We hadden in de eerste week van onze vakantie twee Limburgers te logeren. Twee Limburgers? Waren die he-le-maal op Terschelling? Ja, echt waar! Maar dan wel met de kanttekening dat zij oorspronkelijk uit Stadskanaal en Gasselternijveen komen. Ergens halverwege de jaren 80 zijn ze naar Limburg geëmigreerd.
In die tijd emigreerde ik van Terschelling naar Den Haag.
Dat was voor ons allemaal een flinke cultuuromslag mag je wel zeggen. Want hoe je het ook wendt of keert en ook al zijn we allemaal Nederlanders, mensen in elk gehucht, elk dorp, elke stad en elke streek hebben hun eigen gewoontes. Dus wie verkast zal daar tegenop lopen, misschien zichzelf vastlopen of zich ineens supergoed thuis voelen.
Dat laatste heb ik ervaren toen ik weer in het noorden ging wonen, in Groningen.
Maar goed, we hadden dus twee Limburgers in de keet. De reden van dit bezoek was enkele weken voor onze vakantie bedacht. Of eigenlijk al in december vorig jaar, toen we bij hen een bakkie deden tijdens een weekje vakantie in Limburg: “We zouden eens een keer een weekendje weg moeten gaan met zijn vieren! En dan ergens in Nederland.”
Nou, Terschelling ligt toch echt in Nederland, onze vakantie was daarom een perfecte gelegenheid.
Het kwam deze twee zuiderlingen ook goed uit, want ze koppelden er direct een bezoek aan bij zijn moeder ‘op Konoal’. De volgende dag, woensdag, reden ze naar Harlingen om met de drie uur boot de grote oversteek te maken, naar het eiland waar hij nog nooit geweest was. Zij wel, op 18-jarige leeftijd, maar toen had ze alleen het uitgaansleven gezien. Ik zag hier kansen. Want zodra ik iemand tref die nog nooit op Terschelling geweest is die voor mij, dan zet ik alles op alles om de personen net zo enthousiast te maken voor het eiland als ik zelf altijd ben geweest. Ooit sprak ik een jong gezin die op het eiland waren geweest en ik vroeg hen naar hun ervaringen. Zij hadden geen gids. Ik kreeg het volgende antwoord:
“Nou, na één week heb je het eiland ook wel gezien!”
Gemiste kans. Niet voor de ouders maar voor de kinderen. Want een bezoek brengen aan een van de eilanden hoort wat mij betreft gewoon bij je opvoeding. Zodat je leert hoe mooi de natuur kan zijn, hoe leuk het is om in de natuur te kunnen spelen en daardoor het eiland echt te beleven met weinig menselijke toevoegingen zoals bijvoorbeeld speeltuinen of kermisattracties. Want in de natuur maak je die ‘attracties’ zelf, creëer je speeltuinen of maak je van niets iets met de materialen die je om je heen kan vinden. Creëren kan echt veel leuker zijn dan voorgekauwd vermaak.
Vers koken versus fastfood.
Iets voor vijf uur die middag stapten Sjeng en Sibilla van boord en verwelkomden wij hen met een dikke knuffel. Ten eerste omdat we ze al een tijdje niet gezien hadden en ten tweede om ze op hun gemak te stellen, dat het echt niet eng is op een eiland. Bij de fietsenverhuurder ontstond nog wel een kleine discussie tussen Sjeng en mij. Hij wilde de fietsen pas vanaf vrijdag gaan huren want het ging de volgende dag regenen. Dat had hij gezien in de weer-app. Nou, die gedachtegang tackelde ik direct. “Ja, maar die regen houdt ook weer een keer op en daarna gaan we echt fietsen! Want een eiland beleef je juist door te fietsen óf te wandelen. En nu is het droog en we moeten ook nog naar de camping fietsen, dus ja, gewoon huren mien jong!”
Een uurtje later zaten we lekker buiten de caravan aan de spaghetti.
Na het eten maakten we een verkenningsrondje. Zonder fiets. We wandelden langs het Duinmeertje naar het hoge duin om van daaraf al wat blikken over het eiland te gooien en voor een foto shoot, als bewijs voor hun vrienden in het Zuiden. Na de afdaling van het duin liepen we nog een ronde door de polder waarmee de diversiteit van het eiland bevestigd werd. Het is veel meer dan een zandhoop!
Zij sliepen die avond als roosjes.
De volgende morgen regende het zoals was voorzien. Maar die middag hield het rond half drie op met regenen zoals ook voorzien was en stapten we op de fiets. Niet dat er tijd ingehaald moest worden hoor, integendeel. We hebben die uren goed kunnen gebruiken om bij te praten. Dat ging overigens gewoon door tijdens het fietsen.
We fietsten over het westelijke deel van het eiland, met als grens het dorp waar ik geboren ben.
Voor de volgende dag hadden we bedacht de oostelijke kant te bezichtigen, op de fiets via de dijk naar het monument De Streken, ter nagedachtenis aan Joop ‘Oerol’ Mulder. Dit getijdenobject betreden is een mooie manier om het eiland en het Wad te beleven, een toegevoegde waarde voor het eiland én gemaakt door de Overschildse kunstenaar Marc van Vliet, uut Grunn’n! Toen we aankwamen was het hoog water en konden we de steiger niet betreden waardoor de plannen gewijzigd werden. We fietsten een slag om oost en aan het einde van de middag waren we weer terug op de camping.
Na het eten fietsten we door de polders opnieuw naar het monument.
Nu was de steiger wel te belopen en konden we genieten we van een prachtige zonsondergang en indrukwekkende luchten. Zowel de Limburgse afgevaardigden als de Groningse afgevaardigden werden er stil van.
Terwijl we toch echt niet uitgepraat waren hoor!
Op zaterdag werd er rekening gehouden met de zadelpijn die door het vele fietsen opgebouwd was. We gingen wel fietsen, maar de dames mochten die middag wat voor hun zelf doen, iets met winkels en de smoes dat er iets gekocht moest worden voor het thuisfront.
Die avond gingen we uit eten en overhoorde ik ze over wat ze allemaal geleerd hadden.
De zondag was de dag van afscheid en nadat de kapitein drie keer op de scheepshoorn gedrukt had, zwaaiden wij ze uit: Zij vanaf het zonnige dek en wij vanaf de zonnige kade. Nog vol van de leuke en gezellige dagen fietsen we even daarna via de Noordsvaarder naar het strand, met nog twee volle weken vakantie in het verschiet.
En mooie herinneringen in de pocket!
