Nieuwsjunks noemen de zomermaanden ‘komkommertijd’ maar, op een paar komkommertjes na, hoeven we daar deze zomerperiode niet van te spreken. Want de heren Trump en Erdogan blijven ons bezig houden en daarnaast kregen we weer te maken met intrieste gebeurtenissen die de wereld deed huilen zoals bijvoorbeeld, de Pokémon-Go rage. In eerste instantie reageerde ik enthousiast want de jeugd kwam door dit spel weer eens buiten maar al snel sloeg dat om toen ik volwassenen langs de weg zag staan, gebogen over hun androidje/i-phoontje en op zoek naar een virtueel gedrochtje. Sommigen doen het lopend of op de fiets, anderen pakken de auto. Die laatste groep is snel te herkennen; zodra er iemand voor je ineens op de rem gaat staan of plotseling de auto in de berm parkeert, weet je dat je met een Pokémon- jager te maken hebt. En ja, mannen zijn jagers en daarom is het ook wel weer te begrijpen. Hun vrouwen kijken het tafereel met lede ogen toe en vragen zich af wanneer hij eindelijk weer eens op haar gaat jagen maar helaas, daar is nog geen App voor gemaakt…
De jeugd loopt dus weer lekker buiten te struinen en dat maakt het straatbeeld weer een stuk gezelliger. Mijn jongste zoon vroeg laatst ook ineens aan mij of ik zin had in ‘een straatje om’ te gaan. Het was net weer droog na urenlange regenbuien waardoor ik wel zin had in een wandeling. Terwijl ik hem wees op de kikkertjes die over de paden sprongen had hij alleen maar aandacht voor zijn telefoon en maakte hij mij deelgenoot van Pokémon’s die her en der op straat liepen.
Wij visten vroeger.
En de vangst aten we die avond direct op waardoor we ons echte jagers voelden. Maar ja, tijden veranderen en de verveling overheerst in deze moderne tijden. En allerlei regeltjes houden onze kinderen thuis: ze kunnen niet meer voetballen op straat, als ze teveel gillen tijdens een spelletje Verstoppertje beginnen de buren te klagen en als ze vakken willen vullen om wat bij te verdienen moeten ze zich eerst identificeren en minimaal 15 jaar zijn. Maar op hun 13e of 14e met het eerste de beste vriend(innetje) direct het bed delen (soms zelfs nog in een Ferrari- of Prinsessebed) gelden geen regels, dat is een taak voor de ouders. Maar ja, die ouders willen vriendjes zijn met hun kroost en laten het maar gedwee toe zodat er geen conflict ontstaat tussen beide generaties. Zo wordt ons kroost een zorgeloze jeugd onthouden en leren ze niet omgaan met een afwijzing…
Of je laat je kind turnen. Dan wordt je ook een zorgeloze jeugd onthouden. Maar ja, hij of zij heeft talent en in Naam der Koning en voor Volk en Vaderland zullen deze talenten benut moeten worden zodat zij later Het Land eeuwige roem kunnen geven. Opoffering van het hoogste niveau. Dag in dag uit moet er getraind worden en voor feestjes, Pokémonspelletjes of andere gezelligheid was geen tijd. Zoals te zien in de documentaire ‘Langs de oevers van de Yangtze’, waarin fotograaf Ruben Terlou je meeneemt naar een gymzaaltje waar kinderen klaar gestoomd werden om later onuitvoerbare acrobatische toeren te kunnen maken. Tot ons aller vermaak. Nee, voor deze kinderen gelden regels, zoals het niet eten van junkfood of drinken van tientallen blikjes energiedrank, allemaal ten strengste verboden en allemaal voor de glorie. Of, op latere leeftijd, een biertje drinken, een biertje welke dezelfde naam draagt als van de sponsor….
Soms kan je het dan niet meer aan en grijp je naar middelen die, zogenaamd, de geest verruimen. Want ja, dat poederen was je al gewend maar je wist niet dat wanneer je je neus poederde, je in nóg hogere sferen kwam dan enkel een paar ringen aan een touwtje…
Gelukkig kwam de bezinning en je onderging je straf. Een straf van hoon en gelach want dat gaat prima vanaf de bank met een zak chips en een krat bier binnen handbereik, ondertussen zappend tussen de afzeik- en roddeltelevisie programma’s die debiel Nederland met veel plezier elke dag bekijkt.
Je ging daarna toch weer trainen. Trainen en trainen en waarachtig, je bleef goed en begon weer te winnen. Iedereen sloot je weer in de armen want ja, The winner takes its all.
Tot ze weer een reden vonden. Na een avondje stappen werd je naar huis gestuurd. Tien uur vliegen. Want je had een grote mond en je had gedronken. En weer kreeg je hoon en gelach over je heen, die kwalificatie voor de finale waren we alweer vergeten…
Afgelopen vrijdag was de Grote Finale. Het Nederlands Olympisch Management won ‘glansrijk’ van de Lord of the Rings. Zij hebben die verhalen van grote sporters die eens uit de band sprongen kennelijk niet meegekregen. Want zij zijn altijd braaf geweest in hun leven en zijn nooit hun boekje te buiten gegaan. Het ergste wat ze gedaan hebben is pissen in de plantenbak van het clubhuis of iets te geil gekeken naar het serveerstertje die rond ging met de ‘bitterballs’.
Eigenzinnigheid is in hun ogen een vies woord en past in hun ogen al helemaal niet bij een sporter.
Waarom moest Yuri eigenlijk mee naar Brazilië? Wisten ze niet dat deze topsporter anders was dan de gemiddelde sporter? Konden ze hem, met al hun bestuurlijke kennis en levenswijsheid, niet aan?
Nee, van komkommertijd was geen sprake. Helaas….
Knap stukje schrijven ! Ook jij doet niet aan komkommertijd?