Een paar weken geleden kwam vrouwlief heel vrolijk beneden. “Ik ga iets heel leuks doen! Met of zonder jou, maar ik ga iets heel leuks doen!” Het deed mij denken aan die zin die ooit uitgesproken werd door toenmalig KNVB-voorzitter Jos Staatsen, tijdens de persconferentie over het nieuwe sportkanaal, sport Zeven in het jaar 1996:
‘We gaan iets nieuws doen.’
Dat liep niet goed af. Maar ik had geen idee wat mijn vrouw nu bedoelde. Vooral dat ‘met of zonder jou’ deed mij wat. Want ondanks dat we elkaar vrijlaten doen we ook veel samen, vooral die -‘iets heel leuks doen!’- categorie doen we over het algemeen altijd samen. Maar nu had ik even niets in te brengen en moest ik ineens denken aan een liedje van U2:
‘With or without You’.
“Moet jij werken in het weekend van 13 en 14 september of ben je vrij?” Vroeg ze, mij nog steeds in onwetendheid houdend over wat voor leuks zij, misschien wij, gaan doen. Mijn rooster gaf aan dat het mijn werkweekend was, ik wist nog steeds niet of ik blij of teleurgesteld moest zijn want de definitie van ‘iets leuks doen’ wil tussen ons wel eens verschillen.
“Wat is er nou te doen dat weekend?” vroeg ik, op het randje van ongeduld en chagrijn.
Lachend gaf ze uitleg: “Ik mag de B&B van onze lieve vriendin op Terschelling draaien. Vier dagen lang!” Het was nu een kwestie van rustig blijven, want dat zou betekenen dat mijn vrouw zonder mij naar Terschelling zou gaan. Dat was voor mij altijd een onderwerp van discussie, of eigenlijk géén onderwerp van discussie.
We gaan altijd sámen naar Terschelling!
Dat is een ongeschreven wet. Of vanaf nu gezien; dat wás een ongeschreven wet. Want ik wist dat ze nu gewoon zonder mij zou gaan. Om twee redenen namelijk: de ene is dat zij al jarenlang iets heeft met B&B ‘s. Het lijkt haar fantastisch om een eigen B&B te runnen en ik ging ooit ook wel daarin met haar mee. We keken dan ook vaak naar dat televisieprogramma, ‘Bed & Breakfast’, en dan zaten we beiden ons te ergeren of we waren super enthousiast over wat we zagen. Maar na een tig aantal afleveringen was ik wel klaar met het zoveelste ontbrekende haakje of plankje in de douche en van die enveloppen kreeg ik zuurbranden.
“De vraagprijs is 95 euro per nacht en in de envelop zit 90 euro. Dat is vijf euro onder de vraagprijs.”
De tweede reden is het breakfast zelf, het maken van het ontbijt; de broodjes, de yoghurtjes, de jammetjes, de garnituren…ze kan daar heel erg op los gaan en voor haar zijn streekproducten een must. Nu zul je denken dat ik dus altijd, wanneer we samen zijn, een ontbijt voorgeschoteld krijg waar je u tegen zegt, maar niets is minder waar; Over het algemeen maak ik het ontbijt.
Een eenvoudig doch voedzaam ontbijt.
Laat ik hier wel even heel helder zijn, dat ik het ontbijt verzorg, doe ik puur uit vrije wil én om praktische redenen. Daarnaast is het eigenlijk net als werken, is het een bepaalde structuur wie wat doet en wanneer. Nu is het niet zo dat als het een keertje niet lukt de hele structuur totaal instort, nee hoor, dan neemt de andere gewoon de taken over. Zonder klagen en zonder te zuchten.
Vorige week vrijdag bracht ik haar weg.
Ze had de avondboot en toen we in tochtgat Harlingen aankwamen begon het te waaien en te regenen, een voorbode van extreme weersomstandigheden die vooral háár te wachten stond. Na een innig afscheid liet ik haar achter op de haven, met haar fiets en volgepakte fietstassen. Mijn ritje terug naar Groningen werd een onaangenaam vanwege de afgesloten snelweg naar Winschoten, maar dat was niets vergeleken met wat haar te wachten stond toen ze tegen tien uur die avond het eiland op fietste en bemerkte dat ze niet wind mee had, maar zes kilometer lang dikke wind tegen, inclusief stortbuien en donder en bliksem welke het eiland deden schudden op haar grondvesten! Godzijdank kwam ze veilig aan, zeiknat maar zonder kleerscheuren.
Het was dikke herfst op het eiland.
Je zou daardoor haast gaan denken dat het overlijden van de hoofdpersoon uit mijn favoriete serie Toen was geluk heel gewoon, ‘Japiooooooo Kooiman’, wijlen Gerard Cox, de weergoden onrustig gemaakt hadden. En waarschijnlijk loop ik daarom al de hele week met twee van zijn overbekende en prachtige liedjes in mijn hoofd, ‘Buiten waait de wind om het huis’ tot en met ‘Het is weer voorbij die mooie zomer.’
Klassiekers waarvan het verlangen naar vroeger van afdruipen!
We belden elkaar regelmatig op de dagen die volgden en ze heeft in die vier dagen tot drie keer toe opnieuw een nat pak moeten ontvangen. Terwijl zij daar zat en wij gescheiden waren van tafel en bed, worstelde ik wel met een gedachte die ik niet loslaten kon. Want als ik de media moet geloven is de serie ‘B&B Vol Liefde’ ook bezig, die serie waarin B&B eigenaren potentiële partners naar binnen lokken. Stel nou dat mijn vrouw ook meedoet, dat ze dit een handige manier vond om eens buitenshuis te kijken, om eens buiten de ruif te eten of om te kijken of het gras elders groener is. Dat laatste weet ik wel zeker…
Want we hebben geen gras in de tuin!
Toch moest ik de gedachte loslaten, want uit onze dagelijkse telefonische gesprekken begreep ik al gauw dat ze helemaal geen tijd had voor nieuw relatiemateriaal. Want naast het uitgebreid verslaggeven van hoe de ontbijtjes eruitzagen presteerde ze het ook om weer lange wandelingen te maken over het eiland.
En tussendoor bezocht ze mijn vader.
De mensen hier hadden te doen met mij. Of ze zeiden, om mij een beetje op te beuren: ‘Dan heb je lekker het rijk alleen!’ Dat klopte, maar het enige leuke ervan was dat ik chips gewoon uit de zak zat te eten onder het kijken naar een film en alles achter mijn kont kon laten slingeren. Maar het missen was toch sterker dan al deze vrijheden.
Gelukkig konden wij elkaar dinsdagavond weer in de armen sluiten.
De wind was gedraaid, we hadden weer Wind Mee!
