutelen gegeten had. In diezelfde periode mocht ik met Jan zijn familie mee op vakantie naar Noorbeek, Limburg. Met het scheermes van zijn vader scheerden wij onszelf voor het eerst en Noorbeek maakte voor het eerst kennis met een waar bloedbad.
Uitgaan deden we ook met zijn drieën maar Jan kon er niet altijd bij zijn omdat hij veel aan het werk was. Hij kwam bij menig boer om ‘biks te blazen’ of hij maaide het gras op de dijken. Of hij bracht meel naar de bakkerijen. Thuis werden die meelzakken nog opgeborgen in opslagschuur met een heftruck maar bij de bakker was het nog gewoon op de schouder naar binnen sjouwen. Zonder te mopperen. Gewoon omdat hij het allemaal mooi werk vond.
Jaren later vlogen wij uit, alle drie staken we het Wad over om ons geluk aan de Wal te beproeven. Jan werd vrachtwagenchauffeur, een lang gekoesterde wens van hem. Ik mocht wel eens met hem mee. Toen bemerkte ik zijn liefde voor dit vak. Zo maf hij soms ook kan doen zo serieus was hij met zijn werk. Of hij combineerde het. Dan was hij bezig met lossen en liep hij rondom zijn auto, met zo nu en dan het bekende huppeltje wat mij weer deed brullen van het lachen.
Jan hoort er vanaf morgen weer bij. Dan zijn we weer even oud. Of even jong, het is maar hoe je het bekijkt. Wel is het een feit dat mijn 50 jaar nooit zo gekleurd (niet alleen geel) geweest zou zijn als Jan niet in het verhaal voorgekomen zou zijn.
Daarom alvast bij deze, als opwarming op je verjaardag: van harte gefeliciteerd Ouwe Reus!
