Vorig weekend mochten wij weer oma en opa spelen. Of beter gezegd, vorig weekend moesten wij onze nog jonge functie, oma en opa, in de praktijk uitvoeren. We kregen namelijk bezoek uit Den Haag, met name Hare Koninklijke Kleindochter Prinses Lientje en Hare Koninklijke Kleindochter Prinses Loutje. Met hun ouders, want ze zijn nog niet meerderjarig.
Lientje is vijf en Loutje is 2 jaar.
Het was ook alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Het was net voordat Loutje ging lopen, dat is nu ongeveer drie maanden geleden. Maar ja, er kwam van alles tussendoor, zoals een opstandige galblaas, vakantie én al die weekenden die ik moest werken. Maar zodra wij elkaar in de armen sloten, was het net of het gisteren was.
Althans, dat dacht ik.
Want Lientje was toch wel behoorlijk gegroeid en Loutje, ja, die verkende direct rennend de kamer en dat was wennen. Want wij hadden nog de horizontale versie kleindochter voor ons, dat ze nog kruipend door de kamer ging in plaats van lopend. Nu was dat compleet anders en waren we zo ontzettend verrast dat we dat wilden bevestigen met een dikke knuffel, ware het niet dat het meisje daar zelf anders over dacht.
Ze vloog bij haar moeder in de armen.
Kwestie van wennen natuurlijk, dat weten wij als getrainde ouders en deels nog in opleiding, grootouders. In opleiding ja, want dit zijn twee meiden en wij zijn allebei jongens gewend, waardoor het vooral voor mij wennen was. En jongens doen over het algemeen weinig met meidendingen, zoals prinsessejurkjes, haarvlechten, glitters, make-up, de Tina, paardjes en Elsa en Anna, die twee prinsesjes uit Frozen. Mijn vrouw daarentegen vindt het geweldig om nu oma te zijn van twee kleindochters, juist omdat het meiden zijn. Nu ben ik wel opgegroeid met een zus en die was van de Tina, een blad voor meisjes, en het bestaat nog steeds!
Al 58 jaar!
De volgende morgen werd ik gewekt door Lientje: “Opa, opa! Oma is weg!” tetterde het opgewonden standje in mijn gezicht. “Ze is ook niet beneden!” “Ooh,” zei ik, “dan is ze Lobke aan het uitlaten.” “Nee, opaaaa, Lokke (ze bedoelt Lobke de hond) is niet weg!” Ik lag met mijn rug naar de vermiste oma en zei tegen het dametje naast mijn bed dat oma dan gewoon naast mij ligt. Zoals zij altijd naast mij ligt. En het was er ook te vroeg voor dat zij al uit bed zou zijn, want opa is altijd het eerste uit bed.
“Neeeee, opa! Kijk dan!” riep ze zuchtend en lichtelijk geïrriteerd.
Ik draaide mij om en inderdaad, geen oma. “Ook niet onder het kussen? Of onder de dekens? Of misschien is ze wel uit bed gevallen en ligt ze naast het bed? Of ligt ze onder het bed?” Lientje keek mij aan met een blik die alles zei: ‘Opa is niet goed, opa is een gekke opa!’ Ze is natuurlijk al vijf en die kinderen van tegenwoordig zijn tien keer bijdehanter dan wij toen wij nog vijf waren. Je moet van goeden huize komen om ze nog in de maling te kunnen nemen.
“Ga maar naar beneden, dan komt opa er zo aan.”
Ze zal wel aan het wandelen zijn, bedacht ik mij. Sinds haar ziekenhuisopname in april probeert ze elke dag te wandelen om zo haar gezondheid een boost te geven. In het begin wilde ze eigenlijk dat ik ook met haar meeging maar ik maak volgens mijn stappenteller al genoeg stappen op mijn werk en ga er zelfs regelmatig ruim overheen. En ik kan haar ook niet meer bijhouden.
Het is nog net niet snelwandelen wat ze doet.
Ze wandelt trouwens ‘lezend’. Door middel van de zogenaamde luisterboeken. Soms loopt ze nog even een kilometer door wanneer ze net in een spannend hoofdstuk zit. En ja, dan wordt de tijd weleens vergeten..
En zit ik te wachten met de koffie.
Toen oma terug was, gingen we ontbijten. Loutje houdt van eten en springt ook direct op als ze het woordje ‘eten’ hoort. Ik maakte haar een broodje appelstroop en toen ik het voor haar neusje neergezet had, voelde ik dat we wat dichter tot elkaar gekomen waren.
‘Bijt niet in de hand die je voedt!’ moet ze wel gedacht hebben.
Na het ontbijt mocht Lientje met mij mee broodjes halen voor de picknick die later die dag gepland stond. Dat werd een gezellig tochtje op de fiets. Naast praten zongen we ook samen het hoogste lied en in de winkel was zij het paard dat de mand mocht voorttrekken. Een keer viel het woord ‘snoep’, maar mijn afwijzing was voldoende en werd geaccepteerd. En zij wist dat er ook nog een oma was en oma’s doen oma-dingen.
In het voordeel van het kind.
Aan het einde van de ochtend gingen we fietsen. Met een gevulde picknickmand, want het plan van oma was om bij het Midwolder-strand te gaan lunchen, bij de klim- en klauterrekken die daar op het strandje ooit neergezet zijn. Oma verheugde zich hier al weken op. Ik snap dat wel, dat geeft haar het libelle-gevoel: gezellig, lekker en gezellig. Zo kwam ze afgelopen vakantie een keertje heel enthousiast terug van haar zwemrondje in het Duinmeertje. Ze was daar getuige van een jong gezin dat op een kleed aan het ontbijten was en dat was zó leuk om te zien! Zelfs de kindjes deden braaf mee, bleven zelfs zitten en aten braaf hun broodje op.
Inclusief een paar hapjes fruit.
Na een mooi stukje gefietst te hebben, kwamen we aan op de picknickplaats. Er was niemand te bekennen, ondanks het mooie weer. De mand werd uitgepakt en alles werd uitgestald op een van de bankjes en lieten wij het ons smaken. Daarna was het tijd om te klimmen en te klauteren, wat ondergetekende ook moest ondergaan.
Een van opa’s taken.
Dertig kilometer later én lekker bijgekleurd door de zon waren we weer thuis en na het eten ging Loutje als eerste naar bed. Lientje mocht nog even opblijven en ze kreeg van oma een bakje met sjippies en een verstopt snoepje. Gezamenlijk keken we naar ‘Bommetje!’, net zoals vroeger, als we met het hele gezin op zaterdagavond aan de koffie zaten. Met Sneeuwster!
Oh nee, die was allang op…
