Juf Bartie was mijn Juf in de 1e Klas van de Lagere School. Zij was de eerste die ik zag na mijn carrière op de Kleuterschool en geloof me, dat heeft indruk gemaakt.
Want ja, ik was zes jaar en nog een beetje bleu van het hele dagen spelen in de zandbak, glijden van de glijbaan of knutselwerkjes maken voor de gebruikelijke Feestdagen zoals Vader- en Moederdag. Oké, één keer mocht ik Sinterklaas spelen, dat was wel een hoogtepuntje te noemen, maar verder was het lief, vriendelijk, kabbelend en vredig allemaal op de Kleuterschool.
Maar Juf Bartie, die ging mij iets leren! Haar kundigheid was mij al ter ore gekomen omdat mijn zus en broer haar al meegemaakt hadden en zover mijn herinneringen nog helder zijn, waren dat louter positieve geluiden. Nadat ik mijn eerste stappen in de klas gezet had en mij nestelde aan een van de tafeltjes, kreeg ik de gelegenheid om rond te kijken. Daar hing een grote tekening aan het schoolbord, met tekeningen van een onder ander aapje, een walnoot (die herkende ik want die kregen wij wel eens met Kerst, dan keek ik vol bewondering naar mijn vader die de noten zó kon kraken dat de noten keurig in twee helften uiteen vielen..) en een witte hond. En letters met streepjes ertussen…
De juf verwelkomde ons voor de klas en ik smolt voor haar stralende lach en haar vrolijke, innemende verschijning. Hier ga ik mij wel thuis voelen moest ik gedacht hebben want ik vergat zelfs te huilen. Dat klopte ook, vooral nadat wij met haar het raadsel van de noot, het aapje, de hond en de streepjes opgelost hadden. Er ging een wereld voor mij open en ik trad ook toe in de wereld van de ‘leesplank’. Dromerig ging ik met Kees aan het wandelen, en samen met Gijs beleefden wij allerlei avonturen in de wei-dus waar de scha-pen liepen.
Juf Bartie. Onlangs kwam ik haar tegen en direct was er weer die herkenning. Bijzonder hoor, na honderden kinderen de leesplank uitgelegd te hebben wist zij nog steeds wie ik was. Het treffen was te kort om alle herinneringen op te halen maar wij spraken af (sterker nog, het moest) dat wij komende zomer elkaar weer zouden ontmoeten bij haar thuis.
Een mooi vooruitzicht. 
