Het was een stormachtig weekje. Het begon redelijk rustig toen er een foto verscheen van een tongende Burgemeester met een schandknaapje van rond de 25 jaar. Even leek het stil te blijven in het afvoerputje van de Televisiewereld, RTL Boulevard geheten, maar het Hoofd, de Sepp Blatter van Roddelland zeg maar, Albert, kwam uiteindelijk toch met een verklaring.
Even voor de duidelijkheid: gemiddeld kijken er dagelijks 1 miljoen mensen naar dit ‘programma’.
Iets onstuimiger werd het toen er op de verjaardag van Sinterklaas een storm uitbrak die een behoorlijk deel van ons landje deed schudden. Letterlijk schudden. Ik besloot de bemanning van de Terschellinger vuurtoren ‘Brandaris’ te volgen over de storm want de verslaggevers die ik links en rechts bij een dijk of duin zag opduiken waren weer iets te sensationeel. Eentje had het zelfs over gaten in de dijk maar dat bleken geen gaten te zijn maar gewoon de openingen in de keermuur…
Die mannen (en een vrouw) raken niet zo gauw onder de indruk van een stormpje omdat stormen er nu eenmaal gewoon bijhoren. De nuchterheid kwam boven de storm uit, ik citeer Vuurtorenwachter Cees: ” Windkracht 11, het gebouw staat te schudden dus we hoeven de koffie niet te roeren…” Dat is net zo helder als dat er in één minuut 60 seconden zitten.
Toch werd deze storm anders dan alle voorgaande stormen. Het kwam binnen met orkaankracht. Ik dacht altijd ook wel relatief nuchter te zijn maar verloor deze nu na het vreselijke nieuws: Nelson Mandela overleden.
Na de schok kwamen de reacties en stak er een tweede storm op, die van superlatieven over Madiba. Gretig absorbeerde ik alles en was soms jaloers hoe mensen konden verwoorden hoe groot Nelson Mandela in hun ogen was. Maar ook was ik jaloers hoe deze man in het leven stond want dat was namelijk op een manier zoals eigenlijk elk mens zou willen leven. Zou moeten horen te leven.
En ik beken, mij lukt dat althans niet altijd.. Helaas…
Ik ken mensen die hem de hand hebben mogen schudden en telkens weer waren ze diep, diep onder de indruk. Een simpele handdruk. Mooi.
De storm is weer gaan liggen en we likken onze wonden. Cees de vuurtorenwachter roert weer zelf zijn koffie en Albert en Onno genieten van een goedmaak-weekend ergens in een klein hotelletje, ver weg van Shownieuws en andere van de ratten besnuffelende programma’s.
Alles gaat gewoon weer door en zo hoort het ook. Het is nu enkel nog wachten op het aftreden van de internationale dorpsdebiel Sepp Blatter. En dan graag binnen nu en 60 seconden!
