Dat het een extra rumoerig weekje zou worden kwam mij wel goed uit want ik werd gek van al dat gezemel over het Songfestival. Elk zichzelf respecterend mediaforum had het erover en de een na de andere Songfestival- deskundige moest er een plasje over doen: over de kleding, over de entourage, over de gedoetjes rondom deze meneertjes en mevrouwtjes en oh ja, over de zangkwaliteiten want daar schijnen ze tóch naar te kijken. Daarom was ik blij dat we het eens over wat anders konden gaan hebben deze week.
Over voetbal, een zwaar onderbelichte sport.
Voor mij was het voetbal deze week een mooie uitvalsbasis tegen al dat mediageweld over het Songfestival. En dan met name de eindstrijd in de Eredivisie, eigenlijk de mooiste tijd van de competitie, want alles ervoor afgaand volgde ik met een half oog of oor. Ik ga liever een stuk fietsen met mijn vrouw dan dat ik de hele dag voetbalwedstrijden kijk. En ja, als 60-plusser heb ik ook wel wat ervaring, heb ik menig competitie kunnen volgen en dan komt er toch een soort sleet in om alles te willen blijven volgen. Natuurlijk volgde ik het wel hoor, zijdelings en als breekijzer tegen alle ellende op de wereld waar ook maar geen einde aan lijkt te komen.
We rollen van de ene genocide in de andere maar er wordt geen flikker tegen gedaan.
Soms is er dan zo’n competitie waarvan je kunt zeggen ja, dit zijn de krenten in de pap. Dit is het vermaak waar veel, heel veel mensen van kunnen genieten en dat is wat mij betreft deze editie van de competitie. Net als in eerdere edities, zoals bijvoorbeeld in 2007, 2011, 2015 en 2017, die alles in zich hadden zoals vreugde en drama.
Voor mij valt deze week in de categorie dramatisch…
Toen ik vorige week zondagmiddag bij mijn werk wegreed, riep een collega mij nog na: “Feyenoord staat met 2-0 voor tegen PSV!” Dat vond ik een goed begin van de voor mij nog resterende vrije tijd die voor mij lag en uit pure branie én hoogmoed schreeuwde ik hard door het open autoraam:
‘WijZijnAjaxWijZijnDeBeste!’
Dat durfde ik wel want ‘we’ stonden immers voor, wie doet ons wat zei de hoogmoed. Maar inmiddels weet ik dat elke niet -Ajax liefhebber nu over de grond rolt van het lachen. Want zij weten hoe het de rest van de dag verliep, namelijk dat PSV de 2-0 achterstand omboog naar 2-2 en uiteindelijk in de laatste minuut de 2-3 maakte. Dat was wel dus een honderd procent geval van ‘hoogmoed komt na de val’! Als liefhebber van het spelletje én Ajax restte mij enkel nog om de komende dagen mijzelf bescheiden op te stellen.
Want na woensdag kon alles weer anders zijn.
Als import Groninger wist ik dat dit hier in Groningen ging leven. Want ze noemen hier niet voor niets hun club, FC Groningen, De Trots van Het Noorden. En ik kan het nu en hier wel bekennen: toen ze vorig jaar promoveerden heb ik zitten toeteren in de auto! Daarnaast is het een feit dat FC Groningen ook Hofleverancier is geweest van spelers die later voor de Amsterdammers gingen spelen, zoals bijvoorbeeld Ronald Koeman. Waarmee maar weer gezegd kan worden dat de wedstijd van afgelopen woensdag nog echt niet gespeeld was: “Daar zullen de ‘Godenzonen’ toch echt aan de bak moeten, die wedstrijd hebben ze nog echt niet gewonnen!”
Zei ik tegen de groen-witten onder mijn collega’s.
Ik had er een hard hoofd in. De laatste jaren, eigenlijk sinds Marc Overmars selfies van een bepaald lichaamsdeeltje ging versturen, is het een bende bij de Amsterdamse club. En afgelopen woensdagavond deed FC Groningen hun sportieve plicht door gelijk te spelen tegen het grote Ajax wat dus in werkelijkheid niet meer zo groot is. Even hoopte ik nog op een nare droom.
Maar ik werd donderdagmorgen wakker in de harde realiteit!
Bij het ontbijt las ik de pijnlijke reacties terug in de groepsapp van collega’s. Ik had namelijk voordat de wedstrijd zou beginnen een berichtje getypt, in de wetenschap dat er enkelen onder hen in stadion De Euroborg zouden zitten: ‘Dat de beste maar mag winnen,’ en in het kielzog van deze zin drie rode kruizen. En die kruizen hebben niets te maken met de rode kruizen van Rijkswaterstaat, #nietvoorniX.
Het werd echt nixs….
“Het is maar een spelletje.” schreef een maat van mij in weer een andere groepsapp. Daar ben ik het honderd procent mee eens alleen kon ik zijn gezicht niet zien nadat hij dit geschreven had. Meende hij dit of was het om mij een beetje te stangen? Appjes willen nog wel eens verkeerd gelezen worden, kijk maar eens naar een gemiddelde aflevering van Het Familie diner. En ja, daarbij opgeteld, hij is al zijn hele leven fanatiek PSV-supporter.
En zijn kinderen ook!
Ach, we hebben er ook veel lol om. En nu ik erover nadenk, mijn kinderen zijn liefhebbers van Ajax én ADO, waarmee het evenwicht weer op orde is. En het is inderdaad maar een spelletje waar we lekker met elkaar over kunnen ouwehoeren. In de voetbalkantine, op werk, thuis of in een of andere groepsapp. Of gewoon op straat of in de supermarkt. Misschien niet in het uit- vak waar de tegenstander van de club bivakkeert, dat is de Goden verzoeken tegenwoordig.
Men is niet meer alleen onder invloed van alcohol helaas.
Maar het blijft een spelletje, net zoals de Romeinen dat destijds bedacht hadden. Die gaven het volk ‘brood en spelen’ om zo hun gunst te winnen, hen af te leiden van de echt belangrijke zaken.
Er is eigenlijk niks veranderd.
Die Romeinen hadden natuurlijk gelijk. Daarom komen we nu om in de sporten en bij elk evenement is er ook genoeg te eten en te drinken. Wat dat laatste betreft geeft het bier in de stadions de supporter ook een manier om zich te uiten. Want zodra hen iets niet aanstaat gooien ze hun bekers met dit gerstenat zo het veld op in plaats van het op te drinken. Dat zal waarschijnlijk vandaag, op Super Zondag ook wel weer ergens op de velden gebeuren.
Uit boosheid, teleurstelling óf uit vreugde!
