Onder de zeehonden heb je de zogenaamde ‘huilers’. Dat zijn jonge zeehonden die op het strand geraken en het dan op een huilen zetten omdat ze moeke zeehond kwijt geraakt zijn. Meestal komt er dan wel een ‘Hessel’ of een ‘Sil’ die zich dan over het beestje ontfermen en uiteindelijk groeien ze, onder de rokken van Lenie, op tot volwaardige, bloeddorstige zeehonden. Bloeddorstig? Ja, want men is er achter gekomen dat zeehonden flinke roofdieren zijn, ze vreten onder andere de Bruinvissen in onze Noordzee op.
Ik vreet niemand op maar ben wel een huiler. Janken om het geringste emotionele moment is mij niet vreemd. Het meest doe ik ‘het’ bij Tv-programma’s als ‘Vermist’, ‘Het Familie diner’, ‘Spoorloos’, ‘De Taarten van Abel’, een mooi item bij De Wereld Draait Door’ of zelfs een film waarin een wezentje verteld aan een kind dat hij naar huis wil bellen……Het maakt allemaal niet uit, ik ga voor gaas en zakdoeken zijn niet aan te slepen. En als de zakdoek niet op voorraad is, is er nog de Tork-rol. Hele tork- rollen sla ik stuk!
Sneue vent, ik hoor het jullie denken, maar ik schaam mij er eigenlijk niet voor. Want daarentegen lach ik ook graag dus er is een mooi evenwicht tussen deze twee emoties. Emoties noemen we het. Dat vind ik een mooi woord. Er zijn ook Tv-programma’s waar men juist uit is op ‘huilers’ zoals ik maar die pik je er zo tussen uit en dan komt bij mij vaak de emotie ‘ergernis’ om de hoek kijken. En de emotie ‘medelijden’ krijg ik zodra ik zie dat een groot deel van de bevolking nog naar deze programma’s kijkt ook!
Maar niets menselijks is mij vreemd. Gelukkig maar. En is het iets van de laatste tijd? Nee, dat niet, alhoewel ik afgelopen jaar toch wel heel wat tsunami’s veroorzaakt heb bij mijzelf.
De emotie ‘schamen’ onderga ik ook gewoon dus ik schaam mij niet voor mijn bekentenis. Integendeel, ben er trots op want de wereld om ons heen is al hard genoeg. ‘Buiten’ is het voornamelijk ‘ieder voor zich’ en val je er naast dan val je ook extra hard omdat niemand zin heeft om je op te vangen. Daar kan ik dan weer om huilen. Toch zijn er kleine lichtpuntjes te zien aan de horizon en daar hou ik mij dan maar weer aan vast zodat vanzelf de tranen drogen.
Maar sinds een kleine week schaam ik mij toch wel een héél klein beetje…
Ik schiet namelijk vol bij een ….reclame! Ja, hoe diep moet een mens zakken. Het is die reclame van Dela en daarin zie je hoe een moeder haar zoon, kassier in een supermarkt, aanspreekt. Met microfoon. Al het winkelend publiek hoort en kijkt haar aan en zij verteld haar zoon dat ze hem zo erg mist…En daarna volgt de te verwachten omhelzing…
Dan komt de boodschap: Waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan.
Bij mij gaan dan alle sluizen open en kan de zakdoek of Tork-rol geen soelaas meer bieden. Om in gepaste stijl te eindigen: ‘Stom hè, ik vind het gewoon lekker!’
