Dan moet het echt wel liefde zijn

Laatst had ik een leuk gesprek met twee collega’s. Twee meiden van 23 jaar. Ze hadden een soort van discussie en nu waren ze eigenlijk wel benieuwd naar mijn mening. Mijn mening over het onderwerp daten, over wat daar de ongeschreven regels voor zijn. Waarschijnlijk dachten ze dat ik daar veel ervaring mee heb omdat ik, in hun ogen, een ouwe lul ben of ze wisten dat ik een fervent kijker ben van ‘Lang Leve de Liefde’ en ‘First Dates.’  

Dat laatste klopt. 

Tot ergernis van mijn vrouw. Die vindt het maar niks, denkt ook dat het allemaal acteurs zijn. Misschien zijn ze dat ook wel. Er lopen immers genoeg mensen op deze aardkloot rond die niet zichzelf zijn en zich anders voordoen. Niet handig, want dan moet je bij elke beslissing in je leven, elke handeling die je doet, elk woord dat je zegt heel goed op je tellen passen. Want voordat je het weet val je uit je rol. 

En wees gewaarschuwd, op je tenen lopen kan levensgevaarlijk zijn! 

Desalniettemin kijk ik toch naar dit soort programma’s en ja, soms denk ik dat mijn vrouw wel een beetje gelijk heeft. Want dan zie ik taferelen die een beetje zichzelf respecterend mens liever niet zou delen met anderen, laat staan honderdduizenden toeschouwers. Natuurlijk zeg ik niet tegen mijn vrouw dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben. Dat kan ik niet want ik vind dat ik altijd gelijk heb, een strijd tussen ons die ik steeds denk te winnen.  

Zij laat mij in die waan. 

Dat valt dan weer onder het kopje ‘echte liefde’. Elkaars eigenaardigheden respecteren en die niet misbruiken om de andere onderuit te halen. Toch gebeurt het wel eens, meestal wanneer we beiden moe zijn, dan valt er wel eens een valse noot. Gelukkig versnelt de spijt die daarop volgt het wieder gutmachen en lachen we erom.  

De vraag van de meiden leek mij niet zo moeilijk te beantwoorden. 

Deze luidde als volgt: Je vindt iemand leuk en je vraagt aan deze persoon of hij/zij met je op date wilt. Vervolgens heb je een leuke avond en ook de andere is dat helemaal met je eens. Mag je dan verwachten dat het nu de beurt van de andere persoon is om je mee uit te vragen of om samen iets leuks te doen?  

“Euh..ja, dat lijkt mij wel want dan komt het van twee kanten.”  

“Dan hebben beide partijen interesse in elkaar.” zei mijn eigen-in-61-jaar-opgebouwde- wijsheid. “Als het steeds vanuit dezelfde persoon moet komen is dat eigenlijk hetzelfde als trekken aan een dood paard. Dan valt het onder opdringen of erger, stalken! Zelfs als de verovering dan toch nog lukt, denk ik dat de relatie niet een lang leven beschoren is. Het moet echt wel van twee kanten komen.” 

“Zie je wel!” zei de ene collega tegen de andere, “dat denk ik dus ook!”  

De andere was het daar ook wel mee eens. Waarmee dit onderwerp eigenlijk wel gesloten kon worden, ware het niet dat ik er nog wel even over door wilde ouwehoeren. Ik vind het sowieso leuk om met jongeren het gesprek aan te gaan. En hoe lui ze soms ook kunnen zijn, ik krijg er energie van omdat ik mijzelf er zo in herken toen ik nog jong was! “Ik ben er in de loop der jaren wel achter gekomen dat een relatie tussen twee mensen in evenwicht moet zijn. En sowieso gelijkwaardig! Het is een kwestie van geven én nemen. Dat zeiden mijn ouders ook altijd tegen ons en dat hebben ze maar liefst 65 jaar volgehouden. Dat ‘geven & nemen’ hoeft niet grootst te zijn, dat zit vaak al in kleine dingen. Zo verrast mijn geliefde mij regelmatig door mijn favoriete hoodie weer vlekvrij te krijgen. Ik mors namelijk altijd met eten op mijn kleding, eigenlijk ben ik een grote vlek. Natuurlijk moppert ze dan wel op mij, maar dat doet ze met een lach. Samen lachen is ook een goede basis voor een goede relatie en wij lachen echt wat af!”  

“Oh, dus zij moet de was doen?” kaatste de meiden terug. “Ben je zo’n man?”  

Een volkomen begrijpelijke reactie. Momenteel waait er een conservatieve wind waarin mannen vinden dat de vrouw thuis het huishouden moet doen én mooi moeten zitten als de man thuiskomt van zijn werk. Toevallig zag ik vorige week nog zo’n gozer bij First Dates, sportschooltypje en de bovenste drie knoopjes los van zijn (te kleine) overhemd. Hij had niks met ambitieuze vrouwen. Vrouwen moesten gewoon het huishouden doen en ten dienste zijn van kinderen, mochten die er komen. En van hem. 

Categorie bange mannen. 

En eigenlijk lopen ze daardoor altijd maar op hun tenen omdat ze niet hun echte gevoelens durven te tonen. “Nee dames, ik ben niet zo’n man. Mijn vrouw is gewoon goed in de was doen. Ik kook omdat ik dat best wel goed kan. En we vinden deze klussen ook allebei leuk om te doen. En zolang ik alles in de wasmand gooi en zij mij lekker in de keuken laat rommelen, zijn wij heel gelukkig met elkaar.”  

“Maar het is niet alleen de was of het koken.” Ik keek de meiden nu aan met mijn meest serieuze blik: “Het zit hem ook in de schuurdeur alvast open te zetten als zij met de fiets van haar werk komt en het slecht weer is. Of als zij mij motiveert een dutje te doen, omdat ze ziet dat ik moe ben. Maar de liefde zit ook in het dingen samendoen. Zoals afgelopen zondag, toen zijn we naar Termunten gefietst, hebben daar een visje gegeten en vervolgens zijn we weer naar huis gefietst.” 

Genietend van de enorme weidsheid waar Groningen (nog) om bekend staat. 

“Ik heb het ontzettend getroffen met haar. En dat gevoel wordt alleen maar sterker! Zo sterk dat ik mijn uitvaartwensen wil wijzigen. Ik wil niet meer gecremeerd worden maar begraven. En dan uiteindelijk samen, wanneer zij ook gaat hemelen, in een kist.” 

“Lepeltje lepeltje!” 

‘Als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet ‘t echt wel liefde zijn.’ (Herman van Veen)