Een relatie onderhouden is niet makkelijk, dat is soms voor beide partijen hard werken. Vooral als het niet in evenwicht is moet er hard gewerkt worden, zal de een er harder aan moeten trekken dan de andere. Ik bevind mij in een relatie die over het algemeen in evenwicht is. Niet letterlijk, ik ben tegenwoordig een stuk zwaarder dan de dame hier in huis omdat zij al heel wat kilootjes eraf gewandeld heeft in de afgelopen maanden.
Figuurlijk zijn wij wel in evenwicht.
Het in evenwicht houden van een relatie is ook een kwestie van elkaars irritaties of onhebbelijkheden accepteren. Zo irriteert mijn vrouw zich erg aan mijn geknoei tijdens het eten. Daarom zit ik tegenwoordig ook te eten met mijn kookschort aan tafel; als er dan wat valt, valt het op het schort en niet op mijn polo. Tijdens het koken heb ik dat schort ook aan, want vetspetters op mijn kleding was ook al een ergernis, van ons beiden.
Want ik ben ijdel genoeg om er netjes bij te lopen.
Dan is er nog de irritatie van haar dat ik haar uit bed duw. Dat ik steeds tegen haar aankruip en dat zij daardoor steeds meer naar de afgrond geduwd wordt. Ik ben het daar niet mee eens, noem het juist liefde, want ik vind het gewoon fijn om tegen haar aan te kruipen. Ook vindt zij dat ik niet normaal mijn wekelijks portie chips eet. Ondanks dat ik de chips niet uit de zak eet maar uit een trog.. eh..bakje.
‘Alsof mijn leven ervan afhangt!’ Zegt ze dan, geïrriteerd.
“Je kan toch gewoon zo nu en dan een handje eruit pakken in plaats van het achterelkaar op te eten?” Ja, daar heeft ze een punt, maar ik ben verzot op chips en krijg dat niet voor elkaar. Wel als ik op een feestje ben, dan weet ik mij te beheersen en blijf ik eigenlijk van al het gebodene af. Puur om de rest van de mensen niet te hoeven irriteren.
Maar thuis ben ik thuis!
Dit gedrag zou je kunnen vergelijken met pubergedrag. Thuis doen pubers alles wat hun opvoeders zwaar irriteert, maar zodra ze in huis zijn bij vrienden, gedragen ze zich voorbeeldig en lopen de opvoeders van die vrienden met ze weg. Maar schijn bedriegt, zodra ze weer thuis zijn doen ze alles, maar dan ook alles om hun opvoeders tegen te werken. Meestal houdt dat op zodra ze op zichzelf gaan wonen, dan snapt het kroost het ineens wel en vallen alle opvoedkundige en raadgevende adviezen van de opvoeders ineens op hun plaats.
Uiteraard met de bekende uitzonderingen op de regel.
Maar andersom heb ik ook mijn irritaties naar mijn vrouw. Zo zet ze nooit het bakje terug onder het koffiezetapparaat dat het spoelwater moet opvangen. Dat zou op zich ook niet hoeven, want er is al een ingebouwde constructie op de koffiemachine die het spoelwater moet opvangen, maar die zit zo maar vol en dan moet je na elke koffie beweging dat ding weer legen. Daarom had ik dat extra bakje bedacht.
Praktisch als ik ben.
Zij irriteert zich weer aan het feit dat ik heel slecht ben in het onthouden van namen. Of, erger, dat ik de naam niet goed uitspreek, dan leg ik bijvoorbeeld de klemtoon verkeerd en daarvan kan ze heel kribbig worden. Nu verdenk ik haar ervan dat zij het omgekeerd ook doet. Om precies te zijn wanneer we ergens rijden met de auto of op de fiets, dan ziet ze een vogel en wil ze die vogel benoemen, hoe die vogel heet. Dat heb ik haar namelijk geleerd. Ik vind het namelijk heel belangrijk hoe de vogels om ons heen heten. Dat heb ik mijn kinderen ook geleerd en sinds een aantal jaren ben ik het nu haar ook aan het leren. Ik vind dat namelijk belangrijker dan bijvoorbeeld merk namen van producten, zoals merken van kleding of schoenen waar ze wel weer alles van af weet. Dan zegt ze: “Kijk, ik heb een mooi truitje van Annelies!” Waarop ik dan steevast antwoord:
“Wanneer moet Annelies dat truitje dan weer terug?”
Flauw, ik weet het. Maar het komt omdat zij niet wil onthouden met welke vogel ze te maken heeft wanneer ik haar erop wijs. Het interesseert haar niet, net zoals ik mij niet interesseer in merken, in welke vorm dan ook. Zo reden we een tijdje terug met de auto over de A7 en toen zei ze ineens: “Kijk, een papegaai!” Ze wees naar het belendende weiland waar een aantal vogels aan het foerageren waren. Een diepe, diep zucht van teleurstelling van mij was nauwelijks te onderdrukken; “Je bedoelt een ooievaar..” Maar omdat we in evenwicht zijn maak ik mij er niet meer druk om, verbeter haar gewoon stilzwijgend in mijn hoofd want ‘zo is ze nu eenmaal’.
Nadat ik tot tien geteld heb.
Die irritatie hierover bij mij slaat over in gespeelde berusting en ik ga daar ontzettend in overdrijven. Zo fietsten we laatst naar Stad, een mooi fietsritje van een kilometer of 35. Vanaf Winschoten dus eigenlijk gewoon de weg volgen die parallel loopt aan het Winschoterdiep. Na twee uurtjes fietsen (inclusief een bakkie koffie uit de thermosfles met een lik-koekje die nog over waren van het weekend met de kleindochters), fietsten we de stad in en parkeerden in de fietsenstalling van de Grote Markt.
Hoe leuk!
Na drie uurtjes vermaak inclusief een vers frietje en een Italiaans ijsje, stapten we weer op de fiets voor de terugreis. Het plan was deze keer om de route aan de andere kant van de A7 te volgen, de route die ons langs meer natuurschoon en minder verkeer zou leiden.
Over Slochteren om precies te zijn.
Maar we moesten eerst de stad uit zien te komen, met gevaar voor eigen leven, want het voorbijrazende blik kent geen mededogen. Op een gegeven moment moesten we stoppen voor een zebrapad want er stak een man over. Hij had iets op zijn schouder zitten en ik kon ik het niet laten:
“Kijk wat die man op zijn schouder heeft!”
“Een ooievaar!”
