Enkele maanden geleden werd de knoop doorgehakt. Samen met twee collega’s zouden we een avondje op stap. Iets met eten en iets met zui… euh..drinken.
Voor mij een uitdaging want zo vaak eet ik niet buiten de deur. Mijn restaurant is mijn keuken en mijn keuken is mijn restaurant. Daarbij opgeteld betaal ik slechts de inkoopsprijs en ben ik dus spekkoper. Ja, oké, ik moet dan natuurlijk wel alles zelf in de vaatwasser doen. En die de volgende dag weer legen. Maar dat is niet erg, vooral niet als het eten weer vurrukkelijk was. Toch is het goed voor de mens om zo nu en dan even uit je bubbel te treden. Even uit je comfortzone te stappen. Even ‘los van ’t wiif’ zoals een visclub op Terschelling zichzelf noemt, zodat er ruimte is voor nieuwe inspiraties en even andere praat.
Met andere woorden, Vader gaat op stap!
Mijn collega’s, M & M, zijn van dezelfde leeftijd en hebben eigenlijk dezelfde bagage als ik heb. Dat schepte op de werkvloer al een band en nu wilden wij dat nog eens extra testen door een avondje op stap te gaan. Ondanks dat we de 50 gepasseerd zijn voelden we ons toch weer even jong en er werd zelfs een groeps-App geopend! Die werd gevuld met de ene gekkigheid na de andere waardoor we weer even pubers werden. Zij natuurlijk meer dan mij want ik ben de oudste van de Drie Musketiers en gedraag mij daar ook naar.
De ene M lichtte ons via de App in dat we naar een Tapas-restaurant zouden gaan in de gezelligste stad van Nederland, Groningen.
Toen werd ik een beetje chagrijnig want ik hou van een goede hap, niet van welke verkleinende vorm dan ook!
Mijn thuisfront lag in een deuk want zij weten hoe ik over tapas denk. Zij kennen inmiddels mijn uitgesproken en ongezouten mening over deze hype. Want wat eten betreft ben ik best conservatief ingesteld. Maar een mens komt soms tot inkeer en daarom besloot ik deze keer maar eens niet mijn kont in de kribbe te gooien en gewoon mij neer te leggen bij deze keuze;
‘Maar wel onder protest!’
Want dat moest nog wel even gezegd worden. En als het inderdaad tegen zou vallen dan had ik natuurlijk het zoet te pakken, het zoet van mijn gelijk!
De bedoeling was dat we na het eten nog een kroeg in zouden gaan. Die ene M had ook besloten dat we een kroeg zouden bezoeken die enkel Nederlands bier tapte. Nu klom die andere M op de barricade want hij wilde echte bieren! Tripels! Uit België! Ik hield mij nu afzijdig in de discussie want als ik alleen al denk aan een Tripel biertje dan leg ik al het loodje. Ik kan heel slecht tegen de wat zwaardere bieren.
Geef mij bijvoorbeeld één ‘Kanon’ biertje en ik ben twee dagen ziek!
Uiteindelijk kwam de discussie tussen de beide M’s tot een remise en kon het programma uitgerold worden: M en ik pakten de trein van half 7 vanuit Winschoten en de andere M pakte de trein vanuit Winsum zodat we alle drie om kwart over zeven elkaar zouden treffen bij het over bekende beeld van het ‘Peerd van Ome Loek’, voor het mooiste Centraal Station van Nederland.
Aangezien ik al een tijdje niet meer op stap geweest was besloot ik daags voor D-Day mijzelf veel rust te gunnen. Dus geen klusjes in en om het huis want daar krijg ik stress van. Mijn kleding had ik ruimschoots van tevoren al klaargelegd en ik betrapte mij erop dat ik aan het zingen was:
‘Zit mijn dasje goed? Zit mijn jasje goed? Vader gaat op stap!’
Want ja, het was in de Grote Stad en dan wil ik er natuurlijk wel ‘bonvivant’ bijlopen! Kleding maken immers de man! Vervolgens was ik super lief voor mijn echtgenote want we moesten het ook nog hebben over de hoeveelheid zakgeld die ik mee zou krijgen.
Ja, aan alles was gedacht!
De dag voordat wij ‘dwaze vaders’ op stap zouden gaan, begon die ene M zijn keutel wat in te trekken. “Ja, we maken het toch niet té laat hè, want ik wil zaterdag nog van alles doen..” De andere M en ik vielen haast van de App af! Wat een pannenkoek! Want wij hadden toch echt een dikke vette nachtdienst voor ogen, niet een avondje op de bank naar The Voice kijken of zo. Die ene M schrok van onze reactie en probeerde zijn keutel weer in te trekken maar het kwaad was al geschied: tegen twaalf uur was het partijtje afgelopen.
We hadden dus maar vier uurtjes om alles te doen wat we ons zelf al wekenlang beloofden…
Vorige week vrijdag was het dan zo ver. Voor de zekerheid had ik een platvink kruidenbitter bij mij want je weet nooit wat er onderweg kan gebeuren. Na het boemelen in de trein plus de nodige slokjes uit de platvink, liepen we vanaf Het Peerd jolig en luidruchtig naar het restaurant. Het bedienend personeel vroeg of we wisten hoe het werkte en M & M knikten overtuigend. Ik gaf aan hen te volgen.
De eerste biertjes werden besteld.
Onze gezamenlijke ‘bagage’ bleek vele overeenkomsten te hebben waarvan sommige pijnlijk herkenbaar waren. Maar door het delen werd het minder zwaar en goede humor deed wonderen. Het eten was voor mij eerst even wennen, al dat getut op van die kleine schoteltjes… M & M adviseerden mij om de gerechtjes gewoon dubbel te bestellen. Toen ik het eindelijk door ging het echt los en vulden we allerlei nummers in op het kaartje, zoveel dat je het kon vergelijken met een hoofdgerecht.
Een half uur lang kregen we geen tapas maar wel bier. Nog een half uur later hadden we nog steeds geen tapas gekregen maar wel bier. Het bedienend personeel wist ons te vertellen dat onze laatste bestelling de keuken niet bereikt had…
Het bier wél!
Inmiddels was het zo laat dat we de kroeg met Nederlandse bieren ook wel op onze lege buiken konden schrijven…
Het dessert bestond slechts uit het zoet van mijn gelijk over tapas.
Toch gingen we met een voldaan gevoel weer huiswaarts en we waren het unaniem eens dat er een vervolg moest komen. In een kroeg, niet in een restaurant. Rond één uur die nacht waren we alle drie weer thuis en ik betrapte mijzelf wederom op een paar zinnen uit een liedje:
‘En als hij in thuis zijn flanel staat
Staat ie te barsten van de slaap
Vader heeft niet dat mondaine
Waar ie dikwijls over praat
Maar het is een mooie scene
Als ie voor de spiegel staat’
