Het was code rood en het bleek ook écht code rood te zijn! Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt dus in de loop van de storm werden we steeds nieuwsgieriger naar het verloop er van. Met rode koontjes, om maar even in de kleur van het alarm te blijven, volgde ik het nieuws en nam het gulzig tot mij. Hoogtepunt was toch wel het ‘live’ kunnen zien dat er een ambulance het plein van CS Amsterdam opreed… Van de spanning poepte ik in mijn broek want ik gunde mij geen tijd om naar de wc te gaan.
Ja, buiten had men het zwaar maar binnen ook!
Het haantje van de kerk van mijn geliefde geboortedorp Midsland gaf ook de ..geest. Hij moest in de storm haar meerdere erkennen. De spits kon het niet meer aan en knakte door het gewicht van de haan (obesitas??) en nu is er een heel raar beeld ontstaan van deze kerk, karakteristiek middelpunt en vertrouwd herkenningspunt van het dorp.
Het doet mij een beetje denken aan de puntmuts van Pinkeltje..
Hier in Den Haag zijn ze ook van de bijnamen voor prominente gebouwen. Zo wordt het Ministerie van Buitenlandse Zaken ‘de Apenrots’ genoemd, de Penitentiaire Inrichting Haaglanden ‘het Oranjehotel’, het Stadhuis ‘het IJspaleis’, het Belastingkantoor ‘de Blauwe Aanslag’ en het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport ‘de Haagse Tieten’ of ‘de Tieten van Borst’.
De Haan viel niet ver van de kerk. Hij werd op de grond gevonden tussen de graven van de mensen die ons ontvallen zijn. En is vervolgens snel in veiligheid gebracht want koper is populair. Maar wilde de Haan dat wel? Want dit was niet de eerste keer dat de Haan er van afkukelde… Al drie keer eerder verloor hij het van de wind heb ik vernomen uit betrouwbare bron en dan mag je dus wel spreken van haantjesgedrag.
Ik snap hem wel. Want van al die jaren op die spits staan sta je boven alles en iedereen en dat is geen pretje. Dat voelt aan als een baas van een grote bank met een veel te hoge bonus of als een ex-burgemeester met een veel te lange wachtgeldregeling. Een eenzame positie. Het enige benijdenswaardige aan deze positie is dat hij het mooiste uitzicht van het eiland heeft. Ja, zelfs mooier dan die van vuurtoren de Brandaris!
Enkele jaren geleden werd hij er afgehaald vanwege een renovatie. Toen werd hij, na een poetsbeurt en liefdevol gewikkeld in doeken, tijdelijk opgeslagen in de kelders van de kerk.
Er brak er een Haantjesloze periode aan voor de Mezlanzers (Midslanders). Maar na de renovatie kon hij er weer op zijn Paasbest bij staan en zo geschiedde. Voorheen kwam er een hoogwerker van de Wal om deze klus te klaren maar na de renovatie werd er een helikopter ingezet. Spectaculair!
Ik denk dat de Haan nu weer even kan genieten van het ‘onder de minsken (mensen) zijn’. Dat is mooi zo vlak voor de Feestdagen. Wellicht zal de kopermeester van het eiland ook weer aan de slag gaan en zal, nadat de spits weer opgekalefaterd is, de Haan weer zijn werk mogen hervatten.
Tot hij de volgende kans krijgt om er weer af te lazeren…!
